Test: Mugen Shinden Yon TT Zero racer

Het eerste wat opvalt als je het been over het zadel gooit is hoe normaal deze Mugen lijkt te zijn – dit is een superbike die toevallig door een elektrische motor wordt aangedreven. Hoewel je ver moet reiken voor de clip-ons – wat wel helpt om op het rechte stuk achter het ruitje weg te kruipen – heeft het 790 hoge zadel een rationele zithouding die behoorlijk comfortabel evenals ruim is. Dankzij de manier waarop ontwerper Kunio Yoshimi op slimme manier het carbon fiber frame heeft gebouwd kunnen sluiten de knieën bovendien lekker strak tegen de motor aan. Niks geen gebrekkige zit zoals bij de Lightning, waar het te brede zadel waarschijnlijk het gevolg van brede accupakket is. Net als bij de MotoCzysz voel ik me deel van de machine, in plaats van hachelijk te zijn neergestreken op wat een topzware machine lijkt te zijn. Nee, deze Mugen is aangenaam en comfortabel.

Om de motor te ‘starten’ moet de hoofdschakelaar op het linker stuur worden aangezet, gevolgd door de run-off schakelaar op het rechter stuur. Als vervolgens een rijtje groene lampjes aan de bovenkant van het display zijn gaan branden is de machine klaar om te gaan. Met mapping 1 (van de twee beschikbare mappings) geselecteerd levert de ride-by-wire (wat anders) een sterke maar niet bepaald indrukwekkende acceleratie totdat je aan het rollen bent. De ECU heeft het koppel bij lage toeren namelijk beperkt. Je kunt het ‘gas’ zo hard openzetten als je wilt, maar de elektronica geeft het immense koppel pas vrij als het veilig is om te doen. Noem het e-tractiecontrole. De vermogensafgifte is onderin afgezwakt om te voorkomen dat je direct achterover van de machine wordt geworpen, zoals bij de eerste e-racers inderdaad het geval was. Eenmaal voorbij een bepaalde snelheid wordt het maximale vermogen vrijgegeven, en vooral de vlakke koppelkromme dat het rijden van een e-motor zo opwindend maakt.

Zelfs met de ultralange TT eindoverbrenging viel de Mugen in Motegi niet tegen, zelfs de performance op het rechte stuk was uiteindelijk op het niveau van een goede 600 supersport. Wat de machine  niet alleen te danken heeft aan z’n lange gearing, maar ook de vermogen/gewicht verhouding in combinatie met de beschaafde manier waarop het koppel vrijkomt. Zonder dat een versnellingsbak aan het werk moet worden gezet om precies in een powerband te blijven is dat vermogen te allen tijde direct beschikbaar, mits je zoals gezegd boven de initiële snelheid zit. Mapping 2 maakt het vermogen en koppel wat zachtaardiger, voor natte omstandigheden of bijvoorbeeld een krappe bocht. John McGuinness was verteld deze mapping te gebruiken bij bochten als de Ramsey Hairpin en de Gooseneck, om de pickup te verzachten en daarmee de tractie te optimaliseren, evenals te voorkomen dat het accupakket oververhit raakt. Mapping 2 was niet bedoeld voor de rechte stukken zoals Bray Hill, maar voordat McPils zich dat realiseerde was zijn 120 mph ronde al naar de maan. Gelukkig voor de Morecambe Missile is er altijd nog het volgende jaar…