Test: Ducati Monster 797

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Milagro

Instapmotor

Nou…. Ja en nee. Over het ja hebben we het zo, maar het nee: het blok van de oude tweeklepper en Ducati’s jongste zijn op geen enkele manier te vergelijken. En bovendien: destijds was het ongehoord om zó’n blok, met dergelijke cijfers, Mais oui, zo is die Côte d'Azur helemaal zo gek nog nietin een kaal frame te hangen en als naked op de markt te zetten; nú hebben we het over een ‘instapmotor’. Daar is een hoop veranderd.

Waar ze wel gelijk in hebben is de stap terug, het ‘terug naar de roots’: dus in plaats van de hippe framedelen zoals we die de laatste tijd kenden van 1200 en 821 zien we de terugkeer van het trellisframe. Het complete frame is weer als vanouds uit stalen buis opgetrokken en ze zijn er trots op. Ook wel een beetje terecht, het oogt weer super. En niet alleen dat, maar doordat het frame is wat het is lijkt de motor om te zien ook weer veel meer op z’n oudere familieleden. Ook terug is de dubbelzijdige swingarm. Nog zo’n feature die strikt is voorbehouden aan de kleinste van de familie, hoewel niet zo denigrerend bedoeld als het nu klinkt. Want waar het echt om draait is: het luchtgekoelde blok is terug!

Voor het eerst in drie jaar kunnen we weer heerlijk genieten van koelribben zonder direct een Scrambler te moeten kiezen. Want sommige mensen hebben nou eenmaal geen behoefte aan een Scrambler. Het kán, van smaak verschillen is mogelijk. Bovendien: een Scrambler is nog geen Monster en een Monster hoort gewoon een lekker basic blok te hebben. Wat er namelijk bij komt: een luchtgekoelde tweeklepper loopt nogal een beetje heel erg veel anders dan een watergekoelde vierklepper. En hoewel dat voor Superbikes en motoren die puur voor de power gaan helemaal prima is, is dat niet voor iedereen zo belangrijk als het lijkt. Waren ze even vergeten, hun culpa, hier is de nieuwe Monster en door. Hashtag vindenwijleuk.

Olé oléee, Mediterraneee

Já, het is een instapmodel. Sinds 1993 heeft de Monster een punt gemaakt. Sinds een jaar later heeft Ducati altijd minstens twee verschillende Monsters met verschillende cilinderinhoud gehad. Dat begon met de 600 in ’94 en groeide –samen met de groei van z’n grote broer- door naar 620, 695, 696 en verder. Dus was het ook niet meer dan logisch dat de kleinere uitvoering van de Monster dezelfde groei doormaakte als de grote, die intussen gegroeid was tot 1200cc, uitgevoerd in waterkoeling en voorzien van vier kleppen per cilinder.
Uiteraard vinden we genoeg stijlkenmerken terug, maar allemaal nieuw en verbeterd.

Nieuwe knopjes, houden we van. Gek genoeg nog steeds de gedeelde knippers uit/menu knop

Daar is ie dan.. het beroemde clipje. Geïntegreerde duohandgrepen zijn niet nieuw, maar wel mooi

Nog een reden waarom dit de kleur is die je hebben wil. Achterbrug is gewoon mooi, niks mis mee Kon ook niet anders, dat was een logische evolutie. Bovendien kwamen er emissieproblemen bij en moest er ook in het geval van de 1200, minstens 140 pk uit komen. De andere Monster volgde altijd gestaag, tot het punt van de 821 die we ook terugvinden in de Hypermotard en als 950 in Panigale en Multistrada. Alles helemaal prima, maar je kunt het moeilijk nog een ‘lief modelletje’ noemen en dan wordt het gat aan de onderzijde dus ook alleen maar groter. Dat heeft Ducati ook gerealiseerd en opgelost door niet zomaar het Scramblerblok in het bestaande rijwielgedeelte te hangen, maar een volledig nieuwe motorfiets te ontwikkelen.

Prima. Hoe rijdt ie? Heel eenvoudig: waanzinnig. Juist door ‘m zo eenvoudig en toegankelijk te maken heeft Ducati als het ware het gemotoriseerde evenbeeld van een fiets gemaakt. En dan nog een heel simpele ook, een stadsfiets met terugtraprem. Zo’n gooi en smijtding die alles doet wat je wilt zonder dat er ook maar iets teveel op zit. Exact dat is de omschrijving van de 797. Natuurlijk heeft de motor wel een volledig lcd dashboard, maar daarop kun je ver zoeken naar gearindicator, buitentemperatuur of stand van de zon, want het zit er gewoon niet op. Mappings? Doe normaal. Zelfs tractiecontrole ontbreekt en we missen het geen seconde. De nieuwe knoppen op het stuur zijn leuk en met de selectieknop kun je ook heel mooi kiezen tussen tripmeters, odometer en klok, maar that’s it. Nou oké, de motor is ‘voorbereid op’ connectiviteit met je mp3speler of mobiele telefoon, maar die hebben we niet dus vergeten we dat ook. Hoppa. En uiteindelijk zit het hele display ver uit de weg, dus kijk je er ook nauwelijks op. Leuk, want die Monster uit ’93 had ook slechts een snelheidsmeter en drie waarschuwlampjes. Over basic gesproken. 

