Dubbeltest: KTM 690 Enduro R en SMCR

Dus wat is er nieuw? Nou ja, toch wel het een en ander. Natuurlijk zijn zowel de Enduro als de SMCR ‘gewoon’ doorontwikkelde versies met daarbij een enorme hoeveelheid zaken die hetzelfde gebleven zijn, maar het gaat ‘m zoals altijd juist om de verschillen. Het is 2019, dus we hoeven niet eens af te vragen of er rekening gehouden is met Euro4, dat is gewoon noodzakelijk. Maar als KTM vervolgens beweert dat er met een nieuwe boring en andere foefels zomaar vermogen én koppel bij gekomen is, is dat knap. Sterker dan ooit, en nu met rijmodi die op de Enduro en SMCR zijn aangepastRazendknap. Met nu 74 pk en 73,5 newtonmeter tot je beschikking is er niks om nog over te klagen. Daarbij is de rode lijn ook nog eens verhoogd en kun je dus meer toeren maken dan ooit. Iedereen die wel eens een ééncilinder gereden heeft weet dat dat vaak een issue is: heb je net een leuke wheelie voor elkaar, maakt de toerenbegrenzer er alweer veel te snel een eind aan. Dat is omdat je het niet kunt, jij loser. Maar toch, meer speelruimte is dus goed nieuws. Ook is de vermogenskromme daarop afgesteld, dus hoef je ook niet te denken aan terugval van vermogen boven een bepaald toerengebied; je kunt gewoon van laag tot hoog surfen op een boterzachte afgifte. En voor wie het weten wil: met al deze aanpassingen komt het blok qua specificaties dus op het niveau van de 690 Duke. Als je opgelet had en je dat afvroeg. 

Maar dat is niet alles. Het grootste verschil zit nu op het stuur, in de vorm van een unit met knoppen. En anno 2019 weten we dan meteen hoe laat het is: gadgets! In de vorm van verschillende mappings, in dit geval. Zeer toegespitste mappings welteverstaan. Hier nemen de Enduro en SMCR beide een ander pad, al lijkt het nog steeds flink op elkaar. Want waar de Enduro R een toegespitste Enduro mapping krijgt, geldt hetzelfde voord de SMCR. Maar dat kan ook gezegd worden over bijvoorbeeld de vering, die ook apart is ontwikkeld voor de Enduro en SMCR. De WP spullen krijgen zelfs ieder een eigen naam, om het te onderstrepen. Dat betekent ook dat je niet zomaar zonder meer de wielen kunt uitwisselen en klaar bent, al zal het hoe dan ook onwijs leuk zijn en blijven, maar dat is meer te danken aan
Ziet er bekend uit, op die extra knopjes en controlelampjes na. Laat 't daar nou net om gaan

Waarom nog steeds een eencilinder? Waarom niet! Vering is -uiteraard- flink verbeterd de goede basis en de enorme bak pret die deze motoren sowieso in hun DNA hebben. Alleen kun je er dus niet van uit gaan dat je dan het allerbeste krijgt en het onderste uit de kan kunt halen, wat nu per model wel zo is. 

In beide gevallen hebben we het over twee keuzes: een min of meer gewone, gemiddelde ‘weg’ mapping en een veel specialere, vrijere Enduro óf supermoto mapping. En dat willen we het liefst; dat staat je toe te driften, wheelies te maken en nagenoeg alles wat je zou moeten kunnen doen onder degelijke omstandigheden, maar dan mét vangnet. Dat betekent dus dat je bijvoorbeeld met de Enduro flink veel gas kunt geven, flink kunt spinnen en driften, maar de tractiecontrole je toch behoedt voor écht te ver gaan. Met de extra usb plug onder het zadel zet je bovendien ook het ABS op het achterwiel uit en kun je dus naar hartenlust volledig uit de voeten. En dat terwijl je daar waar het nodig is tóch nog de extra hulp van de elektronica hebt. Mooi meegenomen als je, zoals ik,eigenlijk nog steeds gewoon een straatrijder bent en dus nog steeds niet honderd procent de juiste reflexen hebt ontwikkeld.
Dan de Enduro in een notendop. Eveneens nieuwe vering, maar dan met 'n ander naampje

Enduro, dus carterbescherming is wel zo handig dan. Remt best voor 'simpele' remmen

Zit is trouwens lager dan de oude Enduro R, dat geldt ook voor de SMCR Nu kun je dus gewoon als op de weg blijven remmen met de voorrem, wetend dat het ABS nog steeds werkt en je dus in elk geval niet over het voorwiel op je plaat gaat. Tenminste, als het op remacties aankomt. Alhoewel: een mooie knop op het dashboard geeft je de mogelijkheid het ABS te allen tijde ook nog eens helemaal uit te zetten als je dat zou willen.

Bovenstaande geldt dus ook voor de SMCR, maar dan met andere parameters. 

