Test: Ducati S2R

Pugsley

Het eerste wat meteen opvalt als je plaatsneemt op deze S2R is de zithouding. Zeker ten opzichte van de "oude" monstergeneratie heb je het idee dat het hier om een totaal andere motor gaat. Terwijl het enige wat Ducati bij deze SR familie heeft veranderd is....het stuur. Onvoorstelbaar hoeveel verschil een stuur kan uitmaken. Nu waren monsters (natuurlijk) bekend en berucht om hun monsterachtige zithoudingen, maar ten opzichte van de SR versies is de standaard monster gedegradeerd tot een modelburger.

Breed, agressief en licht voorover: dat is de zit van deze S2R. Opmerkelijk is trouwens de positionering van de voetsteunen in combinatie met de duo-voetsteunen. Net als bij de S4R zijn de duo-voetsteunen los uitgevoerd, en daarvoor had men bij Ducati een goede reden. Allereerst kon nu de motor nog smaller worden gebouwd, hetgeen de grondspeling ten goede zou komen. Maar dat was eigenlijk nog niet de belangrijkste reden. Veel gehoorde klacht onder Ducatisten was namelijk het feit dat voetsteun en duo-voetsteun op dezelfde bracket waren gemonteerd, waardoor de duo-voetsteunen niet konden worden gedemonteerd. Iets wat veel Monsterliefhebbers maar al te graag wilden doen om het sportieve karakter van de fiets nog meer te benadrukken. Daarnaast werd ook de grond- speling van de motor vergroot. Dit wist men te realiseren door de as van de achterschokbreker met 3mm te verlengen en de voorvork 10mm hoger te monteren. Ducati claimt trouwens dat deze monstergeneratie met een hellingshoek van 48° de grootste theoretische grondspeling heeft. Iets wat wij trouwens wel konden beamen want hoezeer we het ook probeerden, het lukte ons ditmaal niet ook maar iets aan de grond te rijden. En dat was in het verleden wel eens anders met de gewone monsters.

Onmiskenbaar Ducati

Met een druk op de knop komt de S2R tot leven en het maakt "m daarbij geeneens uit of hij nu koud of warm is. Dat de motor is uitgerust met een automatische starter (je hoeft de startknop niet ingedrukt te houden, 1x indrukken en de rest gaat automatisch)

is daarbij een leuke gimmick maar even showen ten aanzien van je vrienden is er niet bij, daar de motor bij de eerste plof direct tot leven komt. Met de komst van de laatste generatie 2-kleps blokken hebben de Italianen een grote stap voorwaarts gezet, hetgeen ook bij deze S2R duidelijk merkbaar is. Ondanks de steeds strenger wordende geluids- en milieueisen staat hier onmiskenbaar een Ducati. In twaalf jaar tijd stiller, heel veel stiller geworden, maar toch kenmerkend Ducati. De koppeling, het 90° L-Twin motorkarakter, de in- en uitlaatgeluiden...wat kan het leven toch mooi zijn. Voor de die-hards heeft Ducati (uiteraard) een mooie Termignoni in de aanbieding, die in combinatie met een meer open luchtfilter voor de meer Prodigy-achtige geluiden zal zorgdragen. Wegrijden met de S2R levert vanuit koude toestand trouwens langdurig de tekst

cold

op in het display. Je bent zomaar vijftien kilometer verder voordat de temperatuur richting de 50° gaat. Oh ja, stom....olietemperatuur, da"s waar ook. (hetzelfde overkwam ons ook de eerste keer nadat de motor goed op temperatuur was en het display 108° aangaf: "Slik, da"s heet...oh ja, olietemperatuur.") De tellers waarmee deze S2R is uitgerust zijn van het type analoge wijzer / digitaal display. In de (linker) snelheidsmeter is óf de kilometerstand óf de tripmeter af te lezen, in de (rechter) toerenteller óf het klokje óf de eerder genoemde olietemperatuur af te lezen. Waarbij in het rechtse display afwisselend de tekst

FUEL

in beeld komt zodra het benzinelampje gaat branden. Hetgeen trouwens verrassend snel gebeurde, want met een verbruik van 1:15 en een benzinetank van slechts 14 liter zul je na 150km al snel een pomp moeten gaan opzoeken. Maar dat even terzijde.