Feest om mee te rijden

Anyway, die fiets dus. Juist omdat ‘ie zo toegankelijk en eenvoudig is gemaakt, is het een feest om mee te rijden. Vergevingsgezind, makkelijk, eet uit je hand. Maar is ondertussen ook superscherp te sturen. Vergevingsgezind in het Italiaans staat gelijk aan ‘Maakt niet uit wat voor lijn je rijdt, het komt toch altijd wel goed’. Dus of je nou heel scherp probeert de ideale lijn te volgen of juist overal
Aan afwerking weinig te wensen. Een beetje enthousiast sturen laat wel z'n sporen na...oeps

Daarom rijden we dus met de witte: dan zie je het frame nog het best. En het past bij mijn outfit

Déze pijp dus. Mag niet van de staat. Is het dan ongehoorzaam of crimineel als je het toch doet? pal naast de middenlijn of buitenste lijn blijft rijden, het maakt geen reet uit. Al snel maak je er een spel van door eventuele putdeksels en wegreparaties in de gekozen rijlijn mee te nemen en er dan alsnog met een zwierige zwaai de wielen omheen te sturen. Zulk gedrag is dus perfect voor de mindere helden onder ons, maar minstens zo voor de doorgewinterde rijder, want scherp en licht sturen is nou eenmaal scherp en licht sturen. Maak er gebruik van en je kunt het een medemotorrijder het leven heel erg zuur mee maken.

Daarbij zijn remmen en vering bijzonder goed op hun taak berekend maar heeft Ducati het kunnen nalaten de remmen eenzelfde downgrade te geven. Nog best stevige stoppers dus, perfect voor bovengenoemd scenario. Je hoeft niet bang te zijn plots remvermogen tekort te schieten, terwijl de dosering eigenlijk nog best prima is, ook voor de iets minder enthousiaste Monsteraars. Dat wordt nog extra geholpen door de zitpositie. Zeiden we al dat de Monsters tot nu toe een bepaalde richting ingeslagen waren die niet iedereen kon waarderen, een collega die altijd met liefde privé op z’n oude Monster rondreed was om die reden afgehaakt van het concept, Je zou hier maar wonen...nu is het diezelfde collega die wild enthousiast vertelt over hoe goed hij zijn 1 meter 90 kwijt kan op de 797. Daarvoor zijn de voetsteunen iets lager en verder naar voren geplaatst als de 821 en dat doet blijkbaar alles. Samen met de nieuwe vorm van tank en frame past deze pet dus echt iedereen.

En dan het blok. Hoewel dezelfde 803cc als in de Scrambler is het perfect toegespitst op gebruik in de Monster. 75 pk is gewoon genoeg, laat niemand je iets anders vertellen. Daarbij zijn gearing en koppel zodanig uitgekiend dat je net zo goed de hele Côte d’Azur in derde versnelling af kunt leggen zonder daarbij in te boeten: voldoende koppel om je uit de krappere bochten te halen en voldoende bereik om heel netjes vlot tot een volgende bocht te sprinten. De motorrem helpt bovendien prima bij het afremmen, waardoor je de Brembo’s Ik rij aan de juiste kant van de lijn omdat het moet, niet omdat het niet anders zou kunnenook veel meer met rust kunt laten. Net zoals vroeger dus. Verschil is alleen wel dat het nieuwe blokje heel anders klinkt en aanvoelt als de dikke pindakaasklappen van vroeger. Als er één ding is waar Euro4 vakkundig mee afgerekend heeft is het wel het geproduceerde geluid.Niet vanuit het zadel, noch van langs de kant (dank voor het langsrijden, andere groep), op geen enkel moment kunnen we het  geluid nog mooi noemen. Te licht, teveel hoog, te weinig lage tonen, als er een prijs zou zijn voor natte scheet in een lege badkuip dan maakt de Duc grote kans. Niet dat ze er iets aan kunnen doen, het zijn de regels. Gelukkig is er al wel de redding van de firma Termignoni, maar wil je er echt iets aan doen, dan zul je het op illegaal vlak moeten zoeken. Het is niet het volume, het is de doffe dreun en die is nou eenmaal verboden.

Neemt niet weg dat het blokje smeuïger loopt dan boter op de camping en dat waarschijnlijk wel mede dankzij de geknepen uitlaat. Het lichte gevoel zit er wel in, het gretige toeren maken van een ‘licht’ motorblok. En dat nodigt vanzelf uit tot veelvuldig melken of je leven er vanaf hangt. Kan makkelijk, dat rijwielgedeelte hebben we net al genoemd. Wat er dan over blijft is een rit met zoveel fun, met zo’n gemak dat je je inderdaad afvraagt waarom je eigenlijk ooit meer nodig zou hebben. Ouderwets plezier, zonder moeilijkheden. Precies zoals ’t was, precies zoals het hoort.

Conclusie

Zijn we een beetje enthousiast over de 797? Er is weinig niét leuk te vinden aan de motor. Hij is bijzonder makkelijk, super laagdrempelig (en kan desgewenst nog lager met een verlaagd zadel), zit heel relaxed en biedt aan de andere kant voor de ervaren rijder des te meer fun per meter. Natuurlijk is het een basic machine waar je dus ver kunt zoeken naar extra’s of snufjes, maar ga er op rijden en je vraagt je af waar je die voor zou willen hebben. En ook al hebben wij er onder redelijk ideale omstandigheden mee mogen rijden, ook voor gebruik in eigen land hebben we hoge verwachtingen.

Sturen, basic, Monster in oervorm

Dat geluid kan écht niet… maar we moeten het er mee doen

Technische gegevens