Test: Aprilia Shiver 900

Tekst: Jaap van der Sar
Fotografie: Ed Smits

Druk segment

Suzuki GSX-S 750, Kawasaki Z900, Triumph Street Triple, Yamaha MT09, Ducati Monster: medium naakt fungeert al jaren als fundament in de modellenlijn van menig fabrikant. De logische spelers staan hierboven al vermeld; daar is voldoende marketingbudget tegenaan gesmeten om ze vol op V-Twins bokkig en dus niks voor in de stad? Dat dacht ik dus ook, tot nu...het netvlies van de motorrijder te projecteren. En dan ineens volgt het nieuws dat Aprilia de Shiver 750 een stevige update heeft gegeven. Vervolgens dan denk je ‘verrek, die was er óók nog natuurlijk!’  Zeker geen slechte machine, maar toch veroordeeld geweest tot een bestaan als model-in-de-marge van de grote namen. En waar die grote namen allemaal alweer een generatie verder zijn, klopt nu dus ook Aprilia aan de deur om te melden dat hun Shiver wel degelijk nog bestaat en daarbij door is ontwikkeld om een robbertje mee te kunnen knokken in dit drukbezochte stukje markt.

Goed, vanuit vertrekpunt 750 zijn we na een kleine machinekuur doorontwikkeld naar 900 cc, om een beetje bij te blijven bij de rest. En omdat Aprilia toch een wat klein en eigenwijs merk is, zien we dat die grotere longinhoud niet heeft geresulteerd in meer pk’s, maar in een soepeler motorkarakter met meer koppel: van 82 Nm naar 90 Nm bij een lager toerental. Ook niet onbelangrijk: de Italiaan heeft nu dus ook het Euro-4 certificaat, zodat je er ook in de toekomst gewoon mee mag rondrijden. Het blok levert dus onveranderd 70 kW, 95 pk en dat is in het segment niet overdreven veel. Wel is het met dit vermogen mogelijk om een 35 kW-variant te bestellen, fijn voor de A2-generatie.

Door naar de rest van de lijst, want Aprilia heeft méér aangepakt dan de 90-graden twin. We beginnen aan de achterzijde, waar de dempers onder het kontje nu zijn voorzien van opvallende schoteltjes voor de openingen. Apart, en bedoeld om eventueel omhoog wervelende uitlaatgassen tijdig af te laten buigen, zodat ze niet in de buurt van rijder en passagier kunnen komen, aldus de charmante Aprilia PR-dame. We zullen alert onze neus in de gaten houden… Gelukkig is het nooit écht druk in ScheveningenHet kontje is verder mooi kort gehouden terwijl de duo zowaar redelijk wat plaats voor een passagier biedt. Even onthouden in deze klasse. Dan door naar de voorzijde waar tank, zijpanelen en voorspatbord meteen opgefrist zijn. Niets mis mee, zeker in de wit-zwart-rode kleurcombi die wij onder de kont hebben. Frivool, goed van proportie en niet over-the-top. Laat dat ontwerpen maar aan Italianen over. Nog iets leuks: De Shiver heeft inmiddels het kleurendashboard van grote broers RSV en Tuono overgenomen en dat levert echt een schitterend dashboard op. Superhelder en duidelijk, met gave (zelf instelbare) shiftlights en een hele rits handig te bedienen instellingen. Ook handig: als het donker wordt, spring hij automatisch in de nachtstand.

Komen we meteen bij een stevig pluspunt van de Shiver, want zeker gezien de prijs van fors onder de 10 mille, is de 900 voorzien van een flinke dosis digitale spielerei. Zo is-ie voorzien van een instelbare tractiecontrole en kun je kiezen uit drie verschillende rijmodi: Tour, Sport en Rain, waarbij in het laatste geval ook de power wordt teruggeschroefd naar 70 pk. Daarbij is de bediening kinderlijk eenvoudig: met één knop op de linker stuurhelft bestier je alle instellingen. Heel handig. Die drie rijmodi zijn overigens heel bruikbaar: Tour is prima voor negentig procent van de tijd; Sport is lekker hitsig voor bochtjes krullen in de Ardennen en Rain is fijn om achter de hand te hebben voor als het écht herfstig baggerweer is. In alle gevallen heb je daarbij in principe genoeg aan het eerste standje van de tractiecontrole. Die laat lekker spelen lang toe zonder in te grijpen, maar bij een onbedoelde wheelie is’ ie duidelijk en onverbiddelijk. En ja, voor als je daar wel trek in hebt: hij kan ook uit.

