Introductie: Kawasaki ZX-10R

The Sweetest Thing

The Sweetest Thing

Eindelijk! hij is er: Kawasaki"s nieuwe ZX-10R. Het mocht even duren, maar nu is dan eindelijk de tijd gekomen dat ook journalisten uit de Benelux zélf konden ervaren wat de nieuwe ZX in huis heeft. Het blijft altijd anders om het zélf te ervaren dan het eenvoudig over te nemen van een ander. Die zal je dan toch maar weer op zijn woord moeten geloven, met alle gevolgen van dien. Niet meer. Nog geen twee weken na het eerste telefoontje wordt een delegatie Belgische en Nederlandse rijders verwelkomd op een uitgestorven circuit van Valencia met in één hoek een viertal motoren, in een andere hoek wat blikjes fris en een paar koeken en buiten is vaag het geluid van één eenzame coureur waar te nemen. Het duurt niet lang voordat deze groene vlek zich door het zichtbare gekronkel, wat het grootste deel van het circuit omvat, gewurmd heeft en zich klaarzet voor het rechte stuk. Het stipje wordt in rap tempo groter, het geluid loopt met een regelmatig patroon van laag naar hoog, onderwijl aanzwellend in volume, maar tegelijkertijd zwelt ook een vaag geruis toe tot een gebulder van orkaankracht, tot het moment dat het op enkele decimeters van de pitmuur aan ons voorbij vliegt en zich klaarmaakt voor de snelle linker eerste bocht na het rechte stuk. Oftewel: goedemorgen in Mile Pajic-stijl. Het gebulder is uiteraard luchtverplaatsing, en dat is - verbaasde mij ergens een beetje - niet gering. Zoiets hoor je normaal nooit, maar zeg nou zelf- hoe vaak sta je op een lege (en dus volkomen stille) baan te kijken naar één enkele coureur die zijn rondjes maakt? En het klinkt nog best gemeen ook. Niet echt de geruststelling waar ik op gehoopt had. De geruststelling dus die ik na bemoedigend commentaar van mijn collega 's en teruglezen in artikelen over de 'oude 'ZX10 (zie zowel

dit

als

dit

artikel) best kon gebruiken. De ZX die zo onwijs gefocust was, onder de 9.000 toeren poeslief maar daarboven méér dan een handvol, getypeerd als gemeen, een bijter en wat al niet meer. Leuk joh, ben er klaar voor.

Tekst: Vincent Burger Foto"s: Wout Meppelink