Vergelijk Kawasaki Ninja 300 en KTM RC 390

Wat je ook doet, blijf in die camera kijken!

Kawasaki’s Ninja 300 is nu al bijna twee jaar stilletjes op de markt. Twee jaar alweer!  Maar zo zie je maar, let je éven niet op… als opvolger van de Ninja 250 had het motortje z’n werk al geknipt klaarliggen. Maar dat was voor Kawasaki niet genoeg, het ding moest niet zomaar een upgrade krijgen, hij moest volwassener worden. En dus is alles uit de kast getrokken dat voor elkaar te krijgen en het resultaat staat nu op de foto. W 
Weinig zaken die zomaar weggeven dat het geen volwaardig supersport is. Teller is wat eenvoudig, maar overzichtelijk. En: dertienduizend toeren!

Geen Kawa op de tank maar de naam waar het om gáát.
 
Stuurhelften staan een stuk hoger dan op andere Ninja's. Voetsteunen zijn ook volwaardig in plaats van staal met rubber. Geeft maar weer de mate van afwerking aanat direct opvalt is het uiterlijk. Hoe vaak we niet hebben moeten uitleggen wat het precies voor model is, tekent voor het slagen van dat doel. Weg is het eenvoudige, ‘goedkope’ uiterlijk van de 250, er voor in de plaats gekomen is een stroomlijn die niet misstaat naast ZX-6 en ZX-10. Inclusief dubbele koplamp, geïntegreerde knipperlichten, noem maar op. Je moet nu echt twee keer kijken voor je verschil ziet. Dat is er natuurlijk nog wel, maar een stuk beter verhuld. de onderdelen die de Ninja nog steeds betaalbaar houden zitten wat meer onderhuids. Frame, achterbrug, remmen, dat werk. Het achterlicht heeft nog steeds een gloeilampje, dat soort dingen. De hendels aan het stuur zijn niet verstelbaar, de vering ook niet. Maar wel zijn de clipons zo op de kroonplaat gemonteerd dat de bovenkant van de vorkpoten uit zicht is. Dat is dan weer een voorbeeld van de hoeveelheid denkwerk die hier in zit. Zelfde verhaal met de velgen bijvoorbeeld, dat zijn gewoon kopieën van de grotere jongens. Tof.
Wel is alles natuurlijk op z’n taak berekend. Zo is het frame, nog steeds bestaand uit stalen buiswerk, op plaatsen verstevigd voor een stabieler geheel. Dat allemaal voor het eveneens gegroeide vermogen van nu 39 pk. Daarvoor is het blok op veel punten aangepast voor een efficiëntere verbranding en dat wérkt. Het blokje draait nu vrolijk z’n toeren en daarbij niet te weinig ook: de tweecilinder mag zomaar tot 13.000 toeren doortrekken. Gecombineerd staan dat toerenplafond en het vermogen garant voor een alleraardigst gedrag op de weg waarbij inhalen echt niet onmogelijk is. Volgens sommigen wil het motortje zelfs doortrekken tot dik boven de 180.

Maar daarnaast heeft Kawa voor de grap ook nog een slip/assist koppeling toegepast. Niet dat er ooit iemand heeft geklaagd over de monsterlijke hoeveelheid motorrem en de complete onhandlebaarheid van de kleine vechtsporter, maar als je zo’n kleinood toch hebt liggen… op een totaal onbelangrijke wijze heeft K En ga je er voor zitten, dan is het ineens kinderspelawasaki het voor elkaar gekregen deze koppeling goedkoop genoeg te krijgen om als serieus alternatief in de Ninja te proppen. En dat is altijd leuk: behalve de slipperfunctie die we al even kennen is er ook een assistfunctie die de platen onder vermogen extra aandrukken, waardoor de noodzaak voor zware veren overbodig is. Voor de rijder betekent dat een extra licht bedienbaar hendel en dat is altijd mooi meegenomen.

Dat betekent dat de motor toegankelijker dan ooit is. Hoewel de 250 ‘kleiner’ en zeker minder krachtig en ontzettend speels is – of was, heeft de 300 alle ter zake doende eigenschappen behouden en de rest opgekrikt. En in plaats van een motor die zich wegprijst voor een doelgroep is de driehonderd gewoonweg ‘meer’ geworden. Meer motor voor je munten. De zithoogte is nog altijd prima voor zelfs de allerkleinste rijders, het gewicht laag, de geometrie superwendbaar, noem maar op. KHet voordeel van een 'kleintje': Vólgas de bocht uit!om je nooit van de Grachtengordel af, dan is de Ninja je motor.

En dat valt direct op als je een been over het zadel slaat. Met een opvallend rechte zithouding eet de Ninja uit je hand en ken je ‘m van haver tot gort nog voordat je het eind van de straat bereikt hebt. Klein, licht, laag en wendbaar, allemaal dik in orde. Maar die zithouding roept ook een vraag op: hoe sportief is dit kleine valsspelertje nog? Of liever: tegenwoordig? Volgens rapportages zou de groene, afgezet naast Honda’s versie, veel meer ‘supersport’ zijn. Maar met deze bijzonder relaxte zithouding vraag ik het me enigszins af. Lijkt meer Z300 dan Ninja300, eerlijk gezegd. Maar toch staat er Ninja op de kuip en dus moeten we maar snel de sportieve aspiraties eens aan de tand voelen.

Motorisch is dat niet al te moeilijk, met genoemde 13.000 toeren aan bereik, een verkeersluwe binnendoorroute in het verschiet en 39 pk tot de beschikking maken we ons op voor een niet aflatende woeste sprintsessie van bocht naar bocht. En dat valt al snel niet tegen, het twinnetje brult dat het een lieve lust is – zonder vervelend luidruchtig te worden, da’s het mooie van kleine cilinderinhouden- en weet het tempo nog best hoog te houden. de wendbaarheid doet de rest en niet veel later borrelen de eerste déja vu’s omhoog. Want hoe hard we ook denken te rijden, een vluchtige blik op de digitale teller leert dat het nog altijd ver binnen de eh.. of nou ja, we hebben hier wel eens harder ge… eh… dat de snelheid eigenlijk nooit boven de eh… dat het onwijs meevalt, dus.

'Eh ja... dat kan dus los. Maar hoe gaat 't weer vast?'Voor 2014/15 kreeg de motor een kleine makeover in het kader van het dertig jarig jubileum van de Ninja naamgeving. En daarbij is de motor net als z’n grotere broers gehuld in een frisse groenwitte kleurstelling, afgewerkt met hier en daar een jubileumsticker om het feestje nog even duidelijk te maken. Verder dan dat is dit exemplaar nog voorzien van een ander ruitje en een leuke Akrapovic, welke we beide niet (veel) in het vergelijk zullen meenemen.

• toegankelijk, makkelijk, toeren!
• Zit wat toeristisch, vering idem, spiegels

Zonnetje, droge weg en een motor... dat was weer de nazomer van 2014