Multitest: Kawasaki Versys vs CFMoto 650MT vs Moto Morini X-Cape

Lijkt me een prima naam voor een biker-café. Het is tenslotte het trefpunt, waar je de bocht wilt aansnijden. Dat gaat het beste met de CF Moto. Die draait gemakkelijk af en is perfect op het juiste aansnijdpunt van de bocht te mikken. Hij is uitermate neutraal in krappe bochten, je hoeft dus niet tegen een stuurhelft te blijven drukken. In lange bochten is hij stabiel en strak. De KYB-vering houdt het allemaal goed onder controle en vrij van deinen, zolang je op redelijk strak asfalt rijdt. De vering is vrij stug en geeft duidelijke feedback over het wegcontact van de Pirelli Angel GT-banden, die zich op het Hollandse asfalt bij 20
Driemaal hetzelfde, maar toch anders. Eén origineel, twee kopieën

Dus ik kom die hoek om...

Voel me als een koning te paard

Zijn ze al weg? Dan neem ik vlug even de kortste route, omdat het kan... graden goed thuis voelen. Ik heb ook geen neiging om er meer of minder uitgaande demping in te draaien, zowel voor als achter. Die stugheid breekt hem echter op als je op slechtere boerenweggetjes terecht komt, daar voelt het al gauw wat stuiterig. Dat is dan een contrast tot de Kawa-vering. Die is meer gericht op comfort. Dat merk je op de buitenwegen goed, ze is op slecht asfalt vergevingsgezinder, al heb ik daar wel aan de stelschroeven van de uitgaande demping gezeten, omdat hij me eerst wat te veel deinde. Ook de veervoorspanning heb ik achter opgeschroefd. De Kawa draaide wel lekker gemakkelijk af, maar het was iets lastiger om de apex aan te tikken. Een combinatie van soepele veren en mijn eigen, wat te hoge “drooggewicht”. Inzakking is gewicht/veerconstante. Soepele veer, zware vent, motor zakt in, voorvork staat onderuit = minder scherp sturen. Gelukkig kun je de veervoorspanning “in een handomdraai” verstellen – zelfs tijdens het rijden – in tegenstelling tot bij de andere twee, die geen handversteller hebben maar een dubbele wartel waar je niet bij kunt. Enfin, daarna was het stuurgedrag perfect en neutraal, de feedback over het overigens goede wegcontact van de Bridgestone T32 toerbanden iets minder dan bij de CF, wat door de wat soepelere veer op de Versys komt.

Offroad

De X-Cape is de gulden middenweg. Met zijn grotere voorwiel en de iets hogere bouw is hij een fractie minder flitsend van zijn lijn te krijgen, waarna hij juist weer heel gemakkelijk de bocht in rolt en perfect op de apex te mikken is. Het is anders, niet slechter. Je went er snel aan en dan kun je met de Morini lezen en schrijven. Je keert hem op een stoeptegel, als het ware, maar de andere twee doen dat ook. De vering van de Morini is lekker stug maar niet te, met de grotere veerweg neemt de voorvork oneffenheden ook op de slechtere wegen goed op. En het grote pluspunt: hij kan offroad. Een beetje. Bij het eiland Maurik mogen we het ofroadparcours op. De twee straatmuzikanten blijven op het asfalt, maar ik kan een paar rondjes crossterrein doen. Dat is pure lol. De Morini laat zich er gemakkelijk overheen loodsen en ook de springbult neem ik mee – zonder te springen, dat wel. Je merkt ook dat de Pirelli’s best grip bieden, je merkt wel dat de vering voor dit ruige terrein veerweg tekortkomt. Het is geen KTM 890 Adventure. Maar die kost ook bijna tweemaal zoveel. En dan is de Morini geen slecht alternatief, waarmee je offroad best aardig uit de voeten kunt. Een leuk gravelpad gaat prima en dat mag best een beetje ruig zijn, maar het is geen rallyfiets.