Test: Yamaha Tricity

We zeiden het al, de Tricity lijkt in de verste verte niet op een MP3. Het enige wat beide scooters overeenkomen is dat er aan de voorkant twee wielen zijn, maar daar houdt elke overeenkomst meteen bij op. Ten eerste omdat de MP3 duidelijk een maxiscooter is, waar de MP3 veel meer als urban scooter moet worden gezien, maar belangrijker is de manier waarop de LMW (Leaning Multi Wheel) voorwielophanging is geconstrueerd. Waar bij de MP3 de constructie van de vHet wordt een sport om zo hard mogelijk over rotondes te knallenoorwielophanging de hellingshoek beperkt – en de scooter in de bocht desgewenst niet platter dan de maximale hellingshoek kan worden gelegd, werken de twee voorwielen van de Tricity onafhankelijk van elkaar, waardoor er voor wat betreft de hellingshoek er buiten de grip van de banden geen beperking is. De voorwielen zijn weliswaar door middel van een triangelconstructie met elkaar verbonden, maar tijdens het rijden merk je daar helemaal niets van. Niet als met één wiel bijvoorbeeld over de stoep wordt gestuurd, niet als de scooter in de bocht wordt gelegd en zeker niet wanneer er in een snelle bocht oneffenheden zijn. Onder al deze omstandigheden voelt de Tricicy als een normale motorscooter aan. Maar dan een motorscooter die een derde wiel voor extra veiligheid heeft, waardoor –ondeugend als we zijn – het al snel duidelijk is dat er met de Tricity heerlijk kan worden gespeeld.

Dankzij de twee voorwielen zijn snelrotondes een echte prooi voor de Tricity, die er niet wakker van ligt als met een wiel over de betonnen rijstrookmarkering of cerbstones langs de buitenkant (om het voor vrachtverkeer mogelijk te maken de bocht af te snijden) wordt gestuurd, maar veel leuker is als er voor een stoplicht moet worden afgeremd. ABS is de Tricity namelijk vreemd, hiervoor heeft Yamaha het Unified Brake System UBS toegepast, wat inhoudt dat bij de linker remhendel naast de achterrem ook de voorrem wordt bediend. Terwijl met de rechter remhendel alleen de voorrem wordt bediend. Ofwel, links knijpen om de achterkant opzij te zetten en rechts om met een fraaie stoppie tot stilstand te komen staan. Bij het stoplicht zijn we, ondanks slechts 10,8 pk, nog altijd sneller dan de meeste automobilisten weg, terwijl tijdens de slingerachtige route dwars door het groene hart we enorm onder de indruk van z’n wendbaarheid zijn. De Tricity brengt afgetankt slechts 152 kTwee wielen = twee keer zo veel remkracht. Duidelijk?ilo op de schaal, wat voor een normale scooter al niet verkeerd zou zijn, laat staan een scooter met een dubbele voorwielophanging. En dat gewicht –of beter gezegd, de afwezigheid van gewicht- speelt de Tricity enorm in de kaart. Al na twee bochten ben je volledig aan de scooter gewend en heeft ‘ie zoveel vertrouwen gewekt dat zelfs de meest onervaren rijder er na 10 minuten plat door de bocht mee zal durven te gaan.

Zo plat, dat binnen no-time de middenbok in zowel linker- als rechterbochten over het asfalt schraapt. Hoewel je daarvoor bij rechts wel wat beter je best zult moeten doen. De vering weet daarbij oneffenheden mooi op te vangen, alleen om drempels op topsnelheid te nemen is de veerweg met 90 mm wat aan de krappe kant. Het enige wat op deze prachtige route binnendoor teleurstelt is de topsnelheid van de Tricity: rond de negentig kilometer per uur is de puf er wel uit, waarbij het geeneens uitmaakt of je het gas vol tegen de stuit houdt of een kwartslag dichtdraait. Even vlug inhalen zit er dus niet in, waardoor een inhaalactie soms nog gewaagder is dan vliegtuigjes spotten in de zelfbenoemde volksrepubliek Donesk. Uiteindelijk wordt op een provinciale weg een topsnelheid van 101 km/u gehaald, maar dat was op een lang stuk vals plat omlaag.

Weg van de snelweg, of zoiets...

Het besluit de fotoshoot van de Tricity in Maassluis te doen zet me dan ook voor een enorm dilemma: de rit binnendoor van Schiphol-rijk naar huis was weliswaar stukken fraaier dan wanneer ik over de snelweg was gegaan, maar heeft daardoor ook flink meer tijd gekost. Nu kost binnendoor rijden nu eenmaal m 
Niet superuitgebreid, maar wel overzichtelijk en met een reserve tripmeter. De kill-switch ontbreekt, maar dat is bij alle 125 cc's

Duf? Ga er maar eens op rijden...
 
Uiteraard, een haakje voor de boodschappentas. Het kleine schermpje houdt je goed uit de windeer tijd, ongeacht met welke motor je onderweg bent en zeker wanneer je –net als ik- eigenwijs dan maar meteen de snelweg volledig probeert te negeren en daardoor soms volledig de weg kwijtraakt. En aangezien een lange reistijd wel het laatste is wat ik kan gebruiken besluit ik toch maar met gevaar voor eigen leven via de snelweg naar het westen te gaan.

En dan gebeurt het: waar ik verwacht de hele trip over de A12 in de slipstream van het vrachtverkeer te moeten blijven lijkt het net alsof de Tricity met racebenzine is afgetankt. Waar binnendoor maar met moeite snelheden boven de 100 km/u werden gehaald, lukt dat nu met speels gemak en ben ik alles behalve een rijdende slak. Op eigen kracht weet de Tricity er zelfs een topsnelheid van 112 km/u uit te persen, wat gezien de snelheid van het overige verkeer op dit traject met maximum snelheid van 120 km/u  wel eens akelig dicht in de buurt van de echte snelheid zou kunnen zijn. Op geen enkel moment voel ik me als opgejaagd wild en opmerkelijk genoeg zijn het juist de auto’s die maar een fractie harder rijden die voor de Tricity frustrerend zijn: ze rijden –zoals 90%-op de linkerbaan, maar het snelheidsverschil is slechts minimaal waardoor ik bij het naderen van langzamer verkeer (je zult verbaast zijn hoeveel auto’s tegenwoordig langzamer dan de maximum toegestane snelheid rijden) noodgedwongen van het gas moet gaan omdat effe vlug een streepje gas erbij er niet in zit. Uiteindelijk wordt precies op de afgesproken tijd het meeting point bereikt, ondanks dat tussendoor de Tricity nog moest worden afgetankt. Iets wat meer voor rekening van de 6,6 liter inhoud van de kleine benzinetank dan het verbruik van ruim 1:30 komt.

Zeg, emm, dat ding mag dan wel zuinig zijn, maar eigenlijk begin ik best trek te krijgen