Test: Aprilia RS125 GP

Bitakticus - Politaktikus

Daar waar de millieu-maffia langzaam maar zeker de tweetakt de nek om heeft gedraaid, heeft - als één van de weinige fabrikanten - Aprilia nog steeds de kleine tweetakt opgenomen in het modellengamma. Niet vreemd, want zeker in de buitenlandse markt is de RS125 een erg populair model.

Waaattt, maar een remschijf? Dat wil dan toch ook niet echt bepaald remmen, of wel soms? Mmmmwwooaahhh...

Volgens de Europese richtlijnen mag een automobilist namelijk ook rijden op een motorfiets, mits deze niet meer dan 15 Pk aan vermogen heeft. Niet moeilijk te raden welke uitvoering in het buitenland (waaronder onze zuiderburen, de Belgen) veel wordt verkocht. Het arsenaal aan vrouwen die de afgelopen decennia met de scepter zwaaiden op de afdeling Verkeer en Waterstaat van onze regering waren echter een andere mening toegedaan. Europa...ja, als we de burger geld uit z'n zakken kunnen kloppen; Europa...laat maar zitten, als het de burger een voordeel op zou kunnen leveren. En dan nog maar afvragen waarom we nog steeds niet warmlopen voor één Europa. Maar goed, dat even terzijde, we zijn hier om een Aprilia RS 125 te testen en niet om een politiek betoog te houden.

Terug dus naar Aprilia, dat afgelopen jaar (voor de zoveelste keer) wereldkampioen werd in zowel de 125cc met Alvaro Bautista als ook de 250cc met Jorge Lorenzo. Om dat heugelijke feit te vieren werd voor 2007 een gelimiteerde uitvoering gelanceerd van de enige tweetakt die Aprilia nog in zijn (motorfiets)gamma heeft: de RS125 GP, gespoten in de prachtige kleurstelling van het Aprilia Fortuna fabrieksteam waarmee Lorenzo vorig jaar naar die felbegeerde wereldtitel reed. En waarmee wij ons twee weken lang wereldkampioen mochten voelen.

Stoppie power dankzij de radiale vierzuiger remklauw met enkele remschijf. Twee vingers zijn genoeg voor het betere stopwerk
 
Overgenomen van zijn grote broer, de RSV 1000R. Misschien iets minder toeters en bellen dan bij die mille, maar zondermeer erg compleet.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: rijden met de RS125 Lorenzo-replica gaf ons écht een Grand-Prix kampioenschapsgevoel. De vormgeving van de fiets doet eerder denken aan abstracte kunst á la Pablo Picasso of Piet Mondriaan, en is alleen daarom al een opvallende verschijning. Ondanks dat de fiets 'slechts' 22 kW (ofwel 30 Pk) sterk is, en alleen daarom al door velen links zal worden gelaten, kregen we met regelmaat een 'thumbs-up' te verwerken. 
 
Hetzij door arguloze automobilisten, hetzij door scooterrijdende "Hey, vet cool gave motor man..." pubers die hun waardering niet onder stoelen of banken staken. Wat een kleurpatroontje al niet kan doen. Maar goed, dat wisten we al van Mondriaan, die ooit iets abstracts met geel en blauw had gedaan... en de mensen bij Aprilia waarschijnlijk ook.

Het eerste wat opvalt, zodra we met de RS125 op pad gaan, is hoe ontzettend compleet de motorfiets eigenlijk is. Dat we hier met een lichte motorfiets te maken hebben is de fiets absoluut niet af te lezen. Natuurlijk, elektronica kost tegenwoordig geen drol en weegt navenant, maar toch. Men had er bij Aprilia ook voor kunnen kiezen om de fiets zo goedkoop mogelijk in de markt te zetten, maar gelukkig voor ons koos men in Noale voor een andere strategie. Niet die van de goedkoopste, maar die van de meest complete. Kijk alleen al naar het display, waar alle informatie afleesbaar is waar je als rijder over wilt beschikken. Okay, zaken als topsnelheid, gemiddelde rijsnelheid, gereden hellingshoek en samengestelde snelste ronde ontbreken, maar verder is het display zondermeer compleet en volwassen uitgevoerd. Wat bijvoorbeeld te denken van een laptimer met geheugen voor 20 rondetijden én een aansluiting voor een transponder. De bediening via de kleine knopjes aan het stuur mag voor verbetering vatbaar zijn, maar dat is ook de enige kritiek die we hier in kunnen ontdekken.

Verwacht trouwens geen bergen aan spullen mee te kunnen nemen op deze RS125 GP. In tegenstelling tot veel fietsen is bij deze kleine tweetakt met de contactsleutel het zadel van de bestuurder te verwijderen, het zadel van de duo-passagier zit daarentegen vastgeschroefd. Meer dan een tandenborstel konden we niet kwijtraken onder die buddie, simpelweg vanwege het feit dat Aprilia ook nog een olie-reservoir kwijt moest. Hoeveel tweetakt-olie de motor verbruikt moeten we je schuldig blijven, gedurende de achthonderd kilometer die wij met de fiets reden was het niet nodig olie bij te vullen.