Test: Voxan Black Magic

Kijken, zitten, voelen

soms zit het verschil in de details...

Het blijft een apart moment; de eerste keer neerploffen op een onbekende fiets. Nou kan ik over het algemeen wel redelijk inschatten hoe iets zit aan de hand van hoe deze erbij staat, maar de Voxan verraste toch enigzins. Neem om te beginnen het zitje. Fantastisch mooi natuurlijk zo, maar daarnaast doet het de motor alle eer aan. Niet te dik bekleed en daarbij ook niet eens superhard zorgt dat je nét een beetje doorzakt tot op de bodem, wat op die manier een heel erg klassiek gevoel geeft. Deed mij in ieder geval meteen weer denken aan de 1960-er 125 Duc waar ik de Motogiro mee reed; het idee direct op de framebuizen te zitten.

	...zoals daar zijn..

Niet op een verkeerde manier overigens, daarvoor is er net wat meer comfort ingebouwd om het dagenlang vol te houden, maar een zekere “directe verbindtenisâ€ÃƒÆ’‚ met de motor.

Rivella

Dit framebuizengevoel wordt nog eens flink versterkt zodra (zolang) je je voeten op de grond hebt. Links en rechts steken dan de uitlaten langs de binnenkant van je dijbenen op een niet anders te omschrijven manier. Tja, die uitlaten…fantasisch ontworpen natuurlijk. Zo zeer is men opgegaan in de looks dat -kijk maar- de pijp van de achterste cilinder een ware wereldreis ondergaat. Links eruit dan parallel aan de andere naar voren, omlaag, rechts weer omhoog en dan naar achter om daar eindelijk via de demper de vrijheid te vinden. Ziet er inderdaad waanzinnig uit, een tikje Rivella is het ook. Wees trouwens niet bevreesd voor mooie ingebrande denimpatroonjtes aan weerszijden of omgekeerd mooie RVS-stippelindrukken in je lies, de hitteschildjes zijn zowaar nog functioneel ook. Wat niet over alles gezegd kan worden. De spiegels, eh, tja..ze zitten er op. meer kan ik er niet van maken. Zal het RDW ook gevonden hebben denk ik dan maar, en daar zijn ze in eerste instantie toch voor. Het allermooiste is wel de duomogelijkheid. Het afdekkapje kan verwijderd worden, en dan komt inderdaad wel een (miniscuul) stukje buddyseat onder vandaan, maarre….zoeken, nog eens kijken, nog een keer en zelfs nogmaals heeft tot op dit moment nog niet één duovoetsteun opgeleverd. Wie het weet mag mailen. Ach, verder dan van de kroeg naar huis is nergens voor nodig, dus dan doen we daar ook maar niet moeilijk over.

Spartaans

Vervolgens rijden we weg. Voeten op de stepjes…eh..hoe hoog? Geheel in stijl staan de (vast gemonteerde…..mjammie…) stepjes op liesbreukhoogte gemonteerd. Nog een keer kijken leert trouwens dat ze verstelbaar zijn en nu dus in de….laagste stand staan. Kan me nu al niet voorstellen dat ze zo ooit invloed kunnen hebben op de grondspeling, maar voor degenen die het willen is inquisitiehoogte dus ook mogelijk. Werkelijk fantastisch trouwens, die hele remschakelset. Ergens ook logisch, aangezien dit een kernpunt is in het hele Caferacer-image, maar zó mooi…echt een kadootje. Zou bijna een extra setje erbij bestellen voor op de schoorsteen. Dat ze vast gemonteerd zijn helpt trouwens ook nog eens met rijden, het geeft een berg meer feedback en stabiliteit dan de gebruikelijke “flapperâ€ÃƒÆ’‚-steuntjes. Je zal enkel even wat moeten uitkijken dat je bij manoeuvreren niet ineens je spijkerbroek aan stukken scheurt, het geeft immers écht niet mee. Een laatste voordeel is dan weer wel dat je er houvast aan hebt mocht je de motor in een krappe schuur willen parkeren. Met de uitlaten zoals ze zijn is bij het kontje pakken namelijk geen optie.

...overbodig commentaar...