Test Yamaha XT660Z Tenere

Weg van de snelweg

De snelweg is niet direct de niche voor de Tenere, maar met welke motor is dat nu wel het geval. Het brengt je ergens snel en in dit geval is het de grens met Frankrijk. Desondanks valt het absoluut niet tegen hoe de Tenere zich staande houdt bij lange ritten op de snelweg. In de verte zijn de eerste heuvels van de Vogezen al te zien. De Autobahn wordt verlaten en daar komen we voorlopig niet meer op. We gaan nu de wegen bewandelen waar de Tenere zich van haar beste kant kan laten zien. En wil je jezelf zien, kan je weer in de spiegels kijken. Op de snelweg wil dat ook wel, maar de bij een ééncilinder horende trillingen (die trouwens snel wennen) maken het zicht naar achteren een grote waas. Ondanks dat we met bagage rijden is het comfort en het rijgedrag van de Yamaha goed. De stabiliteit rechtuit en in de bochten is goed, de aanpassing van de vering heeft dan ook zijn vruchten afgeworpen. Hobbels worden nu iets minder mooi maar nog steeds voldoende verwerkt, maar de stabiliteit is met sprongen erop vooruit gegaan. In de bochten is het gewicht van de volle bepakking  wel voelbaar, maar dat houdt absoluut niet in dat er als een houten klaas de bochten worden genomen. Sterker, de ééncilinder stampt zich zonder moeite een weg omhoog zodra de bergen in zicht komen. Dat belooft veel goeds voor de komende dagen als we zonder bagage op stap gaan.

Zoals gezegd zijn we in de Vogezen. In het noordoosten van Frankrijk gelegen. Een middengebergte waar eigenlijk alles aanwezig is voor motorrijders. Het asfalt is over het algemeen goed te noemen, tenzij je de wat kleinere wegen neemt. Er zijn bergen boven de 1000m – soms met stevige stijgingspercentages, al zijn ze niet zo lang als bijvoorbeeld in de Alpen of Pyreneeën – een ander gedeelte is meer heuvelachtig, er zijn valleien waar je door heen kan rijden en er zijn bochten, heel veel bochten. En dit is toch echt waar een motor als de Tenere zich thuis voelt.

Zoals gezegd is de ‘angst’ die we in Nederland nog hadden qua stuureigenschappen als sneeuw voor de Franse zon gesmolten. Natuurlijk, er is altijd iets als gewenning, maar met het grootste gemak en vertrouwen wordt nu elke bocht genomen. Of het nu snelle bochten zijn in de vloeiende en snelle routes van de Route des Crêtes, de Col de la Schlucht of Col du Bonhomme. Zijn het krappe bochten, dan gaat het bijna nog

gemakkelijk. De XT600Z is behoorlijk wendbaar. Niet alleen handig in de Vogezen, maar ongetwijfeld ook in de stad. Zijn er ook nog eens stijgingspercentages bij de krappe bochten, dan ga je alleen maar meer genieten met de Tenere. Het éénpittertje van ‘maar’ 48 Pk heeft er totaal geen moeite mee. Zelfs als je een paar versnellingen te hoog zit, trekt ze zich er door heen. Kom je dan onder de – zeg maar – 2500 toeren, dan voel je wel de klappen van de zweep. En dan vooral als je een ruk aan het gas geeft. Ben je er niet van gediend, dan blijf je gewoon boven de 2500 toeren. Het is trouwens wel erg verleidelijk om soms eens het gas dicht te draaien en zo lagere toeren te gaan draaien. Er komt dan een heerlijke roffel uit de uitlaten.

Er boven blijven kan tot bijna het rode gebied wat bij 7500 toeren begint. Wel schakelen voordat de naald van de toerenteller het rode streepje bereikt, want de begrenzer wordt dan ook meteen in werking gezet. Het is eigenlijk sowieso zaak niet te dicht bij het rode gebied te komen, daarvoor neemt het vermogen al voelbaar eerder af. De Tenere heeft vijf versnellingen die bij een beetje sportieve rijstijl – zeker in de bergen – intensief gebruikt worden. Trefzeker en boterzacht is deze te bedienen en soms is een fluweelzacht aanraken van het schakelpedaal al genoeg om in een andere versnelling te komen. Haaks daarop staat dan wel het geluid wat er dan hoorbaar is. Van een stille versnellingsbak is geen sprake.

Bij een sportieve rijstijl hoort ook een sportief remgedrag. De Tenere heeft hiervoor aan de voorkant een dubbele 298mm tweezuiger remklauw en aan de achterkant een  245mm eenzuiger remklauw. De achterrem heeft een behoorlijk vertraging… tenminste, als je niet te hard doortrapt. Dan wil het achterwiel (te) snel blokkeren. Het is even zoeken naar de juiste druk, maar als die is gevonden dan is er maar weinig op aan te merken. Aan de voorkant is er ook geen klagen over de remvertraging. Alleen daar speelt de lange veerweg en de ‘slappe’ vering in het nadeel, de motor duikt ver in en krijgt wat last van onbalans als er echt stevig wordt geremd.