Verslag Kawasaki Riding Course

De rest van de groep begint ook de smaak goed te pakken te krijgen. Op het rechte stuk word ik door soms wel drie of vier motoren voorbij geblaft, om nog voor de links rechts combinatie (bocht 3/4) weer door die vermaledijde Ninja 400 te worden ingehaald. Damn, dit is niet gewoon leuk, dit is extreem veel lol. Nu wist ik al sinds de introductie van de Ninja 400 op het kartcircuit van Motorland Aragon dat Kawasaki met de Ninja 400 een behoorlijke stap heeft gezet en dat je met recht kunt spreken van een échte Supersport, en dat wordt hier in Mettet opnieuw bevestigd. Goede feedback, goede vering, goede remmen en een Wat bedoelen ze nou met 'door de hitte trekt al het groen weg'?blok dat beduidend krachtiger is dan z’n voorganger, de Ninja 300. Goed genoeg in ieder geval om al die dikke Superbikes hier het leven zuur te maken. En dan te bedenken dat we op een letterlijk nieuw uit de krat (er stond aan het begin van de dag 6 kilometer op de teller) motor aan het rijden zijn. Dit 20 ronden lang in een race en ik snap best waarom a) de Supersport 300 een populaire raceklasse is en b) Kawasaki dit seizoen het WK Supersport 300 domineert.

Ik knoop een gesprek aan met de ZX-10R rijder die vlak voor m’n neus bij de corkscrew bijna de mist inging en geef ‘m wat tips voor wat rijlijnen betreft. “Jij hebt hier zeker al vaker gereden, zoals jij met dat kleine ding aan het knallen bent,” klinkt de beste man complimenteus, die samen met z’n maatje voor deze Kawasaki Riding Course had ingeschreven. “Zo af en toe pikken we een circuitdagje mee, maar niet alleen dat. Het afgelopen weekend zijn we naar de MotoGP op de Sachsenring in 'Heeft iemand mijn oordopjes gezien? Kom jongens, niet zo flauw'Duitsland geweest, daar zijn we net van terug.” Een sessie later blijken mijn tips goed te hebben uitgepakt. “En nog bedankt, ik heb gedaan wat je zei en dat ging inderdaad veel beter.” 

De resterende sessies van de dag blijven voor mij een herhaling van het ritueel ingehaald worden op het rechte stuk, om zelf weer in te halen in het bochtige deel. Dat het de ZX-10R rijders zijn die graag volgas willen gaan op het rechte stuk verbaast me niets, maar als ik door iemand op een Z900RS Café voorbij wordt geknald ben ik toch enigszins verbaasd. Bij het aanremmen van bocht 1 ben ik er alweer voorbij, waarna ook dit ritueel zich blijft herhalen tot de sessie is afgevlagd. “De eerste keer ging ik iets eerder van het gas op je ruimte te geven, maar toen was je al voorbij, daarna dacht ik ‘ik zie ‘m vanzelf wel weer voorbij komen.’ Ik hoop niet dat je last van mij hebt gehad, zegt de jonge gast die de gemiddelde leeftijd van de motorrijder flink naar beneden haalt. “Jij bent toch van Motorfreaks hè? Ik lees jullie verhalen altijd, komt dit straks ook online? Ik heb hiervoor een Ninja 300 gehad en heb zitten twijfelen tussen een Ninja 400 en deze Z900RS Café. Op beide motoren een proefrit gemaakt en uiteindelijk toch gekozen voor de RS omdat de 400 te veel op de 300 leek. 'Serieus jongens, ik wil die oordoppen terug voordat Ed klaar is met rijden'De RS Café is echt een compleet andere fiets. Voor mij is dit nu mijn tweede circuitdag, hiervoor heb ik op Assen gereden maar dat was in de regen. Nu ik jou hier zo zie rijden begin ik toch te twijfelen, misschien dat ik nog ga sparen om een Ninja 400 erbij te nemen voor op het circuit.” 

Dat de jongen niet alleen ontzettend complimenteus, maar ook nog eens retesnel is op zijn Z900RS Café leert mij de allerlaatste sessie van de dag, als door de voorrijders de teugels worden losgelaten en het ‘niet inhalen’ niet meer van toepassing is. Of misschien nog wel, maar de voorrijder in geen velden of wegen meer te vinden is. Het ‘ingehaald worden op het rechte stuk’ is voor mij nog steeds van toepassing, maar met iedereen er nu volgas tegenaan is het ‘weer inhalen in het bochtige stuk’ een stuk lastiger. Twee, drie ronden weet ik de RS Café weer te verschalken, maar een langzame rijder is voor de RS net genoeg om een klein gaatje te kunnen slaan wat ik niet meer kan overbruggen. En dan te bedenken dat het nog maar z’n tweede circuitdag is. De lol is er voor mij echter niet minder om en met een tevreden grijns geef ik de motor aan het eind van de laatste sessie weer aan Kawasaki terug.