Test: Kawasaki ZX-duo; broedertwist

Volgens afspraak is eerst de ZX-6 aan de beurt. Die staat nog het meest vers in het geheugen, is uiteraard ‘lichter’ en handzamer en dus de machine bij uitstek om de baan eens mee te verkennen. Zal toch niet veel meer worden de eerste sesie, regel is nou eenmaal dat de marshall deze hele sessie vooraan blijft rijden. Uitzitten en meetuffen dan maar dus.  Tenminste, dat is het idee. Dacht ook op een ZX-6 gestapt te zijn en dat lijkt ook niet waar te zijn. Nou lijken de twee nogal op elkaar, maar dit gaat toch echt té ver. Wat in mijn geheugen een superlicht, strak sturende machine was reageert nu ronduit slecht op input, wil niet sturen,  geeft geen feedback, is kortom een draak. Wa’s dat nou? Waar is  dat flitsende ninjazwaard gebleven? Dat wordt een leuk gesprekje straks… de rest van de sessie wordt gebruikt om aan de baan te wennen, wat ten dele lukt. Het is tenminste iets.

Anders

Wat dat betreft voelt de ZX-10 wat vertrouwder aan. Of tenminste, de schok is minder. In dit verhaal is de 1000 de beer, de 600 neemt de rol van kolibrie waar. Eh.. dat zou ‘ie moeten doen. De Beer is gewoon de Beer, daar gaan we eens een stevig robbertje mee vechten. Alles is koud –geen fancy banden/spieren/ballenwarmers voor ons, dus we beginnen eens rustig met het nog verder verkennen van de baan en zijn ideale lijn en het wennen aan de sparringspartner. Dat het nog niet helemaal goed gaat ziet zelfs onze gelegenheidsfotograaf die na de sessie met een welgeplaatst ‘dat ging niet echt lekker he?’ precies de vinger op de wond legt. En hij stond nog maar aan de kant! De ZX-10 is op zich niet eens iets mis mee, alleen is Zolder meer aan baan van het kaliber véél gas en hárd remmen en dan heb je, zeker met 180 paarden tussen je knieën, wat te doen. De eerste outing met de ZX-10 kenmerkt zich dan ook voornamelijk door een hoog ‘góóó’ en ‘hóóóo’-gehalte. Het blok is nog altijd poeslief in lagere toeren en kan redelijk vloeiend een bocht doorgestuurd worden, maar eenmaal in de bovenste helft van de schaal trekt meneer er zeer best aan. En hoe harder je trekt, hoe sneller de volgende haakse of chicane eraan komt, en daar heeft Zolder er nog wel een paar van. En dan nog het idee van de juiste lijn om toch nog iets van gang in de ronde te houden. Daarmee beconcludeert  sessie twee, nu moet er iets gebeuren. Die fiets verdient beter, ik kán beter. Aan die ZX-10 ligt het niet, voorlopig. Het tempo zal eerst een stuk omhoog moeten voordat meneer een krimp zou geven. Ook in standaardtrim, zoals we weten, is de machine maar uit op één ding: de tweede helft van de toerenschaal, en rap een beetje! Je gaat het haast jammer vinden dat je nog zo vaak daaronder terechtkomt. Alhoewel ik dat persoonlijk helemaal niet erg vind die eerste sessie… de motor wordt echter pas wakker als de dubbele of driedubbele cijfers zich op respectievelijk de toerenschaal en digitale display vertonen en dan is er nog maar één ding belangrijk: vooruit! Hard! Dat dit steeds per saldo zo kort mogelijk is alvorens de firma Tokico weer aan het werk gezet wordt gaat dan ook steevast gepaard met een verveelde ‘alweer?’ zucht. Ach nouja, dan kunnen we weer een nieuwe poging najagen. Dat dan ook wel weer.

Een jaar verschil ziet er zó uit

Nou zijn een introductie en een circuitdag niet met elkaar te vergelijken, een ding hebben ze wel gemeen: de tabel met daarop afstelgegevens van de machine –zoals opgesteld bij die introductie – is in beide gevallen van grote waarde. Het toeval wil dat ondergetekende een dag eerder, in zijn haast de residentie te verlaten, niét is vergeten deze tabel in te pakken en daarmee gewapend benen we af op de technische hulp, in dit geval Rafaël Sinke geheten.Geen onbekende naam en rijdt zelf ook met zo’n brommer rond, dus dat moet goed zijn zou je denken.  Gezien de vage aard van de klachten en de onwennigheid van de eerste sessie wordt besloten eerst de standaardsettings eens neer te zetten. Plus een klein beetje extra demping achter, om het toch iets strakker te maken.’we kunnen wel alles dicht gaan draaien, maar deze baan is op plaatsen nog best hobbelig en dan wil je het ook weer niet té hard hebben’. De standaardsetting is bekend; ook in Japan was daar erg goed mee rond te komen. ‘Ed, hoeveel lucht had je in die banden gelaten?’ “Eh, 1.9 vóór, ik dacht al dat dat iets aan de enthousiaste kant zou zijn”. Ah. En bedankt. Door het lage tempo van het rijden met een marshall worden de banden lang niet zo warm als je zou willen en stijgt de spanning dus ook minder. Traag sturen? Dan rij je dus niet hard genoeg. Besloten wordt de volgende sessie in deze trim te gaan rijden en eventueel daarna terug te komen.

Anders!

Die sessie is de eerstvolgende; de ZX-10 is net geweest dus het is weer de beurt aan de 6. En of dat er nog mee te maken heeft is onduidelijk, maar de machine rijdt als volledig getransformeerd. Dit is de lichtvoetige Bruce Lee die we kennen!  Al halverwege de eerste ronde, koud de pits uit, ligt het tempo al vele malen hoger dan de hele ochtend. Hier kwamen we voor! Het recept om harder te rijden pakt goed uit en de motor wil veel gretiger de hoek om dan voorheen. Ha, dus alwederom een kenmerk waarin beide machines hun familiebanden tentoon spreiden!  Toegevoegde waarde van de 600 is overigens het hese keelgeluid wat zich uit de inlaatkanalen losmaakt. Als een volwaardige pornoster hijgt het beestje zachtjes stoute voorstellen in je oren bij lage toeren, eenmaal ‘bezig’ uitmondend in een opzwepende gil waar je spontaan je mannelijkheid op zou willen legen. U weet wel, dat ene klasgenootje…