Test KTM 990 SMT en SMR

Zoals we gewend zijn draait het blok netjes en redelijk trillingsvrij zijn toeren. Daar is die gekke LC8 weer! Tijd geleden alweer, maar de hernieuwde kennismaking wordt er niet minder op. Lekker blok, pikt soepel op en meer dan genoeg vermogen. Wat wel opvalt is dat de injectie nogmaals is herzien en getweakt. Het gekke is; de respons is nu nog zachter. Waren we een jaar terug nog redelijk kritisch over de reactie van de RC8; het valt moeilijk te geloven dat die een sterk lijkend blok huisvest. Ondanks redelijk direct is de gasreactie op de een of andere manier zodanig gecontroleerd dat deze haast iets…geremd lijkt. Draai als een Bokito de kraan open en al wat je merkt is dat er gedoseerd meer brandstof de cilinders in verdwijnt. Dit is zelfs zo sterk dat bokken en hoppen op het gas er niet meer in zit. Zelfs in eerste versnelling is spelen met het gas niet genoeg om het voorwiel hemelwaarts te richten. Dat dit geen probleem is wat de rest van de motor betreft blijkt wel uit het feit dat de vermogensopbouw dit in dezelfde versnelling wel voor elkaar krijgt en uiteraard ook het gebruik van de koppeling het gewenste effect voorschotelt. Alleen niet op het gas dus. ..hoe meer je ontdekt.. Prima, al neigt het nu wel naar te poeslief. Wacht maar tot je op een besneeuwde Alpenpas even in een schrikreactie wat houterig gas geeft. En of je het waarderen zal. Maar ja; dan zal je misschien ook ABS wel waarderen en dat zit er vooralsnog niet op… kwestie van tijd. De radiale Brembo’s weten overigens prima om te gaan met de ruim voldoende grip die de Conti SportAttacks bieden. Dit mag dan de Tour-uitvoering zijn; van deze banden weten we dat ze het geweld van tweecilinder Superbikes uitstekend kunnen verwerken. Wij danken zowel KTM als Conti zeerbeleefd. De combinatie Brembo radiaal boven en onder, Conti’s en WP staat garant voor zeer serieuze stuur- en remacties. Mocht het rijden op twee wielen gaan vervelen dan is zonder problemen op een van de twee verder te rijden. Achter of voor. Die vering is overigens een punt waarop de motor wel verschil van zijn naaste broeders; de T staat merkbaar op comfortabel zachte standaardafstelling. Leuk voor een onbezorgd ritje Timboektoewaarts, het haalt tegelijkertijd wel het scherpe randje van het stuurgedrag af. Mocht het ooit ergens iets enthousiaster worden, dan laat de SMT dit als eerste duidelijk merken via de vering die het geheel flink onrustig laat deinen. Kwestie van focussen en doorrijden; de oneffenheden worden dus wel opgevangen en de banden kunnen, zeker onder de huidige zomerse omstandigheden, nog veel meer aan. Voor je het door hebt zit je dus toch weer te sturen als ware het een waardig Supermoto. Verrek nou toch. Alleen het glijden op minder grip biedende ondergrond is niet bepaald uitnodigend; daarvoor zijn de kilo’s toch net iets te talrijk en de lies te dierbaar. Desondanks zien we slechts een knap coureur dit gevaarte bijbenen onderweg naar Monaco…

Hard, zacht

Tenzij die coureur zichzelf heeft voorzien van zitvlees. Het aangepaste zadel mag weliswaar comfortabel lijken, maar de zachte samenstelling van de vulling laat zich zoals zo vaak wederom bijzonder snel pijnlijk gelden. Waarom denkt iedereen nou nog steeds dat een zachter zadel comfortabel is? Je zou zweren dat geen van de engineers die dit besluiten het ooit zelf geprobeerd heeft. En dat is geen sneer richting KTM, het is een algemeen fenomeen. Blijft bijzonder. De getrapte uitvoering van het zadel zal desondanks voor een eventuele duopassagier (we spreken hier van een toermotorfiets, onthoud dat nu eens) een welkome plaats bieden. Tel daar de zeer toereikende handgrepen bij op en moeders vindt het allemaal best. ...dat het eigenlijk een bijzonder doordacht ding is! Dus wat hebben we hier nu? Een valselijk bestempelde Supermoto? Een kreupele Allroad? Een toerbuffel? Niets van dat al en tegelijk alles tezamen. Reken eens uit hoe vaak een allroad nou daadwerkelijk buiten gebaande paden komt. Neem in ogenschouw dat ook die machines een dikke kilo wegen en de beperking wordt al stukken krapper, tot het punt dat het voordeel van een 19 of 21 inch voorwiel tot nul is gedaald en daar tegenover de voordelen met betrekking tot stuureigenschappen van ‘normale’ 17 inch rubbers met bijbehorende grip zich in de Gorges du Verdon meerdere malen bewezen worden. Bovendien is het kleine beetje ‘SM’ wat de KTM nog in zich heeft ruimschoots voldoende om zich alsnog van tijd tot tijd over onverhard te wagen. Een wegafsluiting met beperkte alternatieven bewees dit snel en positief. Het hoeven dan geen manshoge bulten te zijn, maar een eenvoudig karrenspoor biedt weinig weerstand tegen de SMT. En zelfs die bulten zou menigeen nog van op kunnen kijken gezien de potentie van de WP elementen. Dus recapitulerend heeft KTM in plaats van een gevaarte wat kant noch wal raakt juist een zeer breed inzetbare machine gemaakt die kant ,wal en het achterliggende binnenland opvreet. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Gelukkig wel.