Test: Mugen Shinden Yon TT Zero racer

Zelfs in de sportieve mapping is de Mugen gemakkelijker te rijden dan alle Yanks waarop ik heb gereden, waarmee het een ideale TT fiets is die controleerbaar is én over een directe respons beschikt – de fiets ontbeert de agressieve initiële gasrespons het rijden van de verder wel aanbiddelijke MotoCzysz tot een uitdaging maakte. Zo vriendelijke edoch directe als de vermogensafgifte is ook het rijwielgedeelte van de Mugen, dat naar mijn mening een nieuwe norm voor e-motoren zet. De Nissin remmen zijn fenomenaal goed in het vertragen van zulk een zwaar pakket vanaf hoge snelheid, ondanks dat ik even tijd nodig h 
Sterke punt van de Shinden: het carbon frame dat strak om het accupakket is gebouwd, waardoor de motor veel smaller is dan z'n concurrenten

Zou een gewone motor niet misstaan, dit display
 
Uiteraard state of the art vering en remmen van Japanse makelij. ad om mijn rempunten te vinden vanwege de verraderlijke manier waarop de Mugen hard blijft accelereren. Gasdicht wordt energie geregenereerd wat in feite als een soort motorrem fungeert, alleen zou het mooi zijn geweest als ik de hoeveelheid motorrem in de verschillende bochten en secties van het circuit zelf had kunnen bepalen, zoals het vijfvoudig instelbare MotoCzysz systeem. Weinig – of zelfs helemaal uitzetten – in vloeiende bochten om de snelheid erin te houden, meer als er hard moet worden geremd voor langzame bochten. Dat kan niet op de Mugen, en daar hebben de Japanners volgens mij een fout gemaakt.

In mijn tweede sessie lukte het me echter om het ware potentieel van de remmen te benaderen – het voelde in eerste instantie vreemd om op de scooter manier de remhendel links voor de achterrem vol in te knijpen, vooral voor het aanremmen van de chicane aan het eind van een van de twee rechte stukken. Ondanks het forse gewicht van de Mugen hoefde bij een snelheid van 200 km/u pas bij 150 meter het anker uit om nog steeds strak en stabiel de snelheid tot 40 km/u voor de krappe rechterbocht terug te brengen. Daarnaast had hard gebruik van de achterrem geen stuiterend achterwiel tot gevolg zoals bij een verbrandingsmotor – zeker een twin – het geval is. De Mugen stuurde gemakkelijk en voorspelbaar als ‘ie op de remmen de bocht in werd gelegd, net als bij het omgooien in de chicane, zonder je het gevoel te geven de bocht in te willen vallen zoals andere topzware e-bikes in het verleden aanvoelden. Over het ontwerp van de Shinden hebben Yoshimi-san en z’n team uitvoerig nagedacht, omdat het accupakket hoog genoeg is gemonteerd om voldoende grondspeling te creëren, maar zonder dat de machine topzwaar aanvoelt. Dit moet inderdaad een superrelaxte rit over de Mountain Course van de Isle of Man TT zijn geweest, zoals McGuinness zijn race zelf omschreef.

McGuinness zal tijdens TT Zero ongetwijfeld ook hebben genoten van de sound of silence, want de Mugen is stiller dan welke e-racer waar ik ooit op heb gereden, buiten de MotoCzysz. In tegenstelling tot de – ik geef het toe – verslavende en volslagen opwindende schreeuw van de Mission R, veroorzaakt door de straight-cut primaire tandwielen, zoeft de Mugen op hoge snelheid in volledige stilte over het asfalt, alleen in de verte klinkt een zacht geluid van de elektromotor. De motor heeft zero emissie-uitstoot, maar ook zero dBA – het enige geluid in mijn Arai was het gezoef van de Dunlops over het asfalt, plus een klein beetje geluid van de ketting, dat was alles. Zelfs van turbulentie-geluiden in de helm was amper sprake, dankzij de efficiënte stroomlijn van de Mugen.