Test: BMW R nineT Urban G/S

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

Het plaatje klopt

Soms kom je zo’n motor tegen die je maar niet los kunt laten. Dat is dan vaak de motor die je koopt en als het plaatje helemaal klopt is dat voor de komende jaren nog steeds jouw motor. Zelfs na die tijd is elk ritje weer een klein cadeautje en word je instant weer blij bij alleen al de gedachte weer een stukje te kunnen, of liever ‘mogen’ rijden. Nou hebben wij als mensen-die-elke-week-een-ander-rijden een heel bijzondere positie, want wij mogen/moeten zoals de titel al zegt elke week weer op een volgend model overstappen. Dat doen we altijd met liefde en uiteindelijk lezen jullie daar weer onze indruk en ongezouten mening over. Voor een 'heel stoere' motor heeft de G/S nog een enorm hoge aaibaarheidsfactorMaar af en toe hebben we er ook zo eentje. Een motor waar we excuses voor gaan verzinnen. ‘Even een boodschapje’ en dan iets vergeten zodat je nog een keer kunt… ondanks het weer toch niet de auto nemen omdat ‘dat zo lastig parkeert’. Uitzetten bij een rood licht zodat je ‘m ook weer kunt starten bij groen, dat werk.  Een ‘klein testritje’ maken van 2500 kilometer omdat het kan, in plaats van een weekje woon-werk. En de Urban G/S is er zo een.

Nou hadden we die trip sowieso wel gepland, maar het kwam wel deksels goed uit. En terwijl we normaliter netjes afwisselen tussen de verschillende motoren, was ik deze keer maar wat blij dat we dat vooraf al uitgevochten hadden: Ed op z’n langeduurmotor, ik op de testfiets. Ja joh, want Ed heeft dat ding nou eenmaal om veel kilometers mee te maken, dus daar wil ik niet te veel tussen gaan zitten natuurlijk, dat is zielig. Dus ik offer me op en blijf wel gewoon op ’t boxertje zitten, zoals het een goed collega betaamt.

Oké, dus het ding bevalt… dan kunnen we nu over op de orde van de dag: het waaróm. De R NineT Urban G/S is nogal een mond vol. Maar we snappen waar het vandaan komt: er was eens, in 2008, de Lo Rider. Een soort platform waar je naar eigen wens onderdelen aan zou kunnen toevoegen of weglaten, veranderen, noem het maar op. Uiteindelijk bleef het bij een concept en duurde het nog eens een aantal jaar voordat we daar een eerste tastbaar resultaat van konden zien, de R NineT. Een retromodel gebaseerd op de destijds meest moderne boxermotor, vergelijkbaar met de Scrambler van Ducati. Maar dat was een naked en gestoeld op een heel ander idee. Nog wat later kwam de eerste variatie, de
Klassiek correct en minimalistisch, oftewel typisch R NineT. Meer hoeft dat niet te zijn

En het klopt ook wel, je hoeft niet diep te graven om de gelijkenis te zien

Aan stijlelementen ook geen gebrek... tot aan de stofhoezen om de vork toe R NineT (probeer dat eens vaak achter elkaar te typen, dat wordt snel vermoeiend) Scrambler. En dit jaar kwamen daar nog eens twee nieuwe versies bij, de Racer en deze Urban G/S. Perfect in de markt gezet en op zich ook echt precies goed voor waar BMW ze neerzet. Maar als we nog eens met een schuin oog kijken naar al die schetsen en opties van de Lo Rider, zien we daartussen al flink wat hints. En er zijn er nog meer, dus wie weet wat de toekomst ons nog brengt.

De Urban G/S (we weten nu wel dat het een R NineT is) is wel een prachtvoorbeeld. BMW weet waar ze vandaan komen en kunnen dat aan de hand van deze retromodellen ook laten zien. Soms met wat hulp zoals toen Roland Sands een R90S hommage maakte in de juiste kleur, wat vervolgens snel als basis is gebruikt voor de Racer, soms hebben ze dat niet eens nodig. Dan is één plus één heel eenvoudig twee. En hoe kun je nou beter een icoon uit je eigen historie eren dan met een jubileumuitgave? En dus greep BMW de gelegenheid om van de basis R NineT, een blok dat ook al jaren naar volle tevredenheid dienstdeed in de moderne GS, een retro allroad te maken als ode aan de oude R80 G/S. Compleet met alle denkbare stijlelementen, tot de kleur aan toe. Niemand zou zich tegenwoordig nog wagen aan een besmettelijke kleur van het zadeldek als het rood wat we hier zien, tenzij het zo wordt toegepast als op de G/S, en met succes. Zo herinneren we ons de R80 en niet anders. Het wit is een mooie vorm van toeval, want wit staat gewoon erg fris. De grote ronde koplamp (met ouderwetse halogeenpit) met klein schermpje maken het af. Of nou ja, je zult ook wel de spaakwielen willen, maar zoals gewoonlijk zijn die optie. Net als het ASC, maar dat is geen optie die je direct in het oog springt.

