Dubbeltest: Yamaha MT-125 en MT-03

Ik weet, morgen is het de beurt aan die andere man met lange witte baard, die zich (in plaats van een wit paard) met een arrenslee verplaatst, maar voor dit verhaal moeten we even terug naar het begin van deze maand. Het is 5 december en we staan weer op het punt naar huis te gaan. De goedheiligman is weer klaar voor een jaar en keert weer naar huis, dus kunnen wij weer ruimte maken. Let op, als het er niét op staat... is het de MT-03. Zoals hier dusMaar als we nog één ding mogen vragen, is het wel of de weg die we een dag eerder hebben afgelegd met de MT-125, bij aanschaf meegeleverd kan worden. Stadsverkeer is hartstikke leuk, maar hier komt ‘ie pas echt volledig tot z’n recht. En mocht het de Sint niet uitkomen, dan moet de kerstman maar eens toveren. Hoe moeilijk zou het eigenlijk zijn voor een welgestelde particulier om een stuk weg op privénaam te zetten en daar alle nodige features te laten aanleggen?  

Alle gekheid op een stokje, maar je zou het iedereen toewensen. Waarschijnlijk is het nog goedkoper om de motor naar Málaga te sturen en daar tekeer te gaan, of er eentje te huren, maar de wens is de vader van de gedachte. Je wilt hier in eigen land toch ook wat en niet voor elk wissewasje weer naar het zuiden moeten vliegen. Maar belangrijker: de motor is er goed genoeg voor. Beide motoren. En het komt niet vaak voor, maar van deze twee is de MT-125 zowaar de meest hi tech machine. 

Lees dat nog eens. Hoewel een 125cc normaal gesproken door ons, lompe boeren, wordt gezien als bijzaak en we veel meer en liever z’n grote broer aanpakken om daar tenminste nog een soort van wheelie uit te kunnen persen, is het juist het kleintje dat alle aandacht vraagt. En zelfs niet alleen vanwege z’n technische hoogstandjes. Ook het rijden is met de 125 leuker, als je het mij vraagt. 

Dus je vraagt je af ‘wat is er in hemelsnaam gebeurd met de wereld, dat we ineens die kleine vederlichtgewichten gaan prefereren bóven de ruige zware klappen’?  Nou eigenlijk niet eens echt veel, maar vooral wél een realistische insteek. Meer tech, meer innovatie, is waar we voor zijn.
Alsof Italianen het alleenrecht hebben op gemeen kijkende neusjes. Display is compleet en goed 

afleesbaar. De rest is zoals we kennen, gewoon dik in orde maar hooguit een beetje 'gewoontjes' Dat is belangrijker om mee te delen dan ‘oké, we hebben een nieuw koplampje en een nieuw neusje, laten we nu maar gaan rijden’ (vooruit, dat is een tikje gechargeerd, maar je snapt het idee). We zijn hier niet voor onze eigen kick, hoe sterk je dat idee ook zou mogen hebben, maar voor de nieuwswaarde. En die prijs gaat nou eenmaal deze keer naar de MT-125. Oh en dan nog iets: het was geen wedstrijd. 

Raar eigenlijk, dat je dat er stiekem toch onwillekeurig van maakt. En zonder liegen zijn we alsnog ook blij eerst de 125 en pas daarna de 300cc te rijden, maar dat is gewoon een stuk praktischer. Stel dat je dat andersom zou doen, dan heeft de A2 motor al direct een achterstand. Maar dan hadden we wel kunnen ervaren hoe ’t ding zich een 21% steile heuvel op worstelt. Zoals het nu was, hebben we deze heuveláf gereden. Ging overigens prima en we hebben van niemand gehoord dat het omhoog niet te doen zou zijn.
Hier zien we de MT125. Zoek de tien verschillen. Display is wel herkenbaar, het is namelijk precies

omgekeerd ten opzichte van z'n broer. Mooie remmetjes, frisse kleurtjes Dus daar gaan de eerste punten al naar de kleine ééncilinder. Deftig. En ook voor de routeplanners, die het aangedurfd hebben deze klim in de route te integreren.

Om de MT-03 niet onder te laten sneeuwen, zullen we even het technische verhaal daar beginnen. Overduidelijk is het nieuwe uiterlijk, met voor dit en de komende jaren het meest opvallend: de nieuwe kleuren. Gedaan met geel en grijs, voortaan is het rood met wit. Naast zwart en blauw dan, maar dit is nu de kleur die men wil laten zien, dus zitten we op rood-witte voor de foto’s. Dan is er het neusje dat duidelijk een upgrade heeft gekregen.  Tegelijk is ook het display meegenomen, dat nu niet alleen rijk uitgerust en goed informatief is, maar ook volledig LCD en om het eigenwijs te houden, precies negatief aan dat van de MT-125. Al doen we nog steeds niet aan mappings of tractiecontrole, want dat is licht overdreven. Andere belangrijke zaken zijn een veranderde zitpositie en een mooie nieuwe Upside down voorvork. Zoiets heeft de 125 ook en het zou raar zijn als juist de zwaardere versie dat niet zou krijgen. Wel bijzonder is dan dat de 125 nu een radiale remklauw heeft en de 300 nog steeds een axiale rem, maar qua werking maakt dat niet zoveel uit. Wat Yamaha als belangrijk punt aanvoert is: al het goede behouden en details wijzigen. Dat hebben ze ook gedaan. Al kun je natuurlijk ook beredeneren dat ‘het goede behouden’ stiekem andere taal is voor ‘doen we niks aan, dit jaar’. Maar oké, elke fabrikant doet dat wel eens. En je moet kijken wat er over blijft… wat nog steeds een prima ding is. Volgende keer is het weer andersom.