Introductie: Royal Enfield Continental GT

De looks zijn daarentegen zondermeer Brits te noemen. De stijl en het rode lakwerk brengen de motor terug naar de tijd van de oorspronkelijke Continental GT, die in 1965 als een van de laatste modellen werd gepresenteerd, voordat Enfield haar fabriek in Redditch twee jaar later noodgedwongen moest sluiten. De huidige moderne wederopstanding werd in samenwerking met Xenophya in het leven geroepen, de ontwerpstudio uit Norhumbria in het noorden van Engeland, dat al eerder verantwoordelijk was voor Triumph evenals eerdere Bullet modellen. En die hebben hun werk goed gedaan: de GT ziet er zondermeer gelikt uit, van de sportieve clipons en de chromen ronde koplamp via de prachtig vormgegeven tank tot het r 
indiase motor met Britse invloeden en een vleugje Italiaans detail...

Hoezo met 29 pk ben je niet vooruit te branden?
 
Over de Continental GT is daadwerkelijk goed nagedachtacy eenpersoons zadel met rode sierstiksels. De tankdop in Monza-stijl en de van eigen logo voorziene contactsleutel zijn andere voorbeelden van liefdevolle details.

Uit de smalle en met 800 mm niet al te hoge zit heb je als rijder uitzicht op een paar ronde tellers met chromen omlijstingen en een balhoofd met matgroene Metaal-finish. De clipons zijn boven de kroonplaat geplaatst, terwijl ook de niet al te hoge positie van de voetsteunen met de oudere motorrijder in het achterhoofd lijkt te zijn bepaald. Een heuse kickstarter mocht natuurlijk niet ontbreken, hoewel zelfs de meest hardnekkige vroegere caféracers tegenwoordig op de startknop zullen drukken, teneinde een lastige aantrap-procedure te voorkomen. Waarna de GT met een voorzichtig gepruttel uit de enkele uitlaatdemper te kennen geeft klaar te zijn voor de strijd.

Voorzichtig is ook geen slechte woordkeuze voor de vermogensafgifte, de weliswaar sterker dan bij de Bullet is, maar ver verwijderd is van wat sportief zou kunnen worden genoemd. Maar dat is helemaal oké voor de ontspannen rit over de North Circular, waar de GT het leven op twee wielen gemakkelijk maakt dankzij z’n lichte bediening en opmerkelijk brede powerband. Bij het accelereren gaat ze gemakkelijk mee met het verkeer, zonder daarbij flink uit te moeten worden gemolken. Haar vijfversnellingsbak laat zich zuiver schakelen en de GT is lichtvoetig genoeg om dankbaar gebruik te kunnen maken van de gaten in het verkeer. Ook het zicht in de kleine aan het uiteinde van de clipons gemonteerde spiegels is veel beter dan gedacht. Deze stammen echter wel uit het accessoirepakket, evenals de schattige uitlaat en de spaakwielen met lichtmetaal velgen.

Op de uitgebreide landwegen ten zuiden van Londen is de Continental snel genoeg voor een ontspannen rijplezier. Tot een snelheid van 135 km/u op de analoge teller gaat de fiets best rap vooruit, waarna de motor nog niet aan het eind van z’n Latijn is. Iets onder de 4.000 toeren per minuut is een lichte trilling in het stuur te voelen, wat in vijfde versnelling een snelheid van ongeveer 110 km/u betekent. N
Geen ABS, maar dat is ze vergeven

De stereo Paioli vering is alleen qua veervoorspanning in te stellen. Verwacht met veerwegen van 110 mm voor en 80 mm achter trouwens niet al te veel comfortiet storend bij korte afstanden, maar bij een lange tour zal dat ongetwijfeld op je zenuwen gaan spelen. De zithouding en de karige afstelling bij slechts 80 mm veerweg stellen duidelijk grenzen aan het mogelijke rijcomfort – maar dat is niet erg, per slot van rekening is de GT wél een Caféracer en daar hoort afzien eigenlijk best wel bij.

Het beste deel van de rit zijn een paar bochtige wegen van de derde categorie, niet ver verwijderd van de fotostop bij Brooklands, bekend van het roemruchte kombaan-stratencircuit in 1907 bij haar opening speciaal voor wedstrijden was gebouwd. Op dit traject spelen het lichte gewicht van de Enfield en haar sportieve veerelementen haar perfect in de kaart: zeer neutraal sturen, gepaard met –ook in snelle bochten- goede stabiliteit. Bij oneffenheden raakt de GT een beetje van haar à propos, maar doet dat wel op een ronduit sportieve en zeer goed controleerbare manier.

Ook zonder ABS is de Brembo mix van 300 mm remschrijf en tweezuiger remklauw overtuigend genoeg – het gebodene ontstijgt duidelijk het niveau van de Caféracers uit de goede oude tijd. Ook de met recht smalle Pirelli Sport Demon banden dragen met recht een steentje bij aan het goede rijgedrag, waardoor in rechterbochten de uitlaat het al snel moet ontgelden. Ondanks dat is de grondspeling in principe voldoende te noemen.

Enkele van de aanwezige testmotoren hadden problemen met de vrije stand van de versnellingsbak, maar mijn machine liep perfect en verloor geen olie. De GT zal net zo spaarzaam met benzine omgaan als de Bullet, die met één liter euro loodvrij vijfentwintig kilometer ver komt, als ze al niet zuiniger is. Bij terugkomst in het Ace Café waren nog enkele streepjes van de tankmeter zichtbaar, wat de 13,5 liter tank een actieradius van rond de 300 kilometer geeft.