Lissabon - Vlaardingen: Ninja H2 SX Supercharge trip

Wonderlijk genoeg blijkt deze tankstop net als die in Portugal een keerpunt; direct na het vervolgen van de route worden de wegen breder, rechter en vooral sneller.  Met de vloeiende en overzichtelijke -en niet te vergeten droge en schone- wegen kan ik voordat ik aan het eindeloze werk begin eerst nog even genieten van datgene waar de SX het beste in is. Hier wordt ‘ie blij van. Nog enkele tientallen kilometers gaat het zo door, totdat de borden nog meer positief nieuws geven: ‘Francia’ en ‘San Sebastian’ staan al op de borden.

Twee gehad, twee te gaan. Als ik na de redelijk drukke grensovergang in rustiger vaarwater kom, geeft Tomtom aan dat de volgende instructie pas over 430 kilometer komt. Dat schiet tenminste op, maar zoals verwacht is het wel zo’n beetje het tegenovergestelde van vanmorgen. In de tussentijd had ik de vorige avond al begrepen dat Parijs flink getroffen was door een sneeuwstorm en ben daar ook voor gewaarschuwd. Nou zou ik pas mórgen op die hoogte zijn, maar hoe mooier ik er omheen kan rijden, hoe beter en dan kun je beter op tijd je route wijzigen. Dus bij de eerste kans die ik krijg stel ik de route eens bij om te zien hoeveel het zou schelen. Valt me uiteindelijk nog redelijk mee, ongeveer tweehonderd kilometer omrijden. Peanuts.

Je kunt zeggen van de Franse wegen wat je wilt, maar als je op wilt schieten is er nauwelijks een betere optie. Behalve dan de tolpoortjes; had ik me vooraf nog voorgesteld bij tankstops of tolpoortjes leuk de Launch control te kunnen gebruiken doe ik dat uiteindelijk toch maar niet. Hoewel ik een supercharger onder me heb, staat die nog steeds in tractiecontrole standje drie. En ik moet de motor overmorgen ook weer netjes teruggeven.

In z'n element: lang en snel reizen, eindeloos doorrijden... met de bochtige wegen als beloningHet gaat vlot. Behalve de verplichte stops voor benzine of tol kan ik telkens mooie etappes afleggen. Het landschap ziet er toch anders uit bij min vier dan bij plus veertig. In Frankrijk is het gewoon overál winter. Toch maak ik deze kilometers redelijk anoniem, een flink contrast met vanmorgen. Mijn gedachten leiden een eigen leven en ik vermaak me prima.  Ik merk dat ik me meer focus op thuis komen, ik ben aan het aftellen. ‘Nog maar 1000 kilometer’, dan ‘tweeduizend kilometer gehaald’, dat werk.

Bedtijd

Het wordt vanzelf steeds iets later, tot opnieuw de schemer invalt. Zelfde tijd, dus ik zou nog wel een stuk door willen, maar ik twijfel. Het is een beetje snotterig en het verkeer gooit zo’n bekende lichte spray op die niet prettig is op het vizier. Sowieso is er meer verkeer. Ik kan dus ook weer niet het tempo maken dat ik graag zou willen, dus veel doorrijden zit er sowieso niet in. Weer een koffie en de apparatuur om de situatie in te schatten. Ik ben nog een dertigtal kilometer van Tours verwijderd en dat is wel een zodanig grote stad dat daar makkelijk hotels te vinden zijn. Ik hak de knoop door en zet nog even aan tot Tours en zoek daar een plekje.

Als ik de afslag neem zie ik dat ik opnieuw een goede keus gemaakt heb, de hele stad is gehuld in een witte deken, de wegen eveneens. Als ik de motor netjes onder een afdakje en in zicht van de bewakingscamera heb geparkeerd is het ook weer na negenen. Al sinds ik Frankrijk ben binnengereden speek ik meer met vriendelijke kassières en belangstellenden per stuk dan ik in heel Spanje in totaal gedaan heb. Nooitgedacht dat ik eens zó blij zou zijn om Frans te kunnen spreken. Ik vraag de dame van de receptie of zij al meer weet over de situatie rond Parijs, maar daar kan ze me niet echt mee helpen. Een alternatief is er wel, maar ‘dan moet je hélemaal om via Le Mans en Rouen, dat is echt vet om, dat doet niemand’.  Laat dat nou net mijn plan zijn...

Einde dag twee. Net geen tweeduizend kilometer gehaald... geeft niet, klein stukje nog!

