Test: Ducati Monster 797

Nou…. Ja en nee. Over het ja hebben we het zo, maar het nee: het blok van de oude tweeklepper en Ducati’s jongste zijn op geen enkele manier te vergelijken. En bovendien: destijds was het ongehoord om zó’n blok, met dergelijke cijfers, Mais oui, zo is die Côte d'Azur helemaal zo gek nog nietin een kaal frame te hangen en als naked op de markt te zetten; nú hebben we het over een ‘instapmotor’. Daar is een hoop veranderd.

Waar ze wel gelijk in hebben is de stap terug, het ‘terug naar de roots’: dus in plaats van de hippe framedelen zoals we die de laatste tijd kenden van 1200 en 821 zien we de terugkeer van het trellisframe. Het complete frame is weer als vanouds uit stalen buis opgetrokken en ze zijn er trots op. Ook wel een beetje terecht, het oogt weer super. En niet alleen dat, maar doordat het frame is wat het is lijkt de motor om te zien ook weer veel meer op z’n oudere familieleden. Ook terug is de dubbelzijdige swingarm. Nog zo’n feature die strikt is voorbehouden aan de kleinste van de familie, hoewel niet zo denigrerend bedoeld als het nu klinkt. Want waar het echt om draait is: het luchtgekoelde blok is terug!

Voor het eerst in drie jaar kunnen we weer heerlijk genieten van koelribben zonder direct een Scrambler te moeten kiezen. Want sommige mensen hebben nou eenmaal geen behoefte aan een Scrambler. Het kán, van smaak verschillen is mogelijk. Bovendien: een Scrambler is nog geen Monster en een Monster hoort gewoon een lekker basic blok te hebben. Wat er namelijk bij komt: een luchtgekoelde tweeklepper loopt nogal een beetje heel erg veel anders dan een watergekoelde vierklepper. En hoewel dat voor Superbikes en motoren die puur voor de power gaan helemaal prima is, is dat niet voor iedereen zo belangrijk als het lijkt. Waren ze even vergeten, hun culpa, hier is de nieuwe Monster en door. Hashtag vindenwijleuk.

Olé oléee, Mediterraneee

Já, het is een instapmodel. Sinds 1993 heeft de Monster een punt gemaakt. Sinds een jaar later heeft Ducati altijd minstens twee verschillende Monsters met verschillende cilinderinhoud gehad. Dat begon met de 600 in ’94 en groeide –samen met de groei van z’n grote broer- door naar 620, 695, 696 en verder. Dus was het ook niet meer dan logisch dat de kleinere uitvoering van de Monster dezelfde groei doormaakte als de grote, die intussen gegroeid was tot 1200cc, uitgevoerd in waterkoeling en voorzien van vier kleppen per cilinder.
Uiteraard vinden we genoeg stijlkenmerken terug, maar allemaal nieuw en verbeterd.

Nieuwe knopjes, houden we van. Gek genoeg nog steeds de gedeelde knippers uit/menu knop

Daar is ie dan.. het beroemde clipje. Geïntegreerde duohandgrepen zijn niet nieuw, maar wel mooi

Nog een reden waarom dit de kleur is die je hebben wil. Achterbrug is gewoon mooi, niks mis mee Kon ook niet anders, dat was een logische evolutie. Bovendien kwamen er emissieproblemen bij en moest er ook in het geval van de 1200, minstens 140 pk uit komen. De andere Monster volgde altijd gestaag, tot het punt van de 821 die we ook terugvinden in de Hypermotard en als 950 in Panigale en Multistrada. Alles helemaal prima, maar je kunt het moeilijk nog een ‘lief modelletje’ noemen en dan wordt het gat aan de onderzijde dus ook alleen maar groter. Dat heeft Ducati ook gerealiseerd en opgelost door niet zomaar het Scramblerblok in het bestaande rijwielgedeelte te hangen, maar een volledig nieuwe motorfiets te ontwikkelen.

Prima. Hoe rijdt ie? Heel eenvoudig: waanzinnig. Juist door ‘m zo eenvoudig en toegankelijk te maken heeft Ducati als het ware het gemotoriseerde evenbeeld van een fiets gemaakt. En dan nog een heel simpele ook, een stadsfiets met terugtraprem. Zo’n gooi en smijtding die alles doet wat je wilt zonder dat er ook maar iets teveel op zit. Exact dat is de omschrijving van de 797. Natuurlijk heeft de motor wel een volledig lcd dashboard, maar daarop kun je ver zoeken naar gearindicator, buitentemperatuur of stand van de zon, want het zit er gewoon niet op. Mappings? Doe normaal. Zelfs tractiecontrole ontbreekt en we missen het geen seconde. De nieuwe knoppen op het stuur zijn leuk en met de selectieknop kun je ook heel mooi kiezen tussen tripmeters, odometer en klok, maar that’s it. Nou oké, de motor is ‘voorbereid op’ connectiviteit met je mp3speler of mobiele telefoon, maar die hebben we niet dus vergeten we dat ook. Hoppa. En uiteindelijk zit het hele display ver uit de weg, dus kijk je er ook nauwelijks op. Leuk, want die Monster uit ’93 had ook slechts een snelheidsmeter en drie waarschuwlampjes. Over basic gesproken.