Test KTM 990 SMT en SMR

Het is al bijna gemeengoed: zodra een nieuw model met enige potentie uitgebracht wordt is het een kwestie van tijd voordat daar een ‘verbeterde’ versie van komt. Tenminste, bij sommige fabrikanten. Maar dan weet je ook wat het inhoudt; Ducati heeft na omzwervingen via SP, R, S en combinaties hieromtrent berust in het veelvuldig gebruik van ‘S’ voor deze jas, Aprilia noemt het Factory, van tijd tot tijd kom je bij andere merken nog wel een SP versie tegen en KTM voert voor haar speciale uitgaven de typering ‘R’.

Nou zit daar wel een ‘maar’ aan. Anders zou het ook niet leuk zijn. In eerste instantie is het eenvoudig; maak ‘m wat meer gefocust, haal er af wat je niet nodig hebt en vervang een paar onderdelen voor lichtere, geilere of mooiere –maar vooral duurdere- exemplaren en je komt al een heel eind. Maar dan komt het; wat wil je doen als je een 990 SM ver’R’t? Welke kant ga je op? Meer straat? Meer Supermoto? Meer…iets anders? De kwestie van inzetgebied van de Supermoto 990 kennen we inmiddels. Het zou geen SM mogen heten om een of andere vage reden. Onzin natuurlijk; zet er een meer straatgerichte machine tegenover (een Duke, bijvoorbeeld?) en je zult zien: die SM is super! Zo simpel kan het zijn. meer fun, meer hooligan, meer hork. Maar tegelijkertijd hebben we eind verleden jaar al ontdekt dat meer niet altijd beter is, zeker niet op het vlak van Supermoto’s. Vandaar ook dat een WRX 250 op veel meer bijval kon rekenen dan de Hypermotard 1100 die er naast stond. Minder straf afgeveerd, minder potente remmen, veel minder vermogen en juist alles bij elkaar een recept voor meer gekkigheid, die op zichzelf per saldo ook gewoon eh…meer gek was. Niet KTM, denk je dan. Die maken die fout niet. Met zoveel supermoto-ervaring en een reputatie die juist in de richting van zandbakken en obstakels uitblinkt kan de SMR niet anders zijn dan meer echte SM in verhouding tot de standaardversie.

Maar wat zien we…Brembo monoblocs? Licht gesmede Marchesini’s? Supercorsa’s? Wat zegt u, harder afgeveerd? En die sprongen dan? O jee, ojee, ojee. Hebben we hier een nieuwe Hypermotard? Is de concurrentie dan zo groot dat het belang een overtreffende machine te maken dan de ander groter is dan die om het eigen product te perfectioneren?

Harder

Nou…. Zo is het dan ook weer niet.

Natuurlijk ontkom je er niet aan de basis te verbeteren, en dus ontkom je er ook niet aan de reeds besproken weg te bewandelen. Maar dan doe je het uiteraard wel goed. Voor het iets meer gefocuste gevoel zijn enkele zaken boven de middel aangepast: zo valt (vergeleken met de SMT) het ontbreken van het topkuipje al zeer in de smaak, maar daarbij is het zadel ditmaal vervangen voor een zo vlak mogelijk exemplaar van beduidend harder materiaal. Zit niet alleen prinsheerlijk en actief, maar laat ook beduidend meer bewegingsvrijheid aan de bestuurder; belangrijk als het om fysiek sturen gaat (en dat is nog steeds de essentie van het rijden met dergelijke machines). De tank is de dikke bult kwijt en is daarvoor in de plaats juist bijzonder laag en vlak gehouden. Alles bij elkaar weet je zeker dat je bovenop de machine zit, klaar voor wat komen gaat. Zwaartepunt is geen kwestie meer en de suggestie dat de motor de bovenste helft kwijt is werkt. En ach, wat creatief schuiven met kleurtjes heeft zo ook zijn effect. Wit is de ‘R’ kleur bij KTM en dat mag men weten. Waar de RC8R nog overwegend zwart is met slechts een terloopse suggestie van wit gaat de SMR voor de all over treatment en is het wit wat de klok slaat. Een wilde veeg oranje daarbij, een gestileerde R op de zijkant en dat we hier te maken hebben met een 990 mag ook iedereen weten. Zo dan, subtiel is voor mietjes!

Dat is dan ook de gedachte die je overvalt zodra je op het gevaarte klimt. Met een zithoogte van 875 mm bepaald niet de kleinste in zijn soort en dat belooft wat. Het blok voelt redelijk bekend, maar dat kan wel kloppen. Onderhuids verschillen de SM, SMR en SMT niets, dus dat zou best kunnen.alleen valt de op de SMT nog zo nadrukkelijk aanwezige ‘softe’ gasrespons minder op. Daartegenover valt ook de SMR met geen mogelijkheid op sprongetjes te betrappen met gas dicht-open lompe acties. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten bij een afgetraind exemplaar als de R. Maar aan de andere kant; ondanks de identieke veerwegen als de SMT (de SM heeft langere veerwegen) is voor de R bij de afstelling precies de andere kant op gegaan. Sportief straf dus, voor optimaal gevoel met de onderzijde. En hier werken de lichtere Marchesini’s dus ineens wel in mee. Precies zoals we kennen bij het betere supersportsegment betaalt een strakkere afstelling zich dubbel en dwars terug in feeback en gevoel. En gecombineerd met de Supercorsa’s staat dat garant voor meer mogelijkheden dan je zelf aandurft in de meeste gevallen. De haalbare hellingshoeken en bochtensnelheden vallen onder 125 cc GP- waarden. En dat voor een torenflat! Over het algemeen zul je dan ook keer op keer teleurgesteld afstappen in de wetenschap dat het je weer niet gelukt is om een hellingshoek te behalen waar de motor op zijn minst bij aangeeft ervan onder de indruk te raken. Niks daarvan, je bent een meisje. Is dat al wat je kunt? Je bent het haast niet waard.