Test: Ducati S2R

Inleiding

Het is inmiddels alweer twaalf jaar geleden dat Ducati vriend en vijand verraste met een totaal nieuw model: de Monstro. Een motor die zelfs onder door de wol geverfde Ducatisten met argusogen werd bekeken. Ducati stond toch voor racemotoren? Wat moest je dan in hemelsnaam met zo"n naakte fiets? De motor maakte dan ook een aarzelende start en het was pas na enkele jaren dat motorrijdend Nederland (en niet alleen Nederland, eigenlijk de hele wereld) begreep waar het bij deze motor om was te doen. En al die twaalf jaar bleef het concept van deze Monstro nagenoeg ongewijzigd. Evolutie was het sleutelwoord naar succes en dat gebeurde zonder noemenswaardige in het oog springende veranderingen. Dat betekende overigens niet dat er onderhuids in al die jaren ook niets werd gewijzigd. De in het begin zeker geen allemansvriend zijnde motor werd in de loop der jaren gebruiksvriendelijker gemaakt, waarbij de carburateurs werden vervangen door injectie.

Het model, dat inmiddels met de M900, M750 en M600 was uitgegroeid tot een ware familie onderging begin deze eeuw zijn grootste verandering: de cilinderinhoud van alle modellen groeide naar respectievelijk 1000, 800 en 620cc.

Twee druppels water

Maar nog steeds stond daar een op het oog als twee druppels water op dat eerste model lijkende Monstro, die inmiddels de universele naam Monster had gekregen. Natuurlijk, in detail waren en wel wat veranderingen aangebracht. Zo werd het bronskleurig frame in 1998 vervangen door het zilvergrijze en werd in datzelfde jaar het nieuwe lettertype met logo geïntroduceerd. Nadat twee jaar geleden Ducati met de S4R op de proppen kwam, lag het in de lijn der verwachtingen dat hiervan een tweekleps variant zou komen. Zo geschiedde en met de geboorte van de S2R kon er eind vorig jaar weer een nieuw lid worden bijgeschreven in de monsterlijke "Adams" familie.

Tekst Ed Smits Foto"s Vincent Burger