Test: Moto Morini Seiemmezzo

Als de route beginnen op de Seiemmezzo SCR is het weliswaar droog, maar daar is ook meteen alles mee gezegd. Het is fris – helemaal niet vreemd gezien de tijd van het jaar – maar erger is de dreigende lucht die aangeeft dat we ’t echt niet droog gaan houden vandaag. Het wegdek is nog kletsnat van de hevige nachtelijke regenbui en amper op pad ontwaar ik eerste regendruppels op mijn donkere vizier, waardoor ik blij ben voor mijn saaie allweather outfit te zijn gegaan in plaats van een coole spijkerbroek met lederen jack. Oogt heerlijk fris (die Seiemmezzo dan hè)Het blok pakt vanaf lage toeren mooi op en heeft een zijdezachte gasrespons, wat gezien de omstandigheden wel zo lekker is, maar als eenmaal buiten Beaune onze voorrijder z’n naverbrander heeft aangezet en daarmee laat zien én de weg al wel vaker te hebben gereden én niet onder de indruk te zijn van nat – en op plekken behoorlijk glad – wegdek, voelt de 649cc paralleltwin wel ietwat timide aan. 

Eenenzestig paardenkrachten zijn aan de magere kant om de Franse oud-coureur in het vizier te houden. Zolang ik in het achterwiel zit is het nog goed te doen, maar als meer dan eens over de donkere asfaltstroken, waar de grip echt nul komma nul is, voor- en achterwiel een flinke stap opzij hebben gezet, kies ik eieren voor m’n geld en ga voor een meer defensieve strategie. Om vervolgens te constateren dat om die kleine honderd meter die de voorrijder op nat en glad asfalt telkens pakt weer dicht te rijden echt alle paardenkrachten uit de Seiemmezzo moeten worden geperst. Iets meer vermogen zou wat dat aangaat het leven een stuk gemakkelijker hebben gemaakt, maar van de andere kant… met Maar denk dat ik qua looks toch voor deze SCR zou gaaniets meer vermogen zou hij waarschijnlijk nóg harder zijn gegaan en was het probleem exact hetzelfde geweest, alleen dan bij een hogere snelheid. 

Wat mij ook niet helpt om in het achterwiel van de Fransoos te blijven is dat het voelt alsof de Seiemmezzo over het voorwiel moet worden gestuurd, bij het omgooien van het ene op het andere oor voelt het alsof het gewicht heel hoog zit, wat het vertrouwen ook niet ten goede komt. Wat op zich weer wel bij de zithouding past, het voelt alsof je torenhoog boven de Seiemmezzo uitsteekt. Jammer, want de zithouding is verder wel lekker relaxt. Uit het laaggeplaatste uitlaatsysteem klinkt een bescheiden roffel waar ik niet echt warm van kan worden, maar een 180° paralleltwin heeft dan ook niet mijn voorkeur, liever een 270° paralleltwin en nóg liever een 90° V-twin, wat in technisch opzicht eigenlijk de ideale configuratie is, maar ja… helaas duurder te produceren is en om die reden in het middensegment waar de prijs allesbepalend is het veld heeft geruimd voor een paralleltwin.

Ook de remmen ben ik niet van onder de indruk, maar ik ben ervan overtuigd dat de maagdelijke kilometerstand van nog geen twee kilometer hiervan de reden is. Die maagdelijke kilometerstand heeft absoluut ook een belangrijke bijdrage geleverd aan het gebrek aan grip, iets zegt mij dat onze voorrijder op voorhand al wat meer kilometers met de Seiemmezzo had afgelegd. Niet alleen geeft de voorrem weinig feedback en gevoel, maar om serieus te vertragen moet er behoorlijk hard worden doorgeknepen, harder dan je verwachten zou. Maar goed, wat wil je met slechts 0,3 km op de teller.

Wanneer ik van de Seiemmezzo SCR naar de Seiemmezzo STR overstap is het alsof ik van de hel in de hemel ben beland. De motor voelt compacter aan en geeft me nu wel het gevoel onderdeel van het geheel te zijn, wat zich naar een veel fijner sturende motor vertaalt. Zo zwaar als de SCR aanvoelde, zo flitsend kan de STR van het ene op het andere oor worden gelegd. En niet alleen dat, de motor stuurt scherper en preciezer, waardoor ik nu wél
Op een van de twee kun je nog een sixpack vastknopen, het andere biedt amper houvast en beschermt je ook niet tegen de elementen

Italiaanse motor, dan moet je natuurlijk Italiaanse remmen hebben

De Kayaba vering is volledig instelbaar. Geluid is redelijk bescheiden

Houvast én bescherming tegen elementen. Blok loopt mooi, maar had iets meer pit mogen hebbenhet vertrouwen krijg waar het mij bij de SCR duidelijk aan ontbrak.

Nu kan dat verschil in sturen wel door de wielen worden verklaard, spaakwielen zoals bij de SCR toegepast zijn nu eenmaal zwaarder dan de aluminium gietwielen van de STR, en meer massa betekent meer massatraagheid - inertia. Hoe meer enertia, hoe meer een motor rechtdoor wil gaan. Wel hadden we verwacht dat de meer offroad georiënteerde MT60RS banden van de SCR in deze omstandigheden beter uit de verf zouden komen dan de Angel GT's van de STR, maar het tegendeel bleek dus waar te zijn. Hoewel het de vraag blijft in hoeverre dat gebrek aan grip op het conto van de nieuwigheid van de banden kan worden gezet, toen ik op van de SCR op de STR overstapte waren die banden natuurlijk al enigszins ingereden.

Naast dat de STR echt veel fijner stuurde en meer feedback gaf voelden ook de remmen veel fijner aan. Twee vingers zijn voldoende om een behoorlijke vertraging te realiseren en ook de feedback is nu helemaal top, maar eerlijk gezegd had ik van Brembo ook niet anders verwacht. Dat geeft aan hoe belangrijk het inrijden van een motorfiets is, jammer dat het de Fransen de tijd heeft ontbroken om de motoren goed te prepareren, maar het geeft ons in ieder geval een mooi excuus om het thuis nog eens dunnetjes over te doen. Hoe dan ook, op het zadel van de STR is het ondanks het slechte weer genieten met een hoofdletter G. Het donkere asfalt blijft nog steeds verraderlijk glad, maar nu deert me dat veel minder omdat ik het gevoel heb te allen tijde de controle te behouden.