Test Honda CRF 250 L

Dat blok is opgehangen in een frame dat wel enige gelijkenis vertoont met dat van zijn familieleden, zo lopen de bovenste framebuizen aan weerszijden van het blok, net als de Twin Spar van de anderen. Toch is dit frame van staal in plaats van aluminium en heeft Honda het over een semi dubbel wiegframe en niet over een twinspar. De onderste framebuizen zitten er dus met een goede reden. Wat wel scheelt is dat de onderzijde gelijk ook werkt als steenslagbescherming voor het carter. De achterbrug is wel aluminium, afgeveerd door een niet verstelbare pro link monoshock. Aan de voorzijde vinden we een heuse upside down om het plaatje af te maken, maar ook deze is niet instelbaar. De lage prijs moet toch ergens vandaan komen. En dat brengt ons tot het pièce de résistance: de aankleding. Om de CRF de juiste uitstraling te geven heeft Honda gekozen voor een heuse snedige CRF-jas. Dat betekent dat het om te zien in ieder geval wel om een volwassen crossmachine gaat. inclusief de juiste kleur, de eenvoudige plastic delen en het lange smalle zadel. Qua afwerking heeft Honda weer een greep gedaan in de bak met knoppen en schakelaars. Maar niet zomaar een bak, dezelfde bak als waar de VFR en NC700 ook uit bediend wordt. Dat maakt de knoppenkast bijzonder luxe en tilt het afwerkingsniveau naar een hogere trede. In ieder geval een meer ‘straatgerichte’ trede en uiteindelijk is dat toch waar je je klanten zult vinden. Wel opvallend hierbij is dat Honda in deze serie de claxon en richtingaanwijzers van plaats heeft laten wisselen. Op zich al apart, meer nog omdat Honda hier niet de eerste in is. Andere fabrikanten gingen ze voor, alleen hebben die het na verloop van tijd toch weer opgegeven. Niet omdat het slechter zou zijn, maar omdat “de motorrijder” er niet aan kon wennen. Honda gelooft opnieuw in de voordelen van deze opstelling en gaat er blind voor. En aangezien Honda wel vaker iets heeft ingevoerd dat is blijven hangen, kijken wij in ieder geval uit naar de uitkomst hiervan.

Veel meer hoef je niet te weten, toch? Toerenteller is er niet, heb je ook niet nodig. Duovoetsteunen zijn eenvoudig maar prima doeltreffend

Okee.... het kán dus te gek. Waar was ik nou ook weer vandaan gekomen?Voor de volledigheid moet daar wel bijgezegd worden dat het aantal keren ‘pèp’ terwijl ‘knipper’ bedoeld werd opvallend laag bleef. En als we dan toch zijn aanbeland bij het hoofdstukje ‘dingen die niet thuishoren op een crosser’ noemen we gelijk kenteken, spiegels, knipperlichten en koplamp. hoewel een noodzakelijk kwaad heeft Honda nog zijn best gedaan er iets van te maken. Met name het koplampje staat zeker niet verkeerd.  Idem voor het achterlicht, dat samen met de  overige straatlegale zaken aan één kunststuf deel zijn gemonteerd en desgewenst dus zó losgemaakt zijn. Maar waarom zou je... echt in de weg zit het niet. De spiegels zouden misschien nog een zandescapade in de weg kunnen staan, maar deze zijn net zo eenvoudig los te halen en in een rugzakje gestopt. Qua zicht zijn ze overigens prima, maar dat ligt voor de hand. Ze staan wijd genoeg en door de kleine cilinderinhoud (en hoger toerental als gevolg) vallen trillingen reuze mee.

Nou is rijden op verharde wegen met noppenbanden niet altijd een onverdeeld genoegen, maar Honda heeft in de zoektocht naar een goed compromis een band gevonden die zich nog prima weert. Met name op hogere snelheden en qua stuurprecisie legt een offoradband het vaak af doordat de noppen gaan werken en het geheel een tikje vaag wordt. Dat heeft de CRF ook wel, maar het blijft goed binnen de perken. Ben je er een beetje aan gewend, dan kun je er nog menig wegmotor mee bijhouden. Ook de stabiliteit is dik in orde, mede dankzij het grote 21 inch voorwiel. Het 18 inch achterwiel maakt de klus af.

Snelweg? Dit is toch snel weg?