Eerste test: Honda CBR ABS

Dat is ‘m dan. De nieuwe CBR 600. Weldegelijk anders dan oudere versies, zij het voor een ‘model-upgrade’ nog knap weinig. We zien exact dezelfde motor met een nieuw kleurtje. Is dat het dan? Nee natuurlijk. De CBR stond weldegelijk op de kalender om een opfrisbeurt te krijgen; het oude model gaat immers ‘alweer’ twee jaar mee. Pakken we de test van toen erbij dan was de CBR toen van een altijd goed presterende maar tegelijk redelijk ingetogen machine veranderd in een stuk duivelsgebroed van d eerste klasse. Dat wil je natuurlijk behouden voor de sportief aangelegde fans, maar evengoed wil je ook wel dat er onder uiteenlopende omstandigheden naar tevredenheid mee gereden wordt. Goed, dan zorgen we voor nog betere prestaties. Voor 2009 heeft de motor dan ook een sterkere midrange gekregen dankzij aangepaste zuigers, een herziene cilinderkop en een ander uitlaatsysteem. Dit zorgt ervoor dat er tussen de 6 en 10.000 toeren meer paarden ingezet worden, zonder dat het totaal er op achteruit gaat. Lekker, dat zou zich dus moeten vertalen in een breder inzetgebied. Voor een 600 altijd goed. Het ABS voegt ongeveer 10 kilo toe…voor een 600 nooit goed. Voor geen enkele motor trouwens. Het tegenargument echter heeft ook wel wat. Door de algehele opbouw van het systeem bevinden de zware onderdelen zich zoveel mogelijk rond het zwaartepunt van de motor en moet je er dus zo min mogelijk van merken. Tot slot is er tóch aan het uiterlijk van de motor iets veranderd. Waar zich voorheen heel veel lichte lucht bevond aan weerszijden van het blok heeft Honda zich nu toch genoodzaakt gezien de geluidsemissie (voor zover die er nog is, maar daar zakt inmiddels menig broek van af) nog verder in te dammen door hier twee flinke matzwart plastic delen te monteren. Natuurlijk, het is de eenvoudigste oplossing; de overige kuipdelen hoeven er niet voor aangepast te worden, maar ongelakt matzwart plastic is natuurlijk wel het allergoedkoopste alternatief. De Stealth uitvoering geeft al aan dat ook Honda kennelijk niet wil dat iemand ze ziet zitten. Hoeft ook niet; zet je voeten aan de grond en je voelt het vanzelf met je schenen.

De motor zelf is uiteraard het toonbeeld van strak en netjes. Loopt met zijn krap 600 inloopkilometers als een toonbeeld van stilte en trillingsvrijheid, maar dat doen ze al als ze nog in het krat zitten. Da’s niks nieuws. Voor de rest is het gewoon weer een CBR, dus been ietsje hoger over het kontje heen dan m’n eigen naked en je zit. Clipons op de bekende plek, voetsteunen ook, links tikje omlaag en gaan. Nou is het heel sterk dat er met de geldende temperaturen ook maar iets warm wordt dus tuffen we maar gewoon rustig richting doorgaande weg en huiswaarts. Het echte werk komt nog wel. En toch is dat eerste ritje weer direct een feest. Ondanks de lage temperaturen komt er al heel snel een pretgevoel bovenborrelen wat dit ritje verheft boven de standaard woonwerk-eentonigheid. Gewoon een lekker ding. Werkt toch nog best goed, zo’n kuip!

Uiteindelijk zal het échte werk op zich laten wachten tot na de fotosessie, maar enkele flinke ritten in de tussentijd tonen wederom aan wat we al lang weten: het ding is gewoon goed. Opvallend trouwens hoe verschrikkelijk klein en compact alles is.

Je zou haast zeggen dat het niet kleiner kán, de kuip loopt niet eens meer rondom de koplampen heen, het koplamphuis maakt zelf deel uit van de stroomlijn. Echt veel krapper dan dat gaat je moeilijk lukken…en je hebt nog wat stroomlijn nodig ook, anders kan het net zo goed achterwege blijven. Het klokkenspel is zoals we kennen informatief maar niet spannend. De balk voor de benzinevoorraad is leuk om aan te treffen, maar wat daaronder zit is in dit geval interessanter: het ABS-lampje. Tijd om het uit te proberen. Wat blijkt is wat we al hebben kunnen lezen en uiteraard hebben kunnen verwachten: het spul wérkt. En goed ook. Pas nu merk je eigenlijk hoe hard je nog kunt vertragen, ondanks de kou, ondanks de natte straat, ondanks de vuiligheid. Grijp een handvol rem en je komt akelig snel tot stilstand, in ieder geval sneller dan je uit jezelf zou doen onder deze omstandigheden. Dat geeft de burger moed. Kom je in een rare situatie terecht, dan kun je –het paradepaardje waar élk ABS prat op gaat – dus gewoon zonder vrees voor de glimmende kant gewon vól in de ankers. Dat schept vertrouwen. Zoveel zelfs dat ondanks de snijdende kou een ritje over de dijk verkozen wordt boven een directere route via de snelweg. Al snel ligt het tempo op zomerse waarden, aangewakkerd door het scherpe zonnetje dat vandaag de wereld verblijdt. Was het niet dat de kou m’n vingers alsnog in vlot tempo gevoelloos weet te krijgen dan zou je het haast nog gaan geloven ook. Maar ondanks die gevoelloosheid gaat het tempo niet omlaag. Er hoeft immers niet gedoseerd te worden op remkracht. Toch?