Royal Enfield Slide School

Het eerste dat me opvalt als ik de 8 Royal Enfield FT411 motoren, die klaar voor de aanval onder een partytent staan opgesteld, nader bestudeer is dat in het voorwiel een remschijf ontbreekt. Uhhh heren, zijn jullie niet iets vergeten? “Nee hoor”, zegt een lachende Maikel, “die hebben we niet nodig, we doen alles met de achterrem.” Nou dat wordt dan een leuke uitdaging, bedenk ik mij, want dat ding gebruik ik eigenlijk nooit, dat is toch dat pedaaltje bij het voetsteuntje aan de rechterzijde, toch? Maikel geeft vervolgens wat uitleg over de motor, en nadat we onze riding gear hebben aangetrokken krijgen we een gladde Kijk, ik begin het al een beetje in de smiezen te krijgenmetalen zool om onder onze linker voet vast te gespen, zodat deze dadelijk ook zonder weerstand over het zand glijdt! Een korte wandeling over de baan volgt, waarbij Maikel de rijlijnen uitgelegt, en dan is het al snel tijd voor onze eerste rondjes zodat we de baan en vooral het gripniveau (of beter gezegd het gebrek aan grip) kunnen voelen. 

Nu draai ik op een circuit voor een elbow down mijn hand niet meer om, maar voor het eerst op een flat track machine voelt heel erg vreemd en onwennig, ik durf de motor eigenlijk nauwelijks onder hellingshoek te rijden, omdat ik vrees dat ik meteen al op mijn snufferd lig. Het zijn echter enkel wat rondjes om te wennen, al snel volgt meer tekst en uitleg, beginnend bij de zithouding: je linker heup naar buiten draaien en hoe je daarbij het beste de slidende voet kunt plaatsen, hoe je lichaam te houden. Uiteraard telkens gepaard met de nodige oefeningen. En laat me je geruststellen, zelfs voor iemand als ik met nauwelijks off road of onverharde ervaring (buiten de keren dat ik op circuit een bocht heb gemist) lukt het dan al snel vrij aardig. Op de FT411 het makkelijkste deel van de ronde: volgas op het rechte stukOefening baart kunst en al snel maakt het eerste onwennige gevoel van gripverlies plaats voor een brede smile telkens de motor drift, al lijkt het als je er zelf opzit natuurlijk veel spectaculairder dan het er van buitenaf uitziet. 

De bochtensnelheid neemt dus echt wat toe en de motor glijdt op de juiste manier gecontroleerd de bocht in en uit, en het mooie is dat je na een aantal keren dus ook niet meer onder de indruk bent dat het achterwiel uitbreekt. Om het sliden van het achterwiel te controleren is het super belangrijk om het gas goed te doseren. Te veel gas en de motor breekt te veel uit, te weinig gas en je gaat als een oude krant over de baan. Maikel wil dat sliden met enkele donuts demonstreren, maar dat valt niet mee: de baan blijkt te stroef voor de 24,5 pk krukaspaardenkrachten die de FT411 tot z’n beschikking heeft. Het voorwiel hou je daarentegen het beste wel grip en gebruik je je linkervoet en lichaam om het geheel te balanceren, wat een beleving!

Ziet er zo gemakkelijk uit zo, maar zelf doen... Voelt in ieder geval wel alsof ik zo door de bocht ga

Maikel legt de theorie nog eens haarfijn uit: “omdat je geen voorrem hebt moet je dus alles met het achterwiel doen. Je gaat volgas rechtdoor totdat je het denkbeeldige rempunt bent gepasseerd en zet de motor pas dan met de achterrem dwars. Dat heeft twee voordelen, het zorgt enerzijds voor extra remkracht en anderzijds dat de motor al met de neus de goede kant op staat om de bocht vol uit te accelereren. Door je lichaam naar binnen te draaien en je linkervoet naar buiten Starten ging goed, nu dit 4 ronden lang vol zien te houden. Dat zal niet meevallen want die nummer 3, da's Maikel zelfgedraaid naar buiten te steken hou je de motor in balans.” Of we het linkerbeen als een derde wiel moeten zien? “Het gaat om de juiste zithouding, niet dat je de linkervoet op de grond zet. Kijk maar eens naar die gasten in het American Flat Track, die raken met hun linkerbeen nog maar amper de grond omdat dat extra weerstand is en dus de rondetijd niet ten goede komt.”

Tot zover de theorie, die echt superlogisch klinkt, maar de praktijk blijkt voor enorme prutsers als uw redacteur een stuk weersbarstiger. De lol is er echter niet minder om. Zelfs de startprocedure met onder andere een juiste dossering van de koppeling wordt geoefend om zo snel mogelijk bij het vallen van de startvlag van je plek te komen en uiteindelijk komt alles aan het einde van de dag samen als we een echte flat track race gaan rijden tegen de andere collega’s. Hoe cool is dat, 4 dik al glijdend richting eerste bocht, daarbij uiteraard alles meteen vergeten wat we de afgelopen sessies hebben geleerd, maar dat mag de pret niet drukken! 

Bij de start kom ik zeer goed weg, maar krijg mijn laars met stalen schoen niet onder de schakelpook en ben daardoor genoodzaakt alles in eerste versnelling te doen en val daardoor terug naar de tweede plaats, maar da’s goed genoeg voor een plek in de finale. Ditmaal kom ik echter minder goed Vooralsnog lig ik voor. Nu afvlaggen die hap, afvlaggen!weg en alsof dat niet erg genoeg is schiet de FT411 in bocht 3 in z’n vrij en duurt het even voordat ik ‘m weer in de versnelling heb getikt en ik kansloos voor de overwinning ben. Voor zover ik überhaupt al een kans had gemaakt. Maar goed, in tegenstelling tot nummer 2 en 3 kan ik me mooi achter ‘materiaalpech’ verschuilen. 

Als kers op de taart mogen we nog een extra race tegen leermeester Maikel doen, een race die ditmaal echt boven verwachting gaat. Sterker, ik neem bij de start de leiding in de race, hou die leiding in bocht 1, 2, het opvolgende rechte stuk en bocht 3 vast, pas in bocht 4 komt Maikel me buitenom voorbij, waarbij onze sturen elkaar nét niet raken. Even overweeg ik om mijn FT411 naar buiten te laten lopen en Maikel klem te zetten tegen de houten boarding, maar in de MotoGP zou die actie op z’n minst met een Long Lap Penalty worden bestraft en dus doen we dat maar niet. Maar goed, achter Maikel als tweede finishen voelt eerlijk gezegt als een overwinning.