Test: Ducati S2R

Laagvliegen

Met de kin vlak op de tank vliegen we over de Haringvlietbrug naar Goeree Overvlakkee. Zonder problemen schiet de tellernaald naar 200 km/u, waarna het angstvallig rustig wordt. De ferme tegenwind in combinatie met mijn rugzak maakt dat de S2R het wel prima vindt. Wat later - als we over diezelfde brug weer terug vliegen - heeft het gele monster er meer zin in: 220 km/u lees ik van de duidelijk afleesbare teller af. Zowaar helemaal niet slecht voor een 803cc tellende L-twin. De 900 Dark waarvan mijn vriendin ooit de trotse bezitster was, ging niet veel harder. En dat is nou zo opmerkelijk aan deze fiets.

Ondanks dat het blok een evolutie is van de oude 748cc tellende M750, zit je de motor veel meer te vergelijken met de M900. We zeiden het al: dankzij het brede stuur is de S2R een compleet andere motor geworden. De zit is agressiever én daarbij ook nog eens comfortabeler geworden. Dankzij de straffe(re) vering voel je precies wat er onder je gebeurt, zonder dat het je echt tegen gaat staan. Natuurlijk, een dagje kasseien rijden wordt je niet vrolijk van, zeker niet omdat er weinig stelmogelijkheden zitten qua vering op de S2R. Daar staat dan wel tegenover dat het rijwielgedeelte ook op hoge (lees: 160+ bochten) snelheden strak de hoek om gaat. Tsja, net als in het echte leven was het ook bij deze Ducati een kwestie van compromissen sluiten. Natuurlijk, ze hebben genoeg vorken liggen in het magazijn maar een vork als die van de S4R is meteen een stuk duurder. En daarmee zou men de motor misschien uit de markt gaan prijzen.

Rap schakelen óf de begrenzer

De vermogensafgifte van de S2R is zoals we het gewend zijn van Ducati: erg lineair en mooi doorlopend. De injectie is hierbij een toonbeeld van souplesse en precisie. Het blok is gretig en klimt snel in toeren, waardoor in de eerste versnellingen de toerenbegrenzer vaker ingrijpt dan je zou willen. Natuurlijk spelen de evenredige verhoudingen in de versnellingsbak hier ook in mee.

	Verbruik Daar waar over het algemeen Ducati"s een toonbeeld van zuinigheid zijn, was het met deze S2R een heel ander verhaal. We waren dan ook elke keer weer verbaast over hoe snel het benzinelampje ging branden. Natuurlijk speelt de kleinere (nu 15 liter) benzinetank hier ook in mee, maar een gemiddeld verbruik van 1:15,4 maakte dat het wel heel erg vlug tanken geblazen was.

Persoonlijk zou ik de eerste versnelling wat langer hebben gemaakt, om bovenin de versnellingen wat dichter op elkaar komen te krijgen. Dat voorkomt het

rap schakelen óf de begrenzer

-effect in de lage versnellingen en maakt dat de motor sterker doorgaat in de bovenste versnellingen. Maar dat is slechts persoonlijk.

Anti-hop

Ander opmerkelijk punt aan deze motor is de anti-hop koppeling, of beter gezegd: de werking van een anti-hop. De APTC constructie van de koppeling moet enerzijds de bediening van de koppeling verlichten en anderzijds een anti-hop effect genereren bij extreem terugschakelen. Dat de koppeling licht te bedienen was, dat op zich klopte wel. Maar dan de anti-hop, de constructie hiervan is zo gemaakt dat het achterwiel eerst moet blokkeren (weliswaar slechts een fractie van een seconde) en dan pas gaat slippen. Zou je het niet weten, dan zou je denken dat er geen anti-hop opzit. Of dit een nadeel is? Enerzijds ja, er zijn voorbeelden genoeg van anti-hop koppelingen die dit niet hebben (waaronder Ducati"s eigen Corse koppeling). Anderzijds blijft deze SR2 bij extreem aanremmen en terugschakelen te allen tijde stabiel en gaat het achterwiel niet stuiteren, dus doet het systeem wat het behoort te doen en werkt het dus wel.

Remmen

Zoals we in het begin al zeiden is de S2R niet met state of the art remmen uitgerust. Ongetwijfeld ook weer vanwege de prijsstelling kozen de Italianen ditmaal voor redelijk eenvoudige tweezuiger remklauwen. Als we in ogenschouw nemen dat de doelgroep van deze S2R toch de beginnende motorrijder is, misschien nog geeneens zo"n verkeerde keuze.

Een sportieve motorrijder met een flinke portie rijervaring kan er misschien anders over denken. Alhoewel: vertraging, ok. Stoppies, ok. Dus missen we eigenlijk alleen die agressieve tweevinger bite. Bij de achterrem was het trouwens een heel ander verhaal. Die functioneert op zich naar behoren....als je "m weet te vinden. Stap vanaf een andere motor op de S2R en je mist de achterrem pedaal, die net te ver naar binnen zit. Wil je toch remmen, dan zul je je zithouding moeten aanpassen en je voet verder naar binnen draaien. En nu we het daar toch over hebben, neem je een sportieve zithouding aan, dan schuren je laarzen langs de duo-voetsteunen langs wat a) een vreemd gevoel aan je voet geeft en b) niet goed is voor de houdbaarheid van de mooie aluminium voetsteun (en je laars). Neem je daarentegen een "normale" zithouding aan, dan is er weer niets aan de hand.