Test: Moto Morini X-Cape

De paralleltwin heeft een sterk koppel, klimt gretig in toeren en is soepel, met dank aan de enkele tandwielaangedreven balansas in het blok en die balansgewichten aan de uiteinden van het stuur. Het blok loopt tot aan de begrenzer toe trillingsvrij, ook in zadel en voetsteunen wat wel zo lekker is wanneer je op lange afstanden via de snelweg met constante snelheid moet overbruggen. Staand gaat 'm net zo makkelijk af... de X-Cape dan welteverstaanGenoeg concurrenten die daar wat van kunnen leren.  Dit maakt de Morini zowel aangenaam als praktisch bij hoge snelheden op de openbare weg, evenals onvermoeibaar om te rijden, met een aangenaam en onderscheidend geluid uit de 2-1 uitlaat.

De vermogensopbouw is volledig lineair tot aan de begrenzer van 10.500 tpm, hoewel je wel duidelijk voelt dat ‘ie boven de 7.000 tpm wat rapper gaat. Om dat echter als een ‘schop onder de kont’ te betitelen gaat ons te ver. Opmerkelijk is trouwens dat het Chinese ontwikkelingsteam dat verantwoordelijk voor het blok is geweest een conventionele kabelgashendel heeft toegepast, waardoor de fiets het dus zonder tractiecontrole en rijmodi moet doen. De enige optie die je hebt is de mogelijkheid om het Bosch ABS voor gebruik offroad uit te schakelen op zowel voor- als achterwiel, waarna in het TFT-display een ABS icon verschijnt opDie wal, zou dat vroeger een onverharde kombaan zijn geweest?  je eraan te herinneren dat je zonder ABS aan het rijden bent. Nu we ’t toch over ’t TFT hebben, uiteraard is Bluetooth connectiviteit voorzien, evenals een dubbele USB-poort om te laden en bandenspanningscontrole. 

De zesversnellingsbak met kettingaandrijving is voorzien van een in Japan ontwikkelde FCC-oliebadkoppeling, waardoor de X-Cape een toonbeeld van rijdbaarheid is dankzij de onberispelijke versnellingspook en lichte koppelingsactie - je linkerhand zal nooit verkrampen in stads verkeer, waardoor ‘ie ongetwijfeld ook favoriet bij koeriers zal zijn, dat plus z’n prijs en het goede overzicht dat je hebt in het verkeer. De motor voelt bij lage snelheid zeer in balans, wat ‘m voor rijders van elle ervaringsniveaus gemakkelijk te rijden maakt. De fiets is enorm wendbaar – wat zeker ook door de ervaren rotten zal worden gewaardeerd – terwijl ook de gasopname zeer goed te noemen is. Iets als een agressieve initiële gasrepons is de X-Cape vreemd, in de bocht vol op het gas
Zeker geen 13 in een dozijn fiets. De handvatten zijn nog eens wat je 'oog voor detail' noemt 

Vroeger keek je zo uit op het blok, maar sinds Euro 5... Geluid is trouwens helemaal niet verkeerd

Niks geen Bybre of andere goedkope sh*t, maar échte Made-in-Italy Brembo remmelarij

Ook de vering is premium en uitgebreid instelbaar vertaalt zich naar vloeiende respons. Hoewel het blok het niet erg vindt om op toeren te worden gehouden is dat niet strikt noodzakelijk: het maximum koppel zit rond de 7.000 toeren per minuut, zelf schakelde ik zo rond de 8.000 tpm. 

De rijpositie van de X-Cape is supercomfortabel, met een goed gepolsterd vlak zadel dat je het gevoel geeft in de motor te zitten, in plaats van erop. Er is voldoende ruimte om een duopassagier mee te nemen, maar daar heb je ook alles mee gezegd: de ruimte houdt niet over. Het taps toelopende stuur dat in 60 mm risers is gemonteerd is uitstekend van vorm en is net voldoende naar achteren gedraaid om je een ontspannen en comfortabele rechtop zithouding te geven. De schakelaars aan het stuur liggen prettig in de hand. Ondanks de zadelhoogte van 845 mm had ik er geen problemen mee om met mijn 1.80 meter lengte beide voeten bij het stoplicht aan de grond te zetten.

Op straat was de handling van de X-Cape ook vertrouwenwekkend, deels vanwege het uitgebalanceerde gevoel van de fiets en deels vanwege de uitstekende grip van die Pirelli-banden, zelfs onder hellingshoek ondanks dat smalle 19-inch voorwiel. De motor stuurt nauwkeurig en precies, maar doet dat vanwege de relatief forse naloop niet bepaald flitsend is. Dat betaalde zich echter wel uit in stabiliteit in bochten en bij het offroad rijden, waar de motor zeer goed te controleren is, ook als de 160 mm veerweg volledig moet worden gebruikt. Maar goed dat 5 jaar geleden het doek niet is gevallen, anders hadden we dit nooit gehadDe forse Marzocchi upside down voorvork geeft goede feedback, chef vering heeft duidelijk geweten waar ‘ie mee bezig was. Datzelfde geldt trouwens voor de Kayaba achtershock, die eveneens goed op z’n taken is berust.

Morini's testrijder Gabriele Manzi, die mijn metgezel was voor de dag, en zijn collega's hebben meer dan 30.000 testkilometers afgelegd en je kunt niet anders dan concluderen dat ze goed werk hebben verricht. Het onverwachte gevoel van allround verfijning dat je krijgt van een fiets van nog geen negenduizend euro geeft aan dat Gustato & Co wisten wat ze deden en niet hebben gerust voordat het doel was bereikt. Neem bijvoorbeeld de achterrem: perfect afgesteld voor offroad-gebruik, met precies genoeg progressieve bite en een gevoel van controle. Dat is niet zomaar gelukt – iemand moest werken aan de keuze van de remvoering, de hefboomverhouding, de keuze van schijfmateriaal, de remcilinder en ga zo maar door. En het vervolgens herhaaldelijk testen totdat de juiste instelling is bereikt. Kleine dingen betekenen veel.