Classic Test: Ducati MH900e

De vele fervente MH900e liefhebbers wereldwijd dachten echter, “dit is puur voor de show – we zullen ‘m toch zeker nooit kunnen kopen?” Ducati was echter zo overweldigd door de respons – wat er zelfs toe leidde dat de website crashte – over wat oorspronkelijk een conceptmodel was geweest, ‘wat-als’ blikvanger speciaal, dat snel de beslissing werd genomen een Limited Edition serie van 1.000 units te bouwen, elk voorzien van een uniek nummer op de kroonplaat. Na zich met de Supermono al onsterfelijk te hebben gemaakt deed Pierre Terblanche het nog eens dunnetjes over met de MH900eHet werd echter al snel duidelijk dat dat verre van genoeg was om aan de vraag te voldoen, dus tegen de tijd dat het productiemodel werd onthuld op de Bologna Motor Show in december 1999 had Ducati dat aantal al verdubbeld.

Bovendien zou de MH900e – als in evoluzione – de allereerste motor zijn die uitsluitend via Internet zou worden verkocht. Elk van de 2.000 motoren die zouden worden gemaakt gingen voor hetzelfde prijskaartje van € 15.000 over de toonbank, ongeacht het land waar de motor naartoe werd geëxporteerd. Binnen enkele uren nadat Ducati, om klokslag 00:01 uur van het nieuwe millennium, de website had geopend waren alle 2.000 units besproken, de eerste 1.000 stuks waren binnen 31 minuten verkocht. De resterende 1.000 namen iets meer tijd in beslag, binnen 12 uur was de serie uitverkocht. In Italië schijnt altijd de zon, zeggen ze dan. Maar ze zeggen d'r niet bij dat 't ook daar stervens koud kan zijnMaar liefst 38% van de orders kwam uit Japan, Europa en de Verenigde Staten namen elk ongeveer 30% voor hun rekening, het restant ging naar Oceanië, Azië en Zuid-Amerika. Zodra de order was bevestigd kon de klant de productiestatus van zijn of haar MH900e volgen via de MH900e Owner Registry website, voordat de motor in een speciaal beschermende bekisting naar de dichtstbijzijnde Ducati dealer werd verscheept. 

“Wederom zijn Ducati motoren en distributie het neusje van de zalm”, zei Ducati CEO Federico Minoli destijds tijdens de launch in Bologna. “Met de MH900evoluzione is Ducati de eerste motorfabrikant in de wereld die e-commerce als unieke verkoopmethode gebruikt, evenals het vervaardigen van één prijs wereldwijd voor onze producten. We zijn ervan overtuigd dat dit een voorsprong geeft op hoe motoren de komende jaren op de markt zullen worden gezet – en met z’n stijl, innovatie, creatief ontwerp en technologie is dit de ideale motor om het nieuwe millennium mee af te trappen.”

De MH900e bereikte supersnel een onbereikbare status, door een grote horde ontevreden potentiële klanten die net naast de pot hadden gepist, waarna er een levende handel ontstond in verkochte units die voor premium prijzen op Internet werden doorverkocht. Ducati publiceerde zelfs een boek genaamd Aooh! Ch’e ‘sto net? Manname ‘na moto! (grof vertaald: “Hey, wat is al dit net spul? Geef me gewoon een motor!”), een collectie cyberberichten van verschillende bronnen, variërend van diegenen die snel genoeg waren geweest hun naam aan een van de 2.000 motoren te verbinden, tot anderen die niet dat geluk hadden gehad evenals zij die de motor van een veilige afstand wilden aanbidden of juist verafschuwen. Net als de motor was ook het softcover € 25,- kostende boek alleen via de Ducati website te bestellen.

In eerste instantie was het de bedoeling geweest dat de productie van de MH900e aan Bimota zou worden uitbesteed en in juni 2000 zou beginnen. Maar het faillissement van het kleine merk uit Rimini in april hield in dat Ducati alsnog ruimte moest vinden in haar eigen fabriek om de motor, die niet op de reguliere productiebanden kon worden geproduceerd, met de hand te maken. Dat hield in dat de 75 pk en binnen een half uur al de helft verkocht. Hoef je nu echt niet meer mee aan te komen. Opmerkelijk genoeg is online verkoop 20 jaar later nog steeds niet mainstream in de motorwereldconstructie van de 2.000 motoren pas in december 2000 kon worden opgestart, met een team aan werknemers die de motoren in batches van 50 stuks assembleerden, voor levering aan klanten roterend naar Japan, de VS en Europa. In een ietwat relaxt tempo werden er ongeveer 5 units per dag afgebouwd, wat resulteerde in een oplevering van alle 2.000 stuks tegen einde 2002.

