MotorXtra: C-licentie cursus (voorheen T.O.M.S.)

De kritische noot

MF: Dat klinkt behoorlijk positief allemaal. Maar is het echt alleen maar zonneschijn?

Leon: Ik was nog niet klaar met het verhaal. Wat ik miste is een stukje diepgang over sommige theorieën. Ik bedoel, natuurlijk kun je uren discussies voeren over ideale lijnen, maar daar gaat het mij niet om.De beste lijn is die je zelf ziet is mijn motto. Een goede uitleg over zithouding, schakelen in combinatie met remmen en kijken (en dit is een willekeurige volgorde) zijn basisprincipes en daar kun je in mijn optiek wel een niveau dieper gaan.

Wat heel goed in dit programma is, is de opbouw van de praktijksessies. Zaken als de hele baan in een versnelling rond naar keuze (en daarna niet meer schakelen) zonder te remmen is een eye opener voor elke cursist, en ja je mag inhalen! Dat betekent dat je a) heel goed moet schatten met welke snelheid je de bocht instuurt en b) als je inhaalt je dus geen kamikazeacties kunt doen, want je moet weer een goede aanvangssnelheid hebben voor het insturen voor de bocht.

Denk je nu even lekker te gaan smokkelen dan kan je dat vergeten: tien baanposten en tien instructeurs kijken en rijden continu in de rondte of jij smokkelt en dat wordt direct genoteerd als aantekening achter je naam. Ook daar kom je niet al te ver mee, vier aantekeningen (reden bijvoorbeeld het creeren van gevaarlijke situaties voor jezelf en medecursist, het niet opvolgen van de opdracht dus toch remmen als het niet is toegestaan ) is geen licentie. Aanvullend moeten we wel vermelden dat uitzonderingen apart worden beoordeeld.

In sessie drie tot en met vijf werd langzaam invoering gedaan van schakelen en remmen om zo aan het eind van de dag voor jou op 95 procent van je kunnen te presteren met alle onderdelen die met racen te maken hebben.

MF: Zo dat is een heel verhaal. Vertel eens Karim, voor wie is zo'n cursus nu?

Karim: Sowieso voor iedereen die op amateurniveau aan wedstrijden wil meedoen, maar ook voor mensen die eens een circuitdagje willen meepikken en die daarvoor wat basiskennis en –vaardigheden willen opdoen.

MF: Okee, dat is een duidelijk verhaal, maareh… vertel eens: bij de laatste sessie tijdens die proefstarts en het vrij rijden reed je ineens op je eigen Ducati 999. Leg eens uit?

Karim: Haha, ja, je eigen fiets rijdt toch het lekkerst hè? Afgezien daarvan: we hadden een probleempje. De test-Kawa bleek aan het begin van sessie vier een lekke band te hebben. De motor wilde constant wheelies maken bij het uitkomen van een bocht en ook was de achterband in bochten aan het glijden als een gek. Gelukkig hadden we al foto's gemaakt. Ik heb Kawasaki toen gebeld en die zijn met een busje de ZX-6R op komen halen en namen meteen mijn machine mee.

MF: Leon en Karim, hoe ervoeren jullie die drie proefstarts aan het einde van de dag?

Leon: Die proefstarts, dat is echt kicken. Ik neem jullie even mee hoe dat precies gaat. Vooraf krijg je een korte briefing over wat de bedoeling is, daarna word je in 2 rijen van 5 rijders opgesteld. Ik stond op plek 10 achterin. De groene vlag gaat omhoog, nog 5 sec, toerental op 10.000 rpm (met een 600cc-tje he), koppeling op scherp, gasssss, voorwiel komt omhoog, en nog meer, en nog meer, direct naar 2, ik schiet mijn voorganger langs met 15.000 toeren, door naar drie, 50 meter bord in zicht, net daarvoor hard in de ankers en zo hard insturen als je kan...de Tarzan door en klaar...was de proefstart. Drie keer eerste van drie starts is een 100-procentscore en geeft een goed vertrouwen voor de start van de Clubrace, maar dat terzijde.

Afrondend was het vrij rijden en dat is altijd plezier voor iedereen, even de laatste restjes energie in de laatste bochten van het circuit zandvoort.

Karim: Ja, die proefstarts waren erg leuk. Met het vette koppel van die Duc van mij had de rest geen schijn van kans. Bij het uitkomen van de tarzanbocht zag ik al niemand meer in mijn spiegels en dat kwam deze keer niet door de belabberde positionering van de kijkglaasjes haha!

Tijdens het vrij rijden kwam ik pas echt in mijn element. Uitmelken die tweecilinder, terwijl die beukende emmers van een zuigers de grond doen trillen. Vooral het uitkomen van de Luyendijk-bocht naar het start-finishstuk, dat is heerlijk. Met de tenen raspend over het asfalt met dik 180 op de teller en dan vol accelereren naar de hoofdtribune, ja, dat zijn toch wel heel fijne momenten op zo'n dag. En dan net na het 150-meterbord vol in de ankers, de teller vanaf 260 laten teruglopen, de versnellingen terugtrappen naar twee en de machine weer de tarzan in leggen... Ik kan het iedereen van harte aanbevelen!