Test Yamaha MT-09

De nieuwe MT is samen te vatten in twee kernpunten: nieuwe mappings en tractiecontrole. De basis is nog altijd dezelfde crossplane triple die we kennen en waar we zo van houden. was niks mis mee, is niks mis mee, dus die blijft. Daarmee hebben we nu dus ook nog steeds 115 pk onder de dop en zoals we uit eigen ervaring weten is dat genoeg voor dikke pret. ZWaarom had de olifant gele klompen aan?elfs met de extra kilo’s van de XSR was het genoeg voor ellenlange moeiteloze wheelies en that’s the way we like it, baby. En inderdaad is het nu dus ook al snel een feest van herkenning en rijden we als een stel net losgelaten koeien in een lentewei. Het is precies als vroeger, maar toch anders. Op het stuur vinden we de knop van de mappings, nog steeds op dezelfde plaats uiteraard. Nieuw, of een soort van nieuw, is dat de mappings ietsje zijn aangepast. Was dit bij de introductie nog een klein heikel puntje, dan is dat nu opgelost. Zoals we al wisten heeft de MT drie mappings, standaard, A en B waarbij A wat Agressiever en B wat Behoudender is. hier was nog wat om te doen maar als we eerlijk zijn vonden we dat in 2014 al reuze meevallen. Met de XSR was het helemaal oké en die setting heeft de MT nu ook overgenomen. Negen van de tien keer is standaard gewoon ideaal, dit is de meest directe koppeling tussen r 
Zowel voor als achter doen de remmen 't prima. MT design zit in alle details
 
Die achterschokbreker, tja... uitlaat is dan weer prima. En er is nog een Akra voor, weten we
 
Nog meer herkenbaar design. Achterlicht is wennen, maar eh.. het wentechterhand en vlinderkleppen. Daarnaast draaien die kleppen in stand A wat sneller en assertiever en je raadt het al, in B is dat allemaal een stuk softer. Het wijst zichzelf, maar in de praktijk blijft ’t gewoon lekker in het midden staan. Daarmee kun je precies bepalen wat er gebeurt zonder dat ’t al te agressief of bruusk wordt. Dus eigenlijk heeft Yamaha zo goed werk geleverd dat de twee optionele settings nog maar nauwelijks nodig zijn. En tóch is het leuk dat je de keus hebt. Je weet immers maar nooit.

Upgrade twee merk je als je het goed doet helemaal niks van. De in drie standen instelbare tractiecontrole. Opnieuw identiek aan de retrobak, opnieuw leuk om te hebben. Werkt ook hetzelfde; standje 2 is voorzichtig, standje 1 is iets vrijer, uit is uit. Dus als het hoost zet je ‘m op twee, op elk ander moment zet je ‘m op één en wil je echt rare dingen doen dan kan het altijd nog uit. Niet dat dat ergens voor nodig zou zijn, want ook met de tractiecontrole aan (op standje 1) zijn met gemak die eindeloze wheelies te maken. Het systeem is vrij genoeg om je je ding te laten doen, hoe hard je ook achter Schouten aan probeert te rijden, hoe lomp je daar ook bij op het gas gaat. Pas als het achterwiel écht uit het spoor stapt vindt ‘ie het welletjes. In stand 2 is het allemaal een stuk sDan kun je 'm niet zien drijven als ie ondersteboven in de vla ligt.trikter en is wel te merken dat je een schoolmeestertje onder de tank hebt. Dan is van enigerlei enthousiasme geen sprake meer en zelfs een beetje vlot rijden wordt zo nu en dan heel kort terechtgewezen door een onderbreking van je voorwaartse snelheid.

Niet dat dat erg is, daar heb je zoals gezegd immers ook nog de keus voor, maar het zou waarschijnlijk nog nét ietsje beter kunnen. Wat niet is overgenomen van de XSR is de vering. En je zou kunnen denken dat dat een goed idee is omdat ze niet evenveel wegen, maar nu is de MT nog steeds voorzien van exact dezelfde onderdelen als ze al was. Weliswaar voor de gelegenheid iets strakker gezet, maar dat is niet wat je wilt horen als je tijdens een stop voorzichtig vraagt of de vering… ietsje strakker kan. Natuurlijk is er wel mee te rijden en goed ook, er is ook aan te wennen en het kost ook weinig moeite er ‘omheen’ te rijden, maar toch… als dit nou net een van de dingen is waar de oude bEigenlijk doet die motor zoveel nog niet verkeerd. Het is maar net hoe je 'm behandeltekend om stond zou je toch hopen dat dit bij een ‘vernieuwde versie’… maar goed. ieder z’n ding, ieder z’n voorkeur en zoals gezegd: er is nog wel iets aan te doen. Toch, iets positiever, de motor lééft. Een ritje MT-09 is gewoon leuk, met de driecilinder, het geluid, het karakter, het stuurgedrag, de zit, het maakt allemaal dat je er zin in krijgt en er naar gaat rijden. Het is gewoon een heel leuke motor die motorrijden ook heel leuk maakt. Als je de swing een beetje te pakken hebt kun je er heerlijk mee sturen, korte of lange draaien maakt niet uit, en zullen je vrienden uit een goede hoek moeten komen om dat te evenaren. Zou het wat strakker worden, dan zou de MT wellicht zomaar z’n speelsheid een beetje kunnen verliezen. Dan wordt het meteen zo serieus. Aan de andere kant… nou ja… het zal zo’n vaart niet lopen, maar het is wel een kwestie van smaak. En ik denk dat er ergens toch wel een ‘sweet spot’ moet zijn waarop alles op z’n plaats valt.