Het MH900e concept keek nu naar de geschiedenis van motorfietsen vanuit beide aspecten, door hedendaagse technologie toe te passen, verkoop via marketingtools van de toekomst, en de styling van de toekomst te vermengen met ontwerp referenties uit het verleden. Dat is omdat MH voor Mike Hailwood stond, de winnaar van de 1978 Isle of Man Formula 1 TT, de meest iconische en spraakmakende comeback uit de wegrace motorsport geschiedenis. De motor waarmee Hailwood de Isle of Man TT reed was het startpunt van het ontwerp voor Pierre Terblanche. De productieversie was nagenoeg een trouwe replica van het conceptmodel dat op de Intermot in Keulen was
Het ontwerp van MH900e was in alle opzichten uniek. Het dashboard was super basic, de 998 spiegels enorme ondingen die beter meteen verwijderd konden worden

Het excentrieke kontje was spraakmakend, de uitlaat extravagant maar wel stil en de achterbrug had een Nederlands tintje getoond. In wat een merkwaardige move werd gezien werd het originele prototype ter veiling aangeboden bij Sotheby’s in Chicago in september 1999, maar haalde de minimumprijs van $1 miljoen niet – het bieden staakte bij $750.000, wat nog steeds een behoorlijk bedrag is. Al met al was het wel goede publiciteit voor dat ene model dat je voor een fractie van dat bedrag wel kopen kon.

Net zo merkwaardig als die move was het feit dat de toen nog Amerikaanse eigenaar, waarvan je zou verwachten als Amerikaan alles van copyright issues te weten, had verzuimd Pauline Hailwood, de weduwe van Mike Hailwood, en haar zoon David goedkeuring voor het gebruik van de naam Mike Hailwood te gebruiken in relatie tot de MH900e, en dus ook geen commissie voor elk verkocht model had afgesproken. In 2001 klaagde Pauline Ducati aan voor misbruik van de identiteit van Mike Hailwood en inbreuk op het handelsmerk van zijn naam. Ducati’s nogal vage verdediging was dat de MH900e slechts was “geïnspireerd door de Ducati motor die Mike Hailwood reed tijdens de 1978 Isle of Man TT.” De zaak werd geschikt voor Zelfs naakt ziet MH900e er wonderschoon uiteen bedrag dat onvermeld bleef, waarbij Pauline het bedrijf met terugwerkende kracht toestemming gaf voor het gebruik van de naam, vermoedelijk op basis van een overeengekomen bedrag. 

Het design van de MH900e moest je het idee geven dat als kloppend hart een koningsasser V-twin was gebruikt, net als de racer waarmee Hailwood de legendarische TT won, maar in feite werd de aandrijving verzorgd door dezelfde luchtgekoelde desmodromische V-twin met tandriemaandrijving en benzine-injectie als de Ducati 900SS en Monster modellen van dat moment, maar dan met slechts 75 pk vermogen dat bij 8.000 toeren per minuut werd geleverd. Dat was 4 pk minder dan de 900SS, dankzij het complexere uitlaatsysteem, met een maximum koppel van 76 Nm bij 6.250 tpm. In de meeste opzichten was Terblanches oorspronkelijke droomfiets ontwerp behouden gebleven, dat futuristisch en tegelijkertijd heel retro was. Het vakwerkbuisframe was ontworpen om het blok zoveel mogelijk in beeld te krijgen. Het resultaat was een nogal hoge motor, wiens geclaimde zithoogte van 825 mm veel hoger leek, zodat iemand die 1,80 meter lang was nog steeds moeite had om z’n voeten voor het stoplicht aan de grond te krijgen. Voor de 1,93 meter grote Terblanche was dit uiteraard geen probleem. Hij gaf dan ook toe dat de MH900e de motor was die hij de afgelopen 15 jaar voor zichzelf had willen bouwen.