Kwiek stukje Toeren 

Met die wetenschap worden we dus op pad gestuurd voor een zogeheten Kwiek stukje Toeren. En zo geschiedde, zou opa zeggen. Behalve als je vervolgens terecht komt in een groep met bijna alleen maar Fransen, die per stuk meer offroad motorbeheersing in hun linker pink hebben dan ondergetekende. Je kunt je dan ook voorstellen hoe ik perfect uitzicht had op vier stuks KTM die op elk recht stuk vanaf het hotel tot aan de eerste echte afslag, afgezien van een paar rotondes, het voorwiel strak naar de hemel richtten. Goedemorgen, wordt het weer zo’n dag… Nou was er wel wat te verwachten, als je bij een KTM introductie bent en men zegt dat er ‘licht offroad’ gereden wordt, Makkelijke route KTM-stijl betekent voor normale mensen dat je minstens 5 keer dood gaatmaar tegelijkertijd de standaard Mitas banden uit voorzorg al vervangt door TKC80 Continentals, dan kun je er wel van uit gaan dat dat heel relatief is. Maar toch, je hebt nog steeds geen grip op je collega’s. 

Hoe dan ook, het gaat om de motor en die stelt allerminst teleur. Natuurlijk zullen hardcore enduro rijders stellen dat de 690 al ver aan de zware kant ligt, maar laten we er voor de vorm van uit gaan dat de meeste mensen veel eerder een Adventure van een willekeurig merk rijden en dan is een 690 plots een super hanteerbare vedergewicht. En daarmee kun je er dus meer mee dan met zo’n mastodont. 

Wat nog meer opvalt is wat eerder al aangekaart werd: het verruimde toerenbereik en de prachtige gladde vermogenskromme. Dat het veel is, speelt ook wel mee, maar niet eens zo enorm. Al is het wel merkbaar meer dan de vorige, maar daar reed ik dan ook minder hard mee. Man, wat kan dit ding als een kogel vooruitschieten. Daar komt ook nog eens bij dat de motoren tegenwoordig zijn uitgerust met een quickshifter. En niet zomaar eentje, maar een KTM-uitvoering die net als bij de Super Duke GT niet in de pook zit, maar is geïntegreerd in de bak. Daarmee kan het systeem dus veel beter reageren en dus de timing aanpassen aan het toerental, de versnelling en kortgezegd de situatie waarin je verkeert. Dus ook dat is geen issue meer, je kunt nu als je eenmaal staat op de pedalen probleem- en moeiteloos doorpoken door de bak. Allemaal van die kleine dingen die je leven een stuk aangenamer maken.

Natuurlijk staat de motor in ‘standje 2’, we rijden immers offroad. Maar het is eigenlijk pas nadat we gepauzeerd hebben en de productmanager me nog eens op het hart drukt hoe en waarom het zo goed werkt ‘eigenlijk kun je dus gewoon veel geruster gewoon gas geven, de elektronica redt zich wel’, dat ik er nog veel meer uit weet te halen. Want het wérkt. De motor kwispelt, slingert Kijk, dit ligt meer in mijn straatje. Waarom hebben we dat thuis niet?en werkt onder me, maar doet ook precies wat ie hóórt te doen en uiteindelijk kun jij dus als rijder gewoon je blik vooruit richten en gaan waar de weg je heen voert. Geen centje pijn en geen extra zaken om rekening mee te houden. En dat maakt de Enduro zoveel beter dan een willekeurige andere enduro motor, waarbij je – als straatrijder – wél de nodige aanpassingen zult moeten maken om niet voortijdig in het decor te belanden. Zo gaat het nog een tijd verder, totdat we er – oh horror – echt plezier in beginnen te krijgen. Hoe is het mogelijk? Was het in de vroege ochtend nog snijdend koud, de eerste plassen water die we tegenkwamen stond een laag ijs op, uiteindelijk warmt de zon de lucht op tot aangename temperaturen. Toch blijven plassen en kleine smeltwaterstroompjes ijskoud, maar dat mag de pret niet meer drukken. De motor doet het in het onverhard voorbeeldig en ik kan me voorstellen wat ik er mee zou kunnen als ik er eens een langere tijd mee rond zou mogen rijden.

Maar dat niet alleen. Als we uiteindelijk toch aanstalten maken om voor de lunch weer terug te zijn, zit er niks anders op dan toch een stuk over de weg te rijden en daar steekt de motor z’n troefkaart: het vermogen, de extra toeren en de zes versnellingen zorgen dat de 690 Enduro écht hard kan knallen. Ik heb ’t niet kunnen controleren, de zon stond verkeerd en zowel m’n bril als het dashboard had de nodige modder verzameld, maar hiermee hoef je echt voor weinig motoren onder te doen. Wat een kogel… en dan te bedenken dat we nog op noppenbanden rijden ook. Wat een wapen.