Eh ja, best wel erg Zweeds zo, dat plaatje

Weinig opsmuk, veel basic

Wat de verdere uitrusting betreft is het voornamelijk erg veel R NineT, wat betekent: weinig opsmuk, veel basic. Eén tellertje want dat is genoeg, ook voor de digitale menuopties die er wel op zitten. Maar we hebben natuurlijk ook het ‘oude’ luchtgekoelde blok, dus géén waterkoeling, geen ride by wire, geen cruisecontrol, geen slipperclutch, gewoon een werkende tweecilinder met een zesbak, dat is alles. '...dus ik kom daar die Ikea uit'Zoals op elke R NineT. En eigenlijk past dat ook wel, want het is nog steeds veel meer dan de R80 destijds had, die mocht al blij zijn met een stel fris afgestelde Bing carburateurs, voldoende benzine en lucht in de banden. Dat is het gevoel dat je moet hebben als je er op zit.

Dat is ook het gevoel dat je krijgt en dat komt overeen met wat je ziet: een kale boxer in een bijzonder smalle verschijning, met tank, wielen en stuur… meer moet je niet nodig hebben en dat héb je ook niet. Dat idee, die… smaak proef je als je ‘m ziet, hetzij op de foto, hetzij in het echt, of je er nou op zit of er naast staat. En dat is het grote verschil met de nieuwe GS die, ook al is die meermalen (al dan niet ten onrechte, daar gaat het nu niet om) uitgeroepen tot ‘beste motor aller tijden’: de GS is voorzien van alles wat je kunt en wilt bedenken en als je dat nog niet genoeg is, hebben we altijd nog de GS Adventure die de lijst met opties en luxe nog eens extra lang maakt. Weg ermee, dat leidt alleen maar af. Terug naar de essentie en dat doe je met dit apparaat.

Ik hou ervan. Gewoon zonder gezeur motorrijden. Maar ook de (zucht) R NineT in het algemeen. De basis is goed en of je nou in de stromende regen op een Scrambler rijdt in de uitlopers van de Alpen of op een G/S in Zweden, dat gedeelte is hetzelfde. Is het ook écht, dat valt wel op: de voetsteunen staan nog op ‘naked’ hoogte ten opzichte van zadel en stuur, dus voor een Adventure achtige motor redelijk hoog. Maar omdat je je voeten er toch op zet, valt het na een meter al niet meer op. Die zithouding klopt gewoon, wat je er ook mee doet. Het brede stuur maakt alles in orde en uiteindelijk zit je gewoon op een nagenoeg naked motor.
Het stuur is dan weer wel gewoon modern BMW. Vinden we helemaal prima, want het wérkt

Maar is dit nou ook echt 'stoer'? 

Spaakwielen verplicht! Al is het lastig poetsen. Maar je ziet wat we bedoelen Nagenoeg, omdat het kleine kuipje om de koplamp toch iets met de wind doet en omdat je toch wel wat hoger boven de weg reist dan gewoonlijk. Dat kuipje werkt daarbij echt supergoed, je zit weliswaar vol in de wind, maar die windstroom komt volkomen ongestoord op je af, wat dus volledig vrij is van turbulentie of gebulder. Als je het zelf aan kunt, dan kun je daar hárd mee.

Nou is een Adventure als de GS, Multistrada, Versys of Adventure bij uitstek heel goed in reizen, maar als je alle luxe eraf stript is de vraag of dat nog steeds zo is. Dus was het bij de Urban G/S toch een klein beetje de vraag of we een retourtje Ikea wel zouden waarderen… de reis was al gepland, de motor pas later en dan sta je toch een beetje voor het blok. Na de totale 2544 kilometer kunnen we met zekerheid zeggen: dat gaat heel erg prima. Zit goed, de bagagerol past er eenvoudig op en je houdt het onwijs lang uit. Zo was het ook kinderspel, zelfs leuk, om direct de volgende dag weer op te stappen.

