Zoeken

Test: Kawasaki Z900RS SE

Over Hüttenkäse en Toblerone

22 juni 2022

Maar hoe dit paradepaardje nou rijdt? Het antwoord op die vraag kwam in vorm van een fraaie rit in het prachtige, maar wel bloedhete Zwitserland, het land dat bekend staat om z’n prachtige wegen en schitterende natuur, maar ook om z’n torenhoge verkeersboetes… en ze schijnen ook nog iets als Hüttenkäse en Toblerone te hebben, maar dat even terzijde. Met een korte druk op de knop komt de RS SE tot leven, het blok pakt vanaf stationair goed op en de koppeling werkt zeer licht en is Had ik al gezegd dat 'ie best lekker stuurt? Voor het geval dat... hij stuurt heerlijkgoed doseerbaar. Mechanische geluiden is de 948cc viercilinder lijnmotor vreemd en ook uit het uitlaatsysteem klinkt geen valse noot, behalve dan het bewust aangebrachte hikje bij stationaire loop. Dat het blok ontzettend schakellui te rijden is – 50 km/u in 6eversnelling is echt geen enkel probleem – speelt de motor hier in Zwitserland alleen maar in de kaart. Juist omdat het blok zo mooi van onderuit loopt word je nooit geprikkeld om ‘van-dik-hout’ te gaan. 

Van onderuit pakt het blok ontzettend mooi op, zonder te haperen of zich te verslikken, noch wanneer je ‘m vol op z’n staart trapt, nog wanneer je dat met een fluwelen handschoen doet. Een waar genot om mee te rijden, merk ik als bij de fotostop in mijn aantekeningenboekje op. Hoewel sportief in Zwitserland een andere definitie kent als in de rest van Europa lijkt het blok wel speciaal voor sportief toeren te zijn gemaakt, waarbij de aandacht vooral heeft gelegen op souplesse met veel koppel en vermogen in de toerenkelder en het middengebied. 

Begrijp me niet verkeerd, daarmee is niet gezegd dat ‘ie niet serieus van z’n plek gaat wanneer je voor de afwisseling eens de hogere regionen in het toerenspectrum opzoekt, want dat doet ‘ie zeker wel, maar met een motorconfiguratie als is gekozen ontbreekt een echt eindschot dat ‘van-dik-hout’ verslavend maakt. En ja, als je dan toch de hooligan wilt uithangen… wheelies zijn zelf met tractiecontrole nog aan prima te doen. Niet dat we dat hebben geprobeerd, we zouden niet durven… uiteraard. Om het in Depp vs. Hurt uitdrukkingen te zeggen: we hebben het van Moeten we vaker doen hier, en dan meteen Hüttenkäse en Toblerone scorenhoren zeggen. Het geluid uit het 4-in-1 uitlaatsysteem is beschaafd, maar zeker wel aanwezig en met een sound die naadloos bij de styling aansluit. Bij lage toerentallen klinkt een lekkere donkere grom en zodra je het gas dichtdraait en op de motor afremt word je met heerlijke plofjes verwend – inderdaad, net als vroeger het geval was. Dat kan geen toeval zijn.

De speciaal voor de SE editie vernieuwde goudkleurige 41 mm upside down voorvork is volledig instelbaar (10 klikken ingaand, 12 klikken uitgaand en traploze veervoorspanning), en in combinatie met de instelbare horizontale backlink Öhlins S46-schokbreker (met losse unit om de veervoorspanning traploos te stellen) is duidelijk te merken dat Kawasaki goed heeft nagedacht over deze gouden upgrade van het SE model. Met een beetje overtuiging stuurt de Z900RS SE prima in en de gekozen
De SE in een notendop: betere vering en Brembo remmelarij

Het enige smetje als je 't ons vraagt: het lipje op de radiateur voor de optionele radiateurbeschermer. Dat oogt best lullig zo. Blok is echt superfijn
lijn kan makkelijk worden vastgehouden, terwijl met een geringe inspanning de gekozen rijlijn kan worden aangepast zonder dat zich dit vertaalt naar een onverwachte beweging of onbalans. Het rijwielgedeelte is in standaard setting zeer netjes op elkaar afgestemd. 

In de standaard afstelling staat de RS SE eerder op comfort dan sportiviteit afgesteld, waardoor ik om tijdens onze rustige bergritten (jaja, het land van de hoge boetes) geen enkele behoefte heb de vering aan te passen. Pas als tijdens het ‘vrij rijden’ een fraaie bergweg enkele keren op en neer in hoogst illegaal tempo wordt afgelegd (sorry agent, we konden het echt niet laten) na de eerste passage die enkel diende om te checken of er ergens controles waren het rustig aan te hebben gedaan, zouden er eventueel een paar klikjes hadden mogen worden gesteld, maar eenmaal terug in een normaal sportief straattempo was het allemaal weer dik voor elkaar, waarbij ook de oneffenheden in het asfalt zeer goed werden geabsorbeerd. 

En dan last but not least, als je gas geeft dan is het ook onvermijdelijk dat je ook weer een keer tot stilstand komt en daar zorgen de Brembo M4.32 Monobloc in combinatie met de standaard staal omvlochten remleidingen en Nissin radiale rempomp prima voor. Met een zeer goede “feel” en een ABS die gelukkig niet eens zo heel snel ingrijpt kun je laat en goed gedoseerd in de ankers gaan.