Als een haas

Aprilia geeft dus op heel eigen wijze invulling aan het fenomeen middenklasse naked. Zo zien we een V-Twin nergens anders in dit segment en ook dat is meteen een charmante actie. Die V-Twin gedraagt zich namelijk als een onvervalst karakterblok in de Shiver. Nooit opdringerig, Pizzabox erop en je bent de snelste koerier van Den Haag en omstrekenmaar die vette klappen vanaf 3000 toeren zijn verslavend genoeg om iedere keer weer een hengst aan de gashendel te geven. En dankzij dat koppel gaat hij er iedere keer weer als een haas vandoor, terwijl de Shiver met dik 200 kg droog echt geen lichtgewicht is in zijn klasse. Toegegeven: andere naakte rakkers in dit segment bieden meer hardcore spektakel. Eenmaal lekker aan de race door Den Haag, Scheveningen en het buitengebied valt echter op dat deze Aprilia het vooral met hebben van het feit dat het zo’n heerlijk allrounder is. Wil je bochten? Túúrlijk doen we dat. Hard rammen? Zonder problemen. Hij is heerlijk wendbaar en dankzij het brede stuur heel makkelijk door links-rechtscombinaties te slingeren. Daarbij moet je trouwens van goede huize komen om een stapje aan de grond te krijgen;
Laat design maar aan Italianen over. Display is een oase van rust en daardoor erg goed afleesbaar

Netjes instelbaar, zoals het hoort

Oh ja, want ze racen ook in de MotoGP

Geen misverstanden, maar liefst 54 wereldtitels inmiddels. Komt MV met z'n schamele 37...de grondspeling is prima in orde, zonder dat je met de knieën in de nek zit. Nergens wordt het zenuwachtig, de Shiver verplaatst je met een gevoel dat alles ruimschoots onder controle is. Datzelfde geldt trouwens ook voor de remgerij: daar is niet op bezuinigd. Met staal omvlochten remleidingen vóór bedienen vier-zuiger remklauwen en 320 mm schijven. Je staat binnen no-time stil en voor de puristen: je kunt het ABS uitschakelen.

Geen zin in geweld? Een beetje rondploffen is ook prima mogelijk. De Shiver is nooit ‘Haantje-de-voorste’, maar de lol die je met de 900 hebt is er niet minder om. Het rijwielgedeelte bevestigt dat. Eerder ‘lekker stevig’ dan ‘hardcore’. En dat is precies hoe je het in deze klasse zou willen hebben. Niet bedreigend, met angstzweet in je bilnaad van bocht naar bocht: dan koop je maar een Tuono. En zo heeft deze onopvallende speler inmiddels al een aardige indruk achtergelaten. Want af en toe een scheutje adrenaline is leuk, iedere rit op de punt van een raket is een ander verhaal. De Shiver weet als geen andere bike deze pretstof juist te doseren. Daarbij valt vooral op dat het rijwielgedeelte niet gauw van de wijs is. Van een supersport-erfenis is geen sprake, wielbasis, balhoofdhoek en veerkarakteristiek zijn eerder afgestemd op stevig toerwerk dan een rondje feesten op het circuit. Hoezo tramrails?En mocht je toch het idee hebben dat je het zelf beter zou kunnen: uitgaande demping en veervoorspanning kun je zowel voor als achter naar lieve lust omhoog of omlaag schroeven. Ik ben er verder vanaf gebleven; niet alleen omdat ik het er met zelf hobbyen vaak niet beter op maak, maar gewoon omdat ik niks te klagen had. Uitstekend praktisch inzetbaar dus, waarbij ook even vermeld dient te worden dat Aprilia zowaar heeft gedacht aan redelijk comfortabele duozit. Geloof ons, dat is een zeldzaamheid in deze klasse. Er is zelfs gedacht aan handvatten, waaraan je trouwens prima ook je roltas kunt vastsnoeren.

Valt er dan ook nog wat te zeuren? Niet veel, maar een paar dingen willen we niet onvermeld laten: Zo'n V-twin heeft lekker veel karakter, maar zo tussen de twee- en drieduizend toeren wil’ ie wel eens een beetje bokkig zijn bij deellast. Liever aan of uit dan een beetje ertussenin hangen; daar hebben meer moderne fietsen last van, met dank aan de steeds strengere emissieregels. Beetje meer toeren maken lost dat trouwens meteen op. Het meest naar de zin heeft de Shiver het rond de 6000 op de klok; dan heb je meteen het meest aan dat vette koppel. En dan nog iets. Het zadel. Maak vooral een lange proefrit om te checken of je eigen zaakje niet klem komt te zitten tussen tank en zetel. Ik kan niet voor anderen spreken, maar ik zakte naar mijn smaak veel te makkelijk naar voren met wat klemmend ongemak tot gevolg. Iets ruwere zadelbekleding lijkt me niet verkeerd. Wellicht dat het comfortzadel soelaas biedt..?

Conclusie

Als tijdens deze testrit één ding duidelijk wordt, is dat de Shiver 900 zeker geen plaats in de marge verdient. Het is juist een zeer aangename toevoeging aan een drukbezet marktsegment. De Shiver is een fijne allrounder met wat gave verrassingen, zoals prima elektronica, een V-twin met een gaaf karakter en misschien wel de beste dagelijkse inzetbaarheid. Niet altijd de snelste of de sterkste willen zijn werpt hier zijn vruchten af, zeker als je daar ook een prima prijs van € 9.694 tegenover stelt. Ga-em in ieder geval een keertje rijden!

Veel waar voor je geld, V-twin met karakter, uitgebreide elektronica

Wat onrustige loop bij deellast onder de 3.000 tpm, zadel niet fijn

Technische gegevens