Introductie: Ducati Monster 1200S

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wie had gehoopt dat de nieuwe Monster 1200 (en 1200 S) een Streetfighter-killer zou zijn zal van een koude kermis thuiskomen. De nieuwste generatie van het in 1992 geïntroduceerde Monsterlijke concept is alles behalve dat, zo wordt mij duidelijk als dZiet er nog steeds goed uit, maar is wel een ietsiepietsie zwaarder geworden. Die Monster trouwens ooke Monster 1200 S door het surreële vulkaanlandschap van Tenerife’s toeristische trekpleister nummer 1, het National Park El Teide, wordt gestuurd. Natuurlijk, met een topvermogen van nu 145 pk is zelfs op dik tweeduizend meter hoogte aan vermogen geen gebrek en zal deze 1200 de oude S4RS (die tot deze 1200 de eer had de krachtigste Ducati Monster te zijn) ongetwijfeld het nakijken geven, maar met een rijklaargewicht van 209 kilo is deze Monster 1200 S echter ook meteen de zwaarste Monster ooit. Nu heeft Ducati die kilo’s wel mooi weten de centraliseren (daarover later meer), maar om meer comfort te creëren is daarnaast de wielbasis ten opzichte van de 1100 EVO met 60 mm (70 mm ten opzichte van de S4RS) verlengd wat weer ten koste van z’n lichtvoetigheid is gegaan.

Het is me duidelijk: met de laatste generatie van de in 1992 op de EICMA in Milaan geïntroduceerde Monster zijn de Italianen duidelijk een andere weg in geslagen. Waar het oorspronkelijke ontwerp van Miguel Angel Galluzzi een naakte hardcore versie was van de 851 Superbike, heeft bij deze laatste - door het welbekende 1198 Testastretta 11° DS motorblok aangedreven - generatie juist ergonomie, comfort en rijgemak centraal gestaan. Een bewuste keus, zo weet Project Manager Giulio Malagolli ons te vertellen. “Het was voor ons veel gemakkelijker én veel goedkoper geweest om een naakte versie van de Panigale op de markt te zetten, als opvolger van de Streetfighter, maar hoe vet deze fiets ook zou zijn geweest, realiteit is dat de markt voor dit soort fietsen gewoon erg klein is. En de Monster is bij ons altijd het model van volumes geweest.” DScheelt niet veel met het uiteindelijke product, deze ontwerpschetsaarbij weet Malagolli ons ook nog te vertellen dat een naakte Panigale een prijskaartje van zo’n 24.000 euro zou hebben gehad, waar de nieuwe Monster een stuk prijsvriendelijker moest worden neergezet.

Dat de Monster zonder twijfel hét belangrijkste model van Ducati is leert ons de geschiedenis van dit model. Sinds haar intrede in de motormarkt in 1993 zijn er maar liefst 275.452 verkocht, een indrukwekkend cijfer voor die kleine Italiaanse fabriek, waar jaarlijks zo rond de 45.000 motoren worden geproduceerd. Sterker: zonder de Monster had Ducati haar moeilijke periode halverwege de jaren ’90 niet overleefd. Toch heeft Ducati zich met deze Monster 1200 en 1200 S op een ander publiek gericht: een 40 tot 45 jaar oude professionele man, die sociaal actief en in het stedelijke woonachtig is, van actieve sporten houdt, goed op zijn fitness let, zijn tatoeages onder zijn blouse uit laat komen, getrouwd met kinderen is, van korte vakanties houdt en zichzelf niet tekort wil doen. Voor diegenen die zich daar niet in herkennen werd het door Ducati trouwens ook nog in een bredere zin verwoord: de potentiele klant is ofwel een enthousiaste “Monsteristi”, ofwel een liefhebber van dikke Naked Sports, iemand die van een kleintje naked wil doorgroeien of een allrounder of gewoon iemand die op zoek is naar de beste combinatie van rationele zaken en rijplezier.