Test: Zero SR/F

Neem plaats op het 787 mm hoge zadel dat 20 mm lager is dan voorheen, en je ontdekt meteen een aangenamere zitpositie dan op een vorige Zero. De SR/F voelt veel substantiëler dan de uitgaande SR, alsof je deel van de SR/F uitmaakt en je in, en niet op de motor zit – wat extra vertrouwen aan minder ervaren motorrijders geeft. Dankzij het ruime ontwerp van het zadel, dat richting de ‘tank’ is versmald, kon ik met mijn 1,80 mtr lengte niet alleen stilstaand beide voeten plat op de grond zetten, Knallen zonder dat de omwonenden meteen barricades opwerpen. Kunnen die dijkwegen bij jullie ook weer openmaar de motor ook zittend gemakkelijk verplaatsen. Je bent niet strak ingeklemd, daarbij lijkt de SR/F ondanks zijn relatief hoge gewicht echt goed uitgebalanceerd te zijn. Het eendelige taps toelopende aluminium stuur zorgt voor een licht voorovergebogen zithouding, die absoluut sportief edoch helemaal comfortabel is en totaal niet vermoeiend. Deze motor voelt ongelooflijk strak als je ermee rijdt.
 
Ik heb een groot deel van mijn tweede dag aan boord van de SR/F besteed aan een reeks snelle achtervolgingen op Zero-testrijder Trevor Doniak, en wat hij niet weet over het rijden in de bossen van Redwood in het Santa Cruz-gebergte moet nog worden uitgevonden. Ik vond de prestaties van de nieuwe Zero absoluut bedwelmend, de gespierde acceleratie waarmee ik met het rijden van elk nieuw Zero-model sinds 2012 bekend ben geraakt - en dan nog flink wat meer. Dit is een enorme stap vooruit ten opzichte van de SR van vorig jaar, laat staan de Zero DSR waarmee ik in 2016 een lange reis door Noord-Californië van 1.500 km heb gemaakt zonder ooit met een lege accu stil te staan (een keer scheelde het bijna niets). Natuurlijk speelt de krachtigere nieuwe motor hier een sleutelrol, maar
Hoezo vreemd? Net een Aprilia Mana, of Honda NC, maar dan met een tweede klepje. Display is prima, toch?

Dit zijn dus de sexy onderdelen van een elektrisch fiets. Elektromotor, batterij. Hmm, klinkt een stuk minder sexy als je 't zo zegt

Remmen uit huize J.Juan, en da's best goede shit als je weet dat ene Jonny R. daar ook gebruik van maakt in het WK Superbike

Formaat stuntrijder, dat achtertandwiel van de tandriemaandrijving het is die letterlijk naadloze maar gecontroleerde levering van het enorme koppel dat beschikbaar is zodra je het gas opent, dat zo stimulerend is. Sorry, Ducati - maar dit is een Monster 1200 op steroïden, die veel gemakkelijker te rijden is om de eenvoudige reden dat je altijd in de juiste versnelling zit en je je linkerhand niet aan het werk hoeft te zetten. Bovendien heeft Zero de fiets super beheersbaar gemaakt via de keuze uit goed gedefinieerde rijmodi die nu zijn voorzien. Zelfs nu ik me gelukkig geen zorgen hoefde te maken over Regen of dat ik ‘droog’ zou komen te staan en dus geen Eco hoefde te gebruiken had ik aan het eind van de 135 kilometer lange route nog altijd 12% lading in de 'tank'.
 
In de Street modus is de gasrespons snel maar niet abrupt, terwijl niet het maximale uit de acceleratiekromme kan worden gehaald. Dat kan alleen in Sport – dat precies doet wat het etiket zegt: een fenomenale acceleratie vanuit stilstand, zoals een ongelukkige man op een opgevoerde Harley 1200 Sportster ontdekte toen hij probeerde Trevor bij een verkeerslichten buiten Cupertino eruit te rijden en de deksel keihard op z’n neus kreeg. Ik ging bijna onderuit toen ik hen volgde, zo hard als ik aan het lachen was! Rijden rond het centrum van Santa Cruz en naastgelegen strandplaatsen was gemakkelijk en ontspannen. Nogmaals, omdat je altijd in de juiste versnelling zit, de zijdezachte manier Toch blijft het nog wel effe wennen hoorwaarop het vermogen vanaf stilstand erin komt gecombineerd met het royale koppel dat vanaf nul beschikbaar is, was perfect voor bijna alle situaties. Elke modus heeft z’n eigen setting van tractie controle dat is afgestemd op typisch alledaags gebruik (Street) en een meer sportieve agressieve rijstijl (Sport).

