Nadere kennismaking Vespa Museum, Primavera en Sprint S

Sowieso is vijftig jaar een jubileum dat niet gepasseerd kan worden, of je nou Vespa heet of niet. Vijftig jaar is lang, heel lang. Dat de scooter in de loop der jaren wel de nodige veranderingen heeft ondergaan is logisch en ook de nieuwe Primavera Anniversary is daarop geen uitzondering, maar het is nog altijd onmiskenbaar een Primavera. Nou stamt de eerste Vespa die die naam heeft Verleden, heden en toekomst. We kregen ook een kijkje in de nabije toekomst met een elektrische 'rijdend assistent' robot. Bijzonder spul!mogen dragen al uit 1946, dus het kan altijd nog gekker, maar de Primavera heeft het als model op zichzelf dus ook al zo lang uitgehouden.

Met z’n uit duizenden herkenbare ronde koplamp prominent in beeld zie je de Primavera al van een afstand staan. Natuurlijk is het sowieso de kenmerkende Vespa lijn die al minstens even lang het toonbeeld van ‘zo hoort het’ is in de scooterwereld, Vespa staat zo’n beetje synoniem aan scooter en de hoeveelheid lookalikes is dan ook eindeloos. Maar er kan er maar één de echte zijn en dat is deze Italiaan. Vol met karakteristieke details die de fans helemaal wild maken, is de Anniversary echt een diepe buiging naar de afgelopen vijftig jaar. En omdat ‘ie er zo goed uitziet, wil je er ook graag mee gezien worden. Nog liever dan anders. De kleuren schreeuwen om aandacht, maar ook om een keurige vouw in je vintage broek en Kek kleurtje toch? Doet ons een beetje aan Abarth denken, maar daar was een ander merk al mee bezighet liefst een deftige hoed, als je toch eens zonder helm zou mogen rijden. Je dame achterop en karren maar.

Natuurlijk zijn ze onderhuids wel gewoon hypermodern, tot aan de LED verlichting in de koplamp aan toe, maar dat doet geen afbreuk aan het geheel. Het maakt het alleen maar makkelijker. De motor is een 125cc viertakt ééncilinder die natuurlijk gewoon aan Euro4 voldoet, met injectie en alles wat je zou willen. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Sprint, is voor de Primavera gekozen voor het ouderwetse dashboard met klein lcd display. Andere modellen, ook de Primavera S en Touring, hebben tegenwoordig een fullcolour TFT display, maar behalve connectiviteit met je smartphone geven ze precies even veel aan als deze scooter, dus je mist niks. Ook de bediening is hetzelfde. Maar wat je er dan wel bij krijgt is een sleutel met afstandsbediening, voor het openen van het zadel maar ook inclusief Bike Finder functie. Een druk op de knop en de scooter knippert z’n lichten, zodat je ‘m makkelijk terug vindt.
Ook de meer eh.. exclusieve Vespa's hebben een plekje gekregen. Daar is een museum nou voor

Over het oorlogsverleden en de zijstappen van het bedrijf

En natuurlijk de recordpogingen

Allemaal  Vespa's en toch allemaal anders Wat wil je nog meer? De Primavera S en Touring hebben dan nog wat extra accessoires, waarbij de Touring bijvoorbeeld mooie chromen bagagerekjes standaard krijgt. Alles geheel in stijl natuurlijk, zoals het hoort. Het is immers wel Vespa.

Echt nieuw voor 2018, over de gehele linie, zijn de wielen. Die zijn nu 12 inch groot geworden. Dat rijdt natuurlijk wel even anders en dat mogen wij als eerste proberen. In de omgeving van Pisa en uiteindelijk door naar Pontedera, naar het hoofdkwartier van Piaggio. Wat is het dan flauw als je niet even langs hét herkenbare punt van de stad rijdt, in eerste instantie. Dat wordt echter nog een klein beetje goed gemaakt als we niet veel later om de stad heen rijden en dan toch de beroemde toren kunnen zien liggen. Kunnen we tenminste ook weer gerust naar huis keren hierna, in de wetenschap niet voor niets naar Pisa te zijn geweest. Maar dat terzijde. Vanuit het zadel van de scooter heb ik behalve zicht op de omgeving ook een prima blik op het resultaat van alle moeite. Gek genoeg ben ik vooral gegrepen door de vloer met rubber strips om je voeten op kwijt te kunnen. Zo minimalistisch, maar tegelijk ook zo mooi... noem me maar raar, maar ik vind ’t leuk.  Sowieso is het leuk om weer eens op een echte scooter in de puurste zin van het woord te zitten. Geen TMAX, geen X-ADV, geen reusachtige constructies met dikke stukken plastic tussen de voeten, nee gewoon een nagenoeg vlakke vloer (met die strepen dan) en heel losse zit. Dat wordt nog eens benadrukt door het rechte stuur en het rijgedrag van de kleine wielen en korte wielbasis, wat de scooter echt vliegensvlug laat sturen. Oké, ik zei kleine wielen, maar ik zei eerder dat ze groter waren. Dat klopt ook, maar vergeleken met wat ik recent heb gereden en zo’n beetje elke motor, zijn deze wielen toch echt kleiner. Wat de Primavera betreft, die ligt prima op de weg en rolt mooi door, ook over hobbeltjes en obstakels. Een paar drempels onderweg laten dat mooi zien, maar het blijft natuurlijk fijner op een vlakke weg. Geen gebrek daaraan op de rest van de route, waar de Primavera zich van z’n beste kant laat zien. Wel is het een beetje wennen aan de snelheid van het 125cc blokje. Dat loopt verder prima en doet moeiteloos z’n werk, maar de koek is ook net wat eerder op dan ik gewend ben, Nee schat, ik moet even brood halen. Ben zo terug, eerlijk waardus ik moet omschakelen. Dat verklaart wel waarom bijvoorbeeld het achterwiel geen ABS heeft. Sowieso is dat moeilijk te realiseren met een trommelrem, maar het zal een van die bijzonderheden zijn aan lichte A2-voertuigen, dat weet ik niet eens zeker. 

Verder tuffend hebben we wel alle tijd om gewoon te genieten van de rit. Het is hier al lekker warm, terwijl het in Nederland nog even nat en fris blijft. De zitpositie, de eenvoud, het vermogen en het rijgedrag vullen elkaar naadloos aan en je weet meteen waarom Vespa’s ook na vijftig jaar nog zo enorm geliefd zijn. Dit is Italië en dit is rijden als een Italiaan. Alles klopt en het is te gek. Ook het displaytje en wat je daarin kunt aflezen is inderdaad helemaal in stijl, een TFT display zou echt afbreuk doen aan de ervaring. Maar dat heeft Vespa zelf dus ook al begrepen. Dan is er nog de knalblauwe kleur van het ding, die echt het allerlaatste zetje geeft. Zo’n ding als dit, dat wil je gewoon hebben.