Zoeken

Dubbeltest: Mash Dirt Tracker 125 en 50

Good busy

8 oktober 2018

Hoe cool zijn deze dingen? Mash is al een tijd op de goede weg door motoren te bieden die andere merken niet hebben. Eigenlijk al hun modellen zijn volgens die regel gemaakt: mooie, nieuwe retro’s in een klasse waar anderen het nakijken hebben. Natuurlijk moet je dan ergens wel
Zelfs vanuit deze hoek moet je nog goed kijken (naar bijvoorbeeld het kenteken) wil je direct zien wat nou precies wat is

Het is pas in de details dat het makkelijker gaat. Zonder dollen: de grotere schijf is voor de 125, net als de schijfrem achter

Maar ja, als je dan dit ziet...kijk goed en je ziet een chokehendel zitten. Dat moet wel de 50cc zijn
eens een concessie doen, maar over het algemeen heb je gewoon een heel tof ding voor relatief weinig geld. En toen kwam de Dirt Track. Helemaal keiraak natuurlijk, want flat track is sowieso hot.  Maar dan ben je er nog niet helemaal. Want hoe gaaf is het om diezelfde, exact diezelfde machine het schoolplein op te rijden? Precies… daar maakten we dus eens een uitzondering voor.

Nou was het idee om ook meteen maar eens te kijken wat het verschil dan nog wél zou zijn. Als je de keus hebt tussen 50cc en 125, blijf je hoe dan ook in de kleinere regionen hangen. En omdat Ed nou eenmaal dichter bij startpunt IJsselstein woont, trok ondergetekende het lootje voor de 125cc. 

Niet gedacht dat we ooit nog iets zouden doen waarbij de 125cc de ‘zware’ zou zijn, dus dat hebben we dan ook meteen al in de pocket. Nou sluit IJsselstein aardig aan op de Lekdijk, m’n favoriete route naar Rotterdam en verder. Daarbij maakt het ook nog eens weinig uit waar je op rijdt, het is altijd leuk. Alleen is dat voor de chef wel anders, die moet eerst uitzoeken waar hij eigenlijk wel en vooral niet mag rijden, met zijn nieuw verworven status als bromfietser. Eenmaal op de dijk (andere kant op) is dat geen probleem, maar zie daar eerst maar eens te komen. Ach, het zijn kleine obstakeltjes. 


...dus ik knal daar die bocht door..

Voor mij is het echter geen punt en al snel speer ik al slingerend huiswaarts. En natuurlijk, het is een 125je, maar in no time weet ik ook weer hoe ik dat destijds op m’n eigen eerste motor deed: werken voor elke kilometer op de teller en die nooit meer, of slechts bij hoge uitzondering pas opgeven. En dan komt de zitpositie nog best aardig uit ook. Als een echte tracker zit je pal bóvenop het
Dus dan denk je 'gaaf, tof bruggetje, daar kun je leuk overheen springen!'

...zegt die Burger 'laat mij ook eens effe'....
vlakke zadel, met niks dat je in de weg zit. Het stuur is een beetje wennen op de weg, maar weet alvast dat dat ook redelijk authentiek ‘tracker style’ is geplaatst, dus als je eens gaat spelen in een weiland, de tuin van je ouders of op een gravelbaan, heb je dat alvast wel mee. En verder is het gewoon leunen en knallen. Het geluid is ook nog niet eens echt vervelend, dus voor je het weet heb je echt het idee dat ’t heel wat is. Maak je aan grondspeling maar geen zorgen, die is veel groter dan je halen zult. Kan ook komen door de smaller dan gebruikelijke 150 bandjes, waardoor je ook minder plat hoeft dan met een dikke slof, maar hoe dan ook is ’t echt eindeloos vegen voordat er ook maar iets in de buurt van de weg komt. En door. 

Beetje jammer eigenlijk dat er geen zesde versnelling op zit. Maar ja, na zo een uurtje op haren en snaren doorgeknald te zijn, vind je het ook jammer dat er geen zwaarder blokje in zit. En hoewel het precies de bedoeling was te bewijzen dat dát nou net niét nodig is (die stelling blijft ook staan) is de rest van de motor gewoon goed genoeg om het aan te kunnen. En je wilt nou eenmaal gewoon harder… dat wil je altijd. In realiteit hangt de top ergens tussen de 105 en 115 kilometer per uur, afhankelijk van de windrichting. Niks mis mee, maar wel goed om te weten, maak je geen illusies.