Behalve misschien heel even de positie van de voetsteunen herinnert niks je aan het idee dat je op een motor zit die simpelweg opgehoogd is, het klopt gewoon heel eenvoudig. Het vlakke, redelijk dunne maar heerlijk harde zadel is precies wat je zou willen, al is het wel handig een beetje te kunnen verzitten op heel lange ritten. Zo is het ook wel aangenaam om van tijd tot tijd de duovoetsteunen te lenen als je op de Autobahn met een forse kruissnelheid kilometers aan het vreten bent. Boven de 140 wordt het toch wel werken je bovenlichaam in de wind te houden en dan zit dat net dat kleine beetje comfortabeler. Zo hoef je de rijwind niet alleen maar met je bovenarmen te verwerken. Maar goed, met een duo heb je weer andere voordelen.  Die zithoogte is met 850mm dan ook weer niet zo extreem hoog als sommige andere, wat in de praktijk dus te vertalen is in ‘gewoon prima’. Je zult niet snel verlegen staan om een stoepje te pikken en ook een stukje onverhard doe je gewoon met volle overtuiging.

Spot on

Zonder interventie van alles wat Ride by Wire teweegbrengt loopt het blok gewoon zo prima als het kan lopen. Mag ook wel, BMW heeft er lang genoeg op kunnen oefenen. Het resultaat is 110 pk, wat gewoon meer dan genoeg is. Als je zou willen kun je daar prima mee te hard rijden. De gasreactie is fris en soepel, niet té gretig, maar prima doseerbaar. Ja, ik hád een crosshelm mee moeten nemen. JammerEn sta je weer eens op je maten te wachten, dan kantelt de motor met een toefje gas nét genoeg om je eraan te herinneren met een olderwetsche boxertwin op weg te zijn.

Dat wordt nog eens versterkt door het geluid. Geluid kan je motor maken of breken, maar in dit geval hebben de engineers het werkelijk spot on. Dat begint bij een vrolijke ‘BRAP’ bij starten en houdt zich bij constant gas in met een zachte brom. Maar elke keer als je onder belasting gas geeft, worden de ploffen luider op een heel aantrekkelijke manier. Je zou er haast met opzet een versnelling te hoog van gaan rijden. Of gewoon lekker irritant heel veel met het gas spelen natuurlijk, iets wat je bijvoorbeeld op een bospad makkelijk doet…

Nou hebben we al twee keer een bospad genoemd. Dan zou je denken ‘Is dat een dingetje dan?’ Het antwoord is volmondig ja. Als je het eenmaal geprobeerd hebt wel. En gelukkig kent Zweden, maar ook ons eigen land als je een beetje zoekt, nog genoeg onverharde wegen die gewoon in je Garmin staan. Daar begon het zelfs mee: in de stromende regen, bij schemer, ergens in een bos. Tomtom zegt het één, Garmin zegt het ander, maar Meer zand! Meer grind! Dit is leuk!we moeten toch door. Als het opgooien van een munt hak ik de knoop door: we gaan dié kant op. Langs de houtzagerij en dan door, zien we vanzelf wel waar we uitkomen. Dat hier wat zwaar verkeer rijdt ligt wel voor de hand, dus veel meer aandacht besteed ik niet aan de derrie in de berm en in het midden… de rijsporen zijn gewoon schoongereden. Ed is in eerste instantie wat huiveriger dus ik neem het voortouw en geef de BMW de sporen. Gaat prima; het 19 inch voorwiel is stabiel genoeg en geeft plenty vertrouwen, de vering benadrukt dat nog eens en zelfs de banden, die eigenlijk behalve hun hoopvolle patroontje nagenoeg niks met offroaden te maken hebben, geven geen krimp. Tijd om alle 110 pk los te laten en eens korte metten te maken met dit stuk weg. Wist ik veel…

