Eerste test: Suzuki GSX-R750

No competition

Als zich in de verte een R1 aandient als volgend slachtoffer ga ik er eens goed voor zitten. Het lange, linksom draaiende rechte stuk van het Autodromo Santa Monica, zoals het circuit van Misano officieel heet, is mijn favoriete gedeelte van het circuit, en ook Suzuki's nieuwste "big supersport", de GSX-R750, voelt zich daar als een vis in het water. Aanremmen voor de krappe hairpin, terug naar de tweede versnelling, insturen en terwijl mijn knie over de kerbstone schraapt geef ik de Suzuki al weer de sporen. Drie maal links in een steeds sneller tempo maakt dat deze bochtencombinatie maar met één stand gereden moet worden: die van volgas. Voor knik één door naar z"n drie en met de motor nog steeds op een oor en mijn knie net niet meer aan de grond gaat de GSX-R750 met rappe schreden vooruit. De R1 wordt steeds groter en nog voordat ik - vol in vijf met een snelheid van 234 km/u op de digitale teller - de derde knik in stuur zit ik vlak bij z'n spreekwoordelijke achterlicht. Buitenom voorbij is te riskant, dus zal het binnendoor moeten gebeuren. De Suzuki vindt het allemaal prima en laat zich zonder tegensputteren op een krappere lijn rijden. De gaskraan staat daarbij nog steeds op standje volgas als ik de GSX-R750 vol accelererend naast de R1 zet.

Nog voor ik bij het bordje 150 meter de rem serieus moet aanspreken ben ik 'm echter al voorbij. Voor de zekerheid dwing ik mezelf nog enkele milliseconden te wachten voordat het anker wordt uitgegooid, maar dat is niet eens nodig. Met een grijns op mijn gezicht stuur ik de fiets de snelle linker doordraaier in en vraag me af wat zich op dat moment in de hersenpan van de R1-rijder af zal spelen. Het zal je maar gebeuren dat je, in volle racetrim en - zo zal later blijken - op raceslicks, zoek wordt gereden door een stomme Hollander met een stomme GSX-R750 waar notabene nog alle toeters en bellen zoals spiegels, knippers en kentekenplaat gewoon opzitten. Hoe zei Suzuki het ook al weer? GSX-R750: No competition! Daar zou wel eens geen woord van gelogen kunnen zijn…

Tekst: Ed Smits
Beeld: Ruud van Hoevelaken