Het meest opvallende verschil tussen de twee modi is hoe het regeneratieve remmen wordt geactiveerd wanneer je het gas dichtdraait. In de Sport-modus, is begint het regenereren pas als het gas nog maar enkele graden van dicht verwijderd is, waardoor je weer harder op het gas kunt gaan. In de Street modus wordt het regenereren al veel eerder in gang gezet en neemt op progressieve wijze proportioneel toe naar mate het gas verder wordt dichtgedraaid, en levert daarmee motorrem die je als rijder afhankelijk van de situatie weer kunt gebruiken. Brooaaap, broaappp, broooaaap. Dat doet de SR/F dus niet, maar buiten dat doet 'ie niet onder voor een fiets die dat wel doetHet enige nadeel is dat de initiële acceleratie niet zo knapperig is wanneer je weer vol op het gas gaat.
 
Ik vond echter dat bij afdalen van een bochtige heuvelweg het in de Sport modus moeilijk was om in een flow te blijven, omdat de regeneratie de motor abrupt afremde als ik voor een krappe bocht het gas dichtdeed. Nu zou je kunnen zeggen ‘nou, dan pas je toch de regeneratie aan’, maar dat kan alleen op je smartphone via de App. Dat is niet praktisch - ik wil in staat kunnen zijn om dat snel en gemakkelijk NU via een schakelaar op het stuur aan te passen, zoals dat kan op de BMW C Evolution E-maxi scooter. Ik dank dat Askenazi & Co. - die echt verrast leek te zijn dat ik ernaar vroeg – hier iets hebben gemist dat hopelijk bij een volgende versie wordt aangepast. Vooruit, ik kan switchen naar Street voor minder ingrijpende regeneratie, maar dat gaat weer ten koste van de snelheid waarmee bochtuit het maximum koppel wordt bereikt, met name bergop.

Het is echter een teken van hoe succesvol Askenazi & Co de straatlegale e-bike opnieuw hebben uitgevonden, dat was het enige wat ik in mijn twee dagen aan boord van de SR/F te klagen had. Naast de echt verbluffende acceleratie waren de stuureigenschappen bij hoge snelheid ook zeer indrukwekkend, stabiel in een korte sprint naar de opgegeven topsnelheid van 200 km/u en vertrouwenwekkend
Zit echt véél beter dan die ouwe shit, en ziet er ook stukken beter uit

Geen goedkope prullaria, maar vering uit huize Showa. Schakelaar komt ons heel erg bekend voor. Iets met Aprilia... wanneer je ‘m op een bochtige weg van het ene op het andere oor gooit. De topsnelheid is trouwens door middel van software begrensd, dus geen vermogen dat langzaam aan het inzakken is of een begrenzer die er hard inkomt. Je accelereert gewoon tot 200 km/u en blijft daar dan hangen, als op een zwevend tapijt. Het redelijk aangename futuristische gejank, wat het enige geluid is dat je op lage snelheid hoort, wordt op hoge snelheid overstemd door windruis in je helm.

Maar hoewel snel genoeg voor dagelijks gebruik, voelt de SR/F zich nog het beste thuis op een kronkelende heuvelweg, waar de iets naar voren gekanteld zitpositie en het fantastische koppel dat de motor levert, gecombineerd met het neutrale stuurgedrag – het brede stuur biedt voldoende hefboomwerking om de motor in een opeenvolging van bochten van het ene op het andere oor te gooien – en z’n zeer toereikende handling,van de SR/F de koning van de weg hebben gemaakt. De J.Juan Ben nog niet uit over de kleuren, deze is wel oké, maar misschien is die blauwe iets té braafremmen leveren fantastische remkracht, met enorm veel gevoel: er is precies de juiste hoeveelheid initiële bite, hoewel mijn pogingen om het ABS in te laten grijpenineffectief bleken te zijn. Ik denk dat het gewoon werkt! De Pirelli-banden zijn ook een goede keuze - afgezien van de geweldige grip (het enorme koppel van de Zero was een stevige test van de grip van de achterband) zijn ze lichter dan hun rivalen, dus dragen ze bij tot die indrukwekkende versnelling als gevolg van verminderde inertia. Daarnaast warmen ze snel op - een cruciale kwestie op een e-bike, waarbij je de motor niet hoeft op te warmen voordat je er hard en snel vandoor kunt gaan. Niet brengt de SR/F van z’n lijn, ook niet wanneer je iets te enthousiast hebt ingestuurd en in de bocht de rem erbij moet pakken. De handling is zeer vergevingsgezind. 

De SR/F voelde zeer voorspelbaar aan, met dank aan het superstijve swingarm-draaipunt assemblage in combinatie met het Showa-pakket. Het Japanse bedrijf en Zero werken al vijf jaar samen om de vering af te stemmen op het extra gewicht van een batterij aangedreven motorfiets, met als resultaat een ophangingspakket op de SR/F dat letterlijk onberispelijk is. Het slikte hobbels in het midden van snelle bochten alsof ze er niet waren en hielden de SR/F mooi op lijn, net als bij het aanremmen van een bocht waarvan het asfalt door boomwortels is geruwd, maar was ook comfortabel genoeg op een minder strakke weg. Ik was onder de indruk hoe goed de basisafstelling was gekozen voor mijn 86 kilo – gewoon perfect, hoewel ervoor en achter nog een brede range aan afstelmogelijkheden is.