Je voelt ‘m namelijk al aankomen: dat was geen vuile weg, dat was gewoon een bospad. Eentje zoals we een dag later nog een paar keer tegen zouden komen, ditmaal bij iets helderder hemel en wél herkenbaar. Conclusie? Niks van gemerkt. Niks. Geen zoekende voorkant, geen slippende achterkant (dat kwam daarna wel, want die tractiecontrole zit er niet voor niks en levert bovendien een heftig protesterend uitlaatgeluid op), geen paniek. Geen greintje pijn en dat is voor een asfaltridder als ondergetekende best wel een dingetje. Met dank aan de Urban G/S. Misschien niet de meest flitsend sturende, maar wel overlopend van vertrouwen. En dat flitsend sturen mag je ook nog met de nodige nuance bekijken, want: een heel breed stuur staat fier boven de bovenste kroonplaat. Gooi ‘m op één oor en je kunt er makkelijk heel erg flink mee blaffen. Zoals je gewend bent van een GS.

Het is nogal een cool ding dus. Ruig, stoer, dikke strak klinkende tweecilinder… dat is best wel dicht bij het idee dat BMW had en dicht bij het idee van de ‘oude nieuwe GS’. Is er dan echt niks op af te geven? Nou ja, je zou het een gemis kunnen noemen dat je zo aan de elementen bent overgeleverd. Of dat het zitje niet in twee delen is uitgevoerd zodat je als solorijder een bagagerekje hebt. Dit is geen motorfiets, dit is een bommenwerperMaar dat is nou juist het punt: op z’n eigen manier is de motor zo basic als mogelijk en dat komt overal in terug, dus ook in het ontbreken van al te veel handigheidjes of oplossingen zoals BMW ze in de loop der jaren heeft toegepast. En juist dat maakt ‘m nou zo gaaf. Hoewel je dus nog zat luxe over hebt, word je gewoon gegrepen door het idee een heerlijk kale motor te rijden. Een super stoere daarmee en daar zit het ‘m… want zo stoer ziet ‘ie er nou niet uit. Met name het stuurkuipje en de ronde koplamp maken ‘m veel knuffelbaarder dan hij verdient. Of, zoals Ed het mooi verwoord: ‘poezelig’. Het is een beetje een goedzak, een Sint-Bernhard. En dat is niet stoer. Een GS, met z’n hoekige lijnen, is veel gemener. En dat is dan dus ook net het verschil wat in het nadeel spreekt van de Urban G/S; hij is wel cool, maar niet superstoer.

Natuurlijk zijn er ook wel meer aardse zaken: de vering is best aan de stugge kant. Volgens sommigen is er niks veranderd ten opzichte van de NineT Scrambler, de voorvork is identiek dezelfde en niet instelbaar, de achterschokbreker is wel instelbaar maar standaard ook redelijk stug. Maakt wel een lekker actieve rit, maar wil je over wat slechtere wegen rijden dan ga je dat merken. En ook de remmen, prima in normaal gebruik, ontkomen er niet aan: bij stevig remmen blijven ze qua vertraging wat achter; ze zijn minder progressief dan je zou denken en juist bij een noodstop kun je daar last van krijgen. Meer dan een vingertje is dan wel te adviseren…

Conclusie

Ze flikken het weer. Een motor die zó voor zichzelf spreekt dat je niet snapt dat het niet eerder bedacht is. Inmiddels een kenmerk van de R NineT aan het worden, het ongefilterde, basale gevoel van ‘dit is genoeg en meer moet het niet zijn’. Het terug naar de basis, het onbezorgd blaffen. Want met de fris opererende boxer kom je nog makkelijk zat van je plek. Het is zelfs zo dat we deze motor misschien wel de voorkeur geven boven een hippe moderne GS, juist omdat het zo zonder franjes is. En daarbij komt nog als extra voordeel dat gezien de populariteit van die nieuwe, je lekker afsteekt met je Urban G/S. Je hebt wel bijna hetzelfde, maar stiekem toch ook weer niet en dat geeft iedere eigenwijs een heel fijn gevoel. Doet niks af aan z’n prestaties, daar zijn we na ons retourtje Ikea ook wel achter. Dus dan blijft er niks anders over dan een extra zwart zadel kopen zodat het rode netjes blijft en het grote web afstruinen naar een stuurkuipje dat ‘m wel recht doet en je bent klaar. Doe mij er eentje alsjeblieft.

Geluid, comfort, rijgemak

Kost wat, remmen wat vlak, mag nog wel stoerder

Ik doe nog effe een rondje. Doei!

Technische gegevens