De volgende morgen hetzelfde. Weinig anders te doen dan douchen, direct de motorkleding aantrekken, koffers dicht en weer op de motor en karren. Het bekende Formule1 ontbijt met instant jus d’orange, automatenkoffie en een stokbroodje Nutella voedt en geeft me de kans om toch nog even de nieuwsberichten te checken. Op de tv zie ik een reporter die blijkbaar in de omgeving van Parijs nog steeds aangeeft hoe verschrikkelijk de situatie is door op een stukje ijs ergens op een parkeerplaats te staan. Ik weet genoeg, route Le Mans it is. Ik check nog even de Tomtom en sluit dan af. Aan het eind van de middag ben ik thuis.

Min acht, kraakhelder. Prachtig.Het weer kan haast niet beter. Vrieskou en heldere hemel betekent geen verrassingen. De wegen zijn schoon, droog en leeg. Hier wel. Toch kom ik snel nog een kleine tegenslag tegen… mist. Het landschap is licht glooiend, wat betekent dat in de ‘dalen’ nog wat mist blijft hangen rond deze tijd. Maar samen met de temperatuur betekent dat op een vizier dat ‘t aanvriest. Nou heb ik wel een wissertje op mijn handschoen, maar het vriest zo snel aan dat ik uiteindelijk continu aan het vegen ben. Dat werkt niet. Tussendoor loopt de weg natuurlijk ook over hogere delen waar het weer perfect zicht is, maar ik ben er toch niet echt blij mee. Uiteindelijk rij ik nog een aantal kilometers achter de achterlichten een taxi met een leuk tempo aan, maar als die de afslag neemt zal ik zelf door moeten rijden. Dan maar
een paar keer vaker stoppen bij een tankstation, dan kan ik m’n vizier steeds weer even wat beter schoonmaken. Ik ben nog net iets te vroeg denk ik. Als het nou net een graadje warmer zou zijn, En ik dacht nogwel dat het meeviel, van binnenuitzou de mist niet meer aanvriezen. Als de zon nou net iets herder door weet te prikken, lost het zelfs helemaal op. Het is net de verkeerde combinatie nu. Maar na de derde tussenstop worden mijn gebeden verhoord en gebeurt beide. Probleem opgelost.

Daarna is het probleemloos doorrijden. De cruise control gaat niet hoger dan 200, blijkbaar. Ook weer zoiets waar je anders niet achter komt. Opnieuw verbaas ik me over het gemak waarmee ‘rustig rijden’ toch weer 170, 180 of meer blijkt te zijn. De plaatsnamen worden steeds bekender, Lille staat er al, ik zie zelfs even Calais. Het wordt merkbaar drukker. Bij Lille verdrievoudigt de hoeveelheid vrachtverkeer en het duurt niet langer voordat het nog gezelliger wordt. Zeker iets met de grensovergang te maken… en alle wegen die van Frankrijk naar het noorden leiden. Daarna wordt het niet stiller, als ik de grens met België passeer wordt het alleen maar nog drukker. Ik ben duidelijk steeds dichter bij huis, het wordt weer ‘normaal. Opvallend hoe snel je dat niet meer gewend bent, na drie dagen nagenoeg uitgestorven wegen. Hoe dichter bij Antwerpen, hoe drukker het wordt totdat ik de standaardfile bij de Kennedytunnel bereik. Stapvoets tussen de file door, dat is alweer even geleden. Het is al even aftellen en als ik de Antwerpse ring verlaat ben ik aan het laatste uurtje begonnen. En wat ik vooraf zo’n puntje had gevonden om ‘als eerste met een Supercharged Kawasaki de Nederlandse grens over te rijden’, zo enorm nietszeggend is het eigenlijk als ik bij Hazeldonk weer terug in eigen land ben. De eindstand bij Kawasaki HQ in Hoofddorp. Even rekenen... zo'n 900 kilometer per dag, da's toch geen slechte score. Maar dit weekend doe ik even niet veel meerEigenlijk net als toen met de H2, dat dan weer wel. Ik sta er ook totaal niet bij stil, zo’n punt als van Portugal naar Spanje of van Spanje naar Frankrijk is het helemaal niet. Of ik ben eraan gewend, of ik ben gewoon al te vaak hier over de grens gekomen… ik denk het laatste. 

Nog eens veertig minuten later parkeer ik de motor in de tuin. Thuis. Het is zelfs nog licht. Met een totaalscore van 2757,9 kilometers zit de trip er op. Klaar. Drie dagen onderweg, maar verhalen voor tien. Wat een tocht.. en wat is het goed gegaan. Wat had het eigenlijk nog veel slechter kunnen zijn. En ik heb eindelijk antwoord op de vraag: hoe goed is die motor nou eigenlijk? Het enige echte antwoord is: het kost wat, maar dan heb je ook écht wat. Voor een reis als dit. Ik zie hier ook ‘s zomers mensen mee de Alpen trotseren, alleen of met z’n tweeën. Lachend met een tempo ongekend voor een toermotor. De Stelvio? Misschien niet dé optimum omgeving voor het ding, maar nog prima te doen. Die marketingkreet is zo gek nog niet...