Test Honda CRF 250 L

Maar zoals vaker voorkomt bij motoren van euh.. ‘dit kaliber’ is rechtuit rijden op de grote weg niet de bedoeling. Sterker nog, het is bijzonder saai. Met een 250cc ééncilinder is het sowieso al flink doorpoken, met de veilige 23 pk daar bovenop al helemaal. Het kan makkelijk, de toerenteller loopt lachend door tot tegen de tienduizend, maar prettig is anders. Een korte verbindingetappe per snelweg kan wel, met een beetje werk hou je het overige verkeer ook op ‘120’-wegen nog wel bij, maar het leven wordt een stuk aangenamer zodra je de afslag bereikt hebt. Weinig vermogen? Wat nou weinig vermogen?Saai rijden komt door een gebrek aan uitdaging en dat is nou juist wat deze motor zoekt. Heb je met een supersport nog een kick van een flinke sprint tot in de hoogste versnelling, dat zal een CRFrijder weinig boeiend vinden. Die wil het veel liever hebben van bochten en obstakels. Zwoegend door een Vinexwijk ben je koning van de weg, een verkeersdrempeltje meer of minder ben je voor gemáákt. Weg opgebroken? Geen probleem, daar heb je noppen voor. Rij voor het stoplicht is te lang? Dan schiet je toch een zijstraat in? Oh, loopt ie dood? Niet voor een CRF. Tweehonderd meter rechtuit? Ja, dát is even doorbijten... Zoals het een Honda betaamt is op de bediening weinig af te dingen. Ten eerste is het een klein blokje, ten tweede is de bak ingesteld op lomp beuken met crosslaarzen, ten derde is ook de koppeling verderlicht bedienbaar. Dit alles maakt dat schakelen een lieve lust wordt. Aan de andere kant: dat mag ook wel, je zult het vaak genoeg moeten doen.

Toch heeft de CRF juist mede dankzij de redelijk lichte vertanding voldoende puf aan boord om offroad zijn mannetje te staan. Weet je zelf voldoende van onverhard rijden, dan zal de motor je zomaar niet laten staan. Als je ‘m laat afslaan ligt het aan jezelf. En plots weet je ook weer waarom een elektrische starter toch z’n voordelen heeft. Niet dat je het de motor snel te zwaar zult maken, daar zijn andere motoren nog veel beter voor en zoals gezegd zijn de nopjes een compromis en ga je eens serieus de bosjes in, zullen ze al snel aangeven dat het zo wel genoeg is.
Honda kan veel en ook nog eens veel voor weinig. Kijk maar naar de NC serie en Integra, dat is heel veel motor voor heel weinig geld. Maar het houdt een keer op, vandaar dat we op de CRF geen ABS terugvinden. Met het onverharde in het achterhoofd zal dit per se uitschakelbaar moeten zijn en dat is naar alle waarschijnlijkheid net te duur om standaard op de motor te zetten. Op dit moment is er ook nog niets bekend over eventueel optioneel ABS, maar Honda zijnde zou dat nog best eens kunnen veranderen.  Voor wat ze wel zijn, zijn de remmen prima op hun taak berekend. Het enkele 256 mm schijfje lijkt wat aan de voorzichtige kant, maar is niet onderbemeten. Alleen spontane stoppies zullen je zomaar niet overvallen.

Dus.. heeft Honda nou een straatwaardige CRF gemaakt of een NX een leuk jasje gegeven? Hard van buiten, zacht van binnen, een soort Chokotoff dus. Strikt genomen is de 250L een leuk klein ding met een fraaie aankleding, maar juist die aankleding is spot on. Wat zou je liever kopen, een ondermaatse allroad of een stoere crosser? Kleintjes hóeven helemaal niet als damesbrommers of lesmotoren te boek te staan en dat bewijst Honda met de CRF. Ja, het is een slimme camouflage, maar het oog wil ook wat. Dat verkoopt nou eenmaal. En dat krijg je met de CRF dubbel uitbetaald.