Toerstest: Kawasaki Versys 1000 Tourer

De Mont Ventoux is niet de enige mooie route van de Provence, zo merken we gedurende een week toeren in de Provence. Een van de meest geweldige routes die je kunt vinden is de D2 door het Massif de la Sainte Beaume, over de Col de l'Espigoulier. Deze weg schijnt door autofabrikanten en Duitse motorbladen veel voor testen gebruikt te worden en de vele zwarte sporen op het asfalt "onderstrepen" dat. Een fraaiere aaneenschakeling van bochten en hairpins en een bijbehorend uitzicht zul je zelden vinden. Maar de bochten zijn vaak behoorlijk wat krapper dan op de Mont Ventoux en dat levert een interessante vergelijking op met de Versys 650, die door hopman Jochen Ehlers wordt gemend. Ik heb met de Versys 1000 mijn handen vol om het kleine broertje bij te houden. Tuurlijk, ik heb meer power en betere vering, maar de 650 is veel lichter en dat is in de krappe haarspeldbochten een doorslaggevende troef! Waar je de 650 laat de bocht insmijt en vroeg overeind tilt, moet ik duidelijk iets "rondere" bochten rijden. Ik moet beter vooruit plannen, de motor eerder de bocht in laten kantelen en het duurt langer voor hij rechtop staat en het gas er vol op kan. Waarbij ik mijn winst dan weer pak bij het uitkomen van de bochten, want de Versys 1000 heeft natuurlijk een bult trekkracht ter beschikking, die ook nog wordt bewaakt door een in drie standen instelbaar tractiecontrolesysteem.

Power

Power is een van de sterke punten van de Versys 1000. De 1.043cc DOHC viercilinder heeft vier kleppen per cilinder en een niet ultrakorte boring-slagverhouding van 77 x 56 mm, die verraadt dat het Kawasaki niet om het topvermogen ging, maar om soepelheid van onderuit. Het maximum koppel bedraagt 102 Nm @ 7.500 tpm. Een heel groot deel van dit koppel is al bij lagere toeren beschikbaar, waardoor je in principe heel weinig hoeft te schakelen en heel veel in de vierde en vijfde versnelling kunt doen, als je relaxed wilt toeren. Maar als je verstrikt raakt in een soort broederstrijd en je de tellernaald richting de 10.000 tpm laat vliegen, dan gedraagt de Versys 1000 zich als een felle superbike. Althans, wanneer je de Power Mode-schakelaar in de sportiefste van de twee standen hebt staan. Hij trekt dan vanaf 1.500 tpm al vlot weg en wordt rond de 4.000 tpm aanmerkelijk sterker. Dan huilt hij als een turbine naar de rode streep en wordt het zaak om op te schakelen. De zesversnellingsbak schakelt netjes, soms met wat geluid als je terugschakelt naar de twee of de een, maar wel heel precies en met korte schakelwegen. Heel prettig is trouwens de versnellingsindicator uit het accessoirepakket, zo wist ik nog van een eerdere kennismaking, des te jammer was het dat 'ie op deze Versys niet was gemonteerd. Ook geweldig is de Assist & Slipperkoppeling. Deze bekrachtigt zichzelf bij het optrekken, waardoor er lichtere veren konden worden gebruikt. De koppeling vraagt daardoor weinig handkracht en is ook goed te doseren, terwijl het mechanisme eveneens voordelen biedt bij het terugschakelen: het zorgt dat de koppeling wat kan slippen, zodat het achterwiel altijd blijft draaien en netjes in het spoor blijft.

Controle

Helaas is het weer niet altijd even goed, ook in de Provence kan het regenen. Dan wordt het asfalt een stuk gladder, maar met de Versys is dat geen probleem, want de controle is optimaal. De motor wordt gevoed via gasklephuizen met dubbele gaskleppen. De eerste daarvan bedien je zelf, de openingssnelheid en de openingshoek van de tweede wordt door de motormanagementcomputer bepaald. En daarvoor zijn twee mappingen: een waarin de gasreactie lekker sportief en direct is - soms zelfs een tikje abrupt - en een "regenmapping", waarin de gasreactie poeslief is en het maximum vermogen wat beperkt is. Dat helpt om de gepoetste kant van de Versys bij het inrijden van de kletsnatte Gorge du Verdon zonder noemenswaardige inspanning boven te houden, wat gezien de diepte van de afgronden naast het asfalt een ontegenzeggelijk pluspunt is. N 
De ruime koffers hebben een onpraktische V-vorm, maar worden standaard met luxe, voorgevormde binnentassen geleverd. Een beetje laptop past er echter niet in. De uitlaat zit lekker laag en neemt daardoor bij de zijkoffer geen ruimte in beslag
 
De vierzuiger Tokico's grijpen soepel aan en bieden een lineair opbouwende remkracht. De tankpad is onderdeel van het Tourer pakket en zorgt ervoor dat je tank niet bekrast
 
Op het rekje kun je gemakkelijk een bagagerol monteren. De veervoorspanning achter is eenvoudig in te stellenet als de tractiecontrole die het doorslippen bij het accelereren voorkomt en het state-of-the-art Bosch ABS-systeem, dat zorg dat je ook zonder problemen tot stilstand komt. Het hoeft trouwens nooit in actie te komen, want de Versys mag dan een zeer potent remsysteem met 310mm stoppers en vierzuigerremtangen hebben, maar het zijn geen aan-uit ankers. Ze zijn prima te doseren. Ze grijpen soepel aan en bieden een mooie, lineaire opbouw van de remkracht. Hetzelfde geldt voor de achterremmen, die een stevig potje meeremmen als het nodig is.

Col d'Allos

Als de wind die nacht draait is het dal tegenover Hotel des Gorges du Verdon in La Palud-sur-Verdon in een mum van tijd schoongeblazen en kijken we weer tegen een fel blauwe hemel aan. Dat is een stuk prettiger, want we hebben een lastig maar wonderschoon parcours voor de boeg. We nemen de D908, die langs de Verdon loopt en vervolgens over de Col D'Allos naar Barcelonette. De weg wordt smaller en smaller, kronkelt hoe langer hoe meer en naarmate de 2247 hoge top van de pas nadert staan er ook geen bomen meer. Vangrail ook niet, trouwens, ook niet op de afdaling aan de andere kant van de berg, waar het nog ruiger is. Het asfalt is er niet geweldig, maar met een allroad als een Versys kun je er vlot overheen. Met de 1000 vlotter dan met de 650, omdat de vering beter is. Althans, nadat ik een beetje aan de stelschroefjes heb gedraaid. De uitgaande demping van de 43 mm voorvork voor staat nu drie klikjes zwaarder, achter heb ik de dempingsschroef van de "horizontal back-link"-schokdemper helemaal dicht gedraaid. Het gevolg is dat de motor na het inveren niet meer over zijn evenwichtspunt uitveert. Hij deint dus niet en geeft daardoor een betere controle. Zo vlieg ik zonder problemen - soms staand op de voetsteunen - over alle kuilen heen. De vering is daar met veerwegen van 150 mm uitstekend op afgestemd en biedt zelfs op dat asfalt nog veel comfort. Belangrijker is dat de motor strak aanvoelt en een uitstekende feedback geeft. Alleen bij hard remmen voel je wel eens ietwat flexibiliteit omdat alle bagage in de koffers en de hooggeplaatste tas wat doordrukt, maar je merkt dat het aluminium twin-tube frame alles goed onder controle heeft.