Test: Voxan Black Magic

Visioenen van andere tijden

Het echte mannenwerk: motor asociaal in het gangpad, in de stromende regen buiten blijven zitten en wachten tot je bediend wordt.

De vermogensafgifte is redelijk lineair. Door het motorkarakter en inlaatgeluid begon ik als vanzelf de motor een beetje met een Aprilia te vergelijken – net wat minder “rondâ€ÃƒÆ’‚ als een Duc, net wat mechanischer- hetzelfde geâ€ÃƒÆ’‚tokketokâ€ÃƒÆ’‚ uit de airbox en een redelijk vergelijkbare respons. Alleen doet de Voxan het wel met ongeveer twintig pk’s minder. Niet ten nadele overigens, het is immers nergens voor nodig, (beetje appels met peren namelijk –een Superbike en een Caferacer) maar wel merkbaar. Je wordt nu net niet zo afgeschoten, het blijft allemaal net wat beter bevatbaar. Wellicht heeft de lange gearing hier ook een aandeel in. Het vermogen is nu vanaf drieduizend toeren ruimschoots beschikbaar en loopt mooi lineair door, waar een Aprilia progressiever is. Dankzij dit lineaire verloop verwacht je echter ook geen eindschot en word je dus niet teleurgesteld dat het er ook niet echt is. Enige minpuntje is wel dat wat mij betreft de toerenbegrenzer nogal vroeg ingrijpt. Nog voor de tienduizend toeren is het einde verhaal, en daar zal je mee moeten leren omgaan. In combinatie met de gearing wil je namelijk nog wel eens wat langer wachten met opschakelen dan het blok je toelaat.

Dijkje afrossen

Evengoed valt zoals hij hier staat nog knap hard te rijden. Geen idee hoe het in vergelijk met een andere motor, bijvoorbeeld een supersport gaat, vooral ook omdat je hier zo’n onwijs andere rijsensatie mee hebt, maar telkens als ik eens op de teller keek tijdens het afrossen van een dijk lagen de waarden op zeer acceptabel niveau. Zo tot ongeveer 150, 160 is een eitje, daarboven wordt het wat zwaarder. In eerste instantie voor de rijder trouwens, die vanaf dat punt duidelijk invloed ondervindt van de rijwind. Trek je door dan loopt de Voxan in theorie makkelijk harder dan 200. In theorie,

want boven de 210 is voor de bestuurder echt ondoenlijk. Wederom een argument dat de gearing met gemak korter kan, harder hoef je immers niet te willen gaan. Vanaf 160 en hoger komt er trouwens nog een leuk effectje de hoek om kijken. Doordat je zoveel tegendruk ondervindt van de rijwind word je echt hard in het zadel gedrukt, of andersom, “scheptâ€ÃƒÆ’‚ het zadel je zo hard naar voren dat je dus echt de sensatie krijgt op een tweecilinder raket te zitten. Het bijkomende idee dat er dan eigenlijk twee fikse steekvlammen uit de uitlaten zouden moeten komen blijft helaas onbeantwoord; misschien eens terugkoppelen naar de fabriek….

Feedback

Dat er nog zo grof mee rondgestuurd kan worden is niet in de laatste plaats te danken aan de onderliggende moderne techniek natuurlijk. Voor een deel zelfs letterlijk onderliggend, als het de (wederom) fantastisch origineel geplaatste Paioli-achterschokbreker betreft. Samen met de (eveneens Paioli) voorvork een garantie voor een bovengemiddeld weggedrag. Eveneens bovengemiddeld is de feedback, wat zo af en toe een tikje zenuwachtig kan aanvoelen. Je voelt immers zo goed wat het achterwiel doet dat het soms lijkt alsof het niet helemaal vloeiend gaat. Geeft niks, kwestie van wennen. En aangezien het hele spul aan alle kanten verstelbaar is, kan er desgewenst nog zat aan gedaan worden.

Genoeg geklept; we gaan weer...