Vergelijk lichte middenklasse adventurebikes

Het kwartet van deze test richt zich enerzijds op de ervaren motorrijder die op zoek is naar een motor zonder fratsen waarmee hij eigenlijk alles kan doen – van dagelijks woon/werk tot een korte vakantie naar het buitenland, en anderzijds op de beginnend motorrijder en heropstapper. Onze gastrijdster behoort tot de tweede categorie, die van een beginnend motorrijdster. Met haar nog jonge leeftijd (je vraagt een vrouw nooit  hoe oud ze is…) en haar motorervaring van nét één jaar waren wij razend benieuwd naar wat zij van dit illustere kwartet zou vinden.

Vanaf het eerste moment dat ik op de Yamaha Tracer reed was het meteen mijn absolute favoriet. Hoewel de motor mooi van vorm is en er best stoer uitziet, was het qua uitstraling naar mijn mening niet de mooiste van dit gezelschap, maar ik hou nu eenmaal niet van rood. Als ‘ie roze was geweest dan had ik ‘m wel mee naar huis willen nemen. Wat mij opviel aan de Tracer 700 is dat hij erg licht lijkt qua gewicht, maar dat je ondanks dat wel een stevige motor onder je bips hebt. Bochten nemen voelde al snel vertrouwd aan, de motor is erg wendbaar en sturen ging dan ook van meet af aan erg gemakkelijk en soepel.

Van deze vier reageert de Tracer het snelst op het gas, ik schrok eigenlijk best wel een beetje hoe snel de motor er vandoor ging toen ik ‘m even flink op z’n staart trapte. Juist omdat ‘ie zo compact is, zou het voor mij een ideale motor voor woon/werk verkeer en rijden in de stad zijn, evenals voor een lekkere toertocht. Voor mijn lengte van 1.72 mtr was de Tracer groot genoeg, ik kon er heerlijk rechtop zitten. Wel moet je eelt kweken op je bips, want qua zitcomfort is het zadel een beetje aan de harde kant. Ook is de motor niet erg stil.

Wat het uiterlijk aangaat is de V-Strom 650 wat mij betreft de allermooiste motor van deze vier. De eerste kennismaking viel me echter behoorlijk zwaar, in de letterlijke zin van het woord. Het was de eerste motor waarop ik de dag begon en in vergelijking met mijn eigen kleine Bandit 600 was de V-Strom 650 niet alleen enorm groot, maar ook enorm zwaar. Ik kon maar met moeite met m’n voeten aan de grond en met manoeuvreren liep het zweet haast bijna over m’n rug.
Eenmaal aan het rijden viel het echter allemaal erg mee en kreeg ik steeds meer plezier in de fiets.

Zeker tijdens de tweede ‘sessie’, met de ervaring van de andere drie op zak en zelf veel meer op m’n gemak (ik had met m’n stoere bek wel meteen ja gezegd toen me was gevraagd met deze test mee te doen, maar was in het begin toch echt wel zenuwachtig). Ik merkte op dat ik me nu erg snel prettig op de Soes voelde. De motor ligt wat ‘lomp’, maar wel stevig op de weg en loopt zo ontzettend mooi dat je amper in de gaten hebt dat je iets te hard rijdt. Op de snelweg had ik helemaal niet door dat ik al 160 km/u reed (sorry agent). De zit is weliswaar aan de hoge kant, maar het rijcomfort is prima voor elkaar, wat de motor erg fijn voor lange afstanden maakt. Een verlaagde versie en 30 kilo eraf en het zou zomaar mijn volgende motor kunnen zijn. Zeker als ‘ie dan ook nog eens in het roze wordt uitgebracht.

Op voorhand zag ik het meest tegen de NC750X op. Vanwege z’n kofferset leek de motor enorm breed en zwaar, en die automatische transmissie leek me ook helemaal niks. Dat laatste zie ik meteen bevestigd als ik tijdens de fotoshoot voor het eerst op de motor stap en bij het keren na het fotopunt bijna met motor en al omval. Waar is mijn koppelingshendel gebleven! Nu waren bijzondere verrichtingen tijdens mijn examen al niet mijn sterkste punt, maar zonder koppeling is het nog eens extra lastig. Volgens Ed had ik wel meteen het allergrootste nadeel van de DCT te pakken en zou gewoon rijden met de fiets veel beter moeten gaan, maar eigenlijk hoefde het van mij al niet meer.

Eenmaal aan het rijden smolt mijn scepsis echter als sneeuw voor de zon en het deel van de trip dwars door Nijmegen was de automatische transmissie een cadeautje. Het is ideaal voor luie mensen of mensen die slecht kunnen schakelen, maar het maakt van de NC750X ook wel een oude wijvenfiets. Moet zeggen dat het trage blok daar ook deels debet aan is. De motor voelt verder best stevig aan, heeft een lekkere zit en is best stil als je erop zit, maar heeft een draaicirkel van lik m’n reet en in de bochten voelde ik me er niet prettig op. Na afloop hoorde ik echter dat de bandenspanning te laag was geweest, dus misschien dat het met volle banden anders was geweest. Wat zijaanzicht betreft is het een mooie motor om te zien en lijkt ‘ie net een stoere Pokémon, maar de neus oogt daarentegen erg lullig, smal en totaal niet stoer. Zelfs een roze versie zou daar geen verandering in aan kunnen brengen.

Qua kleur vond ik de Versys 650 de allermooiste van dit gezelschap, dankzij de stoere matte lak en de mooie vorm die met de Yamaha te vergelijken is, maar dat is zo’n beetje het enige positieve dat ik over de Versys 650 kan vertellen. Dat en het moment dat ik weer mocht overstappen op een andere fiets. Om te beginnen viel het me op dat de motor ontzettend trilt, in de voetsteunen, in het stuur, eigenlijk voelde ik trillingen overal. En nee, het klopt niet wat ze zeggen, dat vrouwen trillingen lekker vinden. Tenminste, motortrillingen. Anders zou het wel een heel erg dure vibrator zijn.

Bij het manoeuvreren blonk de Versys uit dankzij z’n korte draaicirkel, maar tijdens het rijden gaf ‘ie mij een onveilig gevoel en durfde ik haast geen bocht meer te nemen. Op de dijk knalden Vincent en Ed er vandoor en ik dacht bij mezelf: “Jullie wachten straks maar”. Ik voelde me net een stijve hark en het rijden ging daardoor ook niet soepel. Ik had het gevoel alsof ik op een opgevoerde snorbrommer zat, maar dan eentje met geen prettig zitcomfort. Meer kan ik er niet van maken, helaas. Ik zou 'm echter nog wel een tweede kans willen geven om te zien of 't misschien exemplarisch is geweest wat trillingen betreft - ik zou het wel willen hopen want qua kleur was het wel de motor die mij het meest aansprak. En dan was 'ie nog geeneens roze...