Eerste test: Suzuki GSX-R750

...gaat als een kogel

Als de tweede dag de BT014 banden plaats hebben gemaakt voor serieus BT002 racerubber ga ik er dan ook eens goed voor zitten. Voor diezelfe hairpin aanremmen gaat de motor een stuk beter af, de motor blijft nu mooi stabiel en dankzij de goedwerkende anti-hop

koppeling kan ik ongegeneerd terugschakelen naar de tweede versnelling waarin deze bocht genomen moet worden. (Die daarbij trouwens knap lastig is: op driekwart van de bocht is precies op de ideale lijn een klein putje in het wegdek waar de vering het onder die hellingshoek toch knap moeilijk mee heeft.) Uitaccelereren, heuveltje op, heuveltje af en in vierde versnelling met een snelheid van 200 km/u weer aanremmen voor de (wederom blinde) stijl omhoog lopende rechterhairpin die ook weer in tweede versnelling moet worden genomen. Het daarop volgende stuk (tot aan start/finish toe) blijkt ook nog eens knap lastig te zijn. Rechts/links chicane, snelle knik naar rechts, hairpin naar links en wederom een rechts/links chicane resten mij tot het rechte stuk naar start/finish toe. Om deze sectie zo snel mogelijk te doorlopen is het zaak overal zo laat mogelijk in te sturen. Iets wat zeker naarmate de snelheid omhoog gaat niet altijd meevalt. Je bent al snel geneigd

iets eerder in te sturen dan je eigenlijk wilt, alsof je de angst bekruipt de bocht te missen, hetgeen op deze baan meteen genadeloos wordt afgestraft. Daarnaast is de eindoverbrenging van de Soes niet optimaal voor deze sectie: te kort om "m naar z"n drie door te schakelen en te lang om "m in z"n twee te houden, hetgeen de toeren- begrenzer me dan ook regelmatig laat weten. Of mijn bochtensnelheid is veel te laag, dat kan natuurlijk ook. Als we na afloop de - handgeklokte - rondetijden erop naslaan blijkt dat laaste nogal mee te vallen. Met een lage "een-vijftiger" heeft deze bijna double-twenty (zoals Chili het zo mooi wist te zeggen) het er nog niet eens zo slecht vanaf gebracht. Natuurlijk, het is nog altijd mijlenver verwijderd van de snelst gereden tijd van 1:39,nogwat (om maar niet te spreken van de 1:34 die Laconi hier vorig jaar op de 999F05 wist te rijden), maar die tijd werd ook gezet door de uiteindelijke racewinnaar én EK Superstock coureur Massimo Roccoli. En vanuit dat perspectief gezien is de tijd die ik met de (van alle toeters en bellen voorziene) Gixxer zevenvijftig weet te zetten nog niet eens zo verkeerd.

Desondanks hebben we toch een kriti- sche noot te kraken. De demping van de voorvork is inmiddels bijna helemaal opgeschroeft, heeft nog maar één enkele klik reserve en dat lijkt ons toch niet bepaald de bedoeling. Bij een buitentemperatuur van 17 graden zou je toch iets meer marge mogen verwachten. Tijd om in Nederland veringspecialist en oud-collega Stefan Meijer van Bitubo-Raceservice eens telefonisch te consulteren. Deze bevestigd ons vermoeden: standaard is het veerpakket van de GSX-R voorzien van vrij lichte veren in de voorvork. Weliswaar voldoende stug voor sportief straatgebruik en recreatief circuitgebruik, maar voor serieus circuitwerk reeds te licht bevonden. De standaard gebruikte binnenveren zijn uitgelegd voor maximaal 70 kg rijders- gewicht, en daar zit ik met mijn 76 kg in Adamskostuum (jawel, de sportschool begint zijn vruchten af te werpen) ver boven. Het resultaat is dat de standaard veer te laag komt doordat een gedeelte van de beschikbare veerweg reeds wordt opgeslokt door het gewicht van rijder en motor. Remedie is dus óf nog meer af te vallen, óf simpelweg een setje zwaardere veren te monteren. Daarnaast zou ik persoonlijk de motor achter verder omhoog zetten door de veervoorspanning een stuk of vijf omwentelingen op te schroeven, waardoor de motor meer op z"n neus komt te staan en de motor een stuk flitsender zal gaan sturen. Zeker ten opzichte van zijn voorganger heeft Suzuki wat dat betreft (helaas) toch de iets scherpe kantjes eraf gehaald.