Test: Suzuki Bandit 1200 Yoshimura

Yabadabadoo

Ik hoor ze het nog zo zeggen bij Suzuki: "Ga er mee rijden en laat je verbazen. Dit is geen gewone bandit, dit is pure fun." Jaja, het zal wel. Natuurlijk, men had bij B.V. Nimag heel erg goed gekeken naar wat de wensen van de gemiddelde Banditrijder zijn en daar heel handig op ingespeeld met deze speciale Yoshimura uitvoering. Het zijn slechts kleine detaillistische veranderingen, maar wel van het kaliber dat hout snijdt. Het brede LSL stuur maakt dat de zithouding precies datgene is wat je van een streetfighter mag verwachten. Lekker breed en agressief. De crashpads zijn een leuk gimmick die de motor net dat vleugje extra agressieviteit geven.

Sportieve leest
Om de sportiviteit verder te benadrukken, werden de standaard voorvorkveren vervangen door een setje WP"s. Hierdoor wist men meer gevoel en stabiliteit aan de voorzijde te realiseren. Nu was de standaard voorvork voor normaal gebruik wel geschikt, maar blijkbaar had men bij Suzuki ook wel in de gaten dat deze Yoshi uitvoering voor meer dan alleen het standaard werk zou worden gebruikt. Het was dan ook duidelijk de bedoeling van B.V. Nimag om met deze Bandit1200 in Yoshimura uitvoering juist het sportieve aspect van de Bandit te benadrukken. Kijk alleen al naar de traditioneel blauw/witte kleurstelling. Deze Yoshi1200 is op de markt gezet met één reden: Sportiviteit.

Einstein, zweistein, Rammstein
En daar is men bij Suzuki zeer zeker in geslaagd. Sterker nog, de motor haalt het allerslechtste in je naar boven, iets dat alleen al door het supergeile uitlaatgeluid wordt aangewakkerd. Verre van legaal, maar who gives a fuck. Dit is wat we willen zien en horen in een motor. Nu staat Yoshimura om heel veel dingen bekend, maar stille uitlaten horen daar zeer zeker niet bij. Bij deze Bandit1200 is het dus ook niet anders. Stationair lijkt het allemaal nog wel mee te vallen en bij rustig rijden is er eigenlijk ook nog geen vuiltje aan de lucht. Maar o wee als je aan het gas gaat hangen, of nog beter, op vol vermogen van het gas af gaat. Lang leve de carburateurs, er ontstaat een knalfestijn waar menig Harley rijder jaloers op kan zijn. Alsof iemand ineens een CD van Rammstein op niveau 20 aan het draaien is. Wat een feest, behalve voor die suffe automobilist die ineens vanuit zijn "ikrijopautomatischepilootintrance" rijstijl werd opgeschrikt door ondergetekende, die vol terugschakelend voor die auto een bocht in stuurde. Yes, yes, yes, wat kan het leven toch mooi zijn.

Geen "F", maar "R"
Opmerkelijk was het verschil van deze Yoshi1200 met zijn uiteindelijk toch wel grotere broer, de GSX1400, die wij enkele weken eerder in het testpark hadden. Daar waar op papier zijn grote broer de sterkere zou moeten zijn, voelt het in de praktijk juist andersom. Als je er een label aan zou willen hangen, dan zou ik de GSX1400 als een tour cq "F" uitvoering willen benaderen en deze Yoshi1200 als een sport cq "R" versie. De Bandit maakt iets meer toeren dan de GSX1400, hoewel je dat in de praktijk niet erg zult merken. Wat wel merkbaar is, is de manier waarop het vermogen op de weg wordt gelegd. Daar waar zijn grote broer juist een relaxte rijstijl benadrukt, wil de Yoshi maar één ding: Gaan met die banaan en de toerenteller niet onder de 5000 tpm laten komen.