Test: Honda CB650F

Streetfighters zijn van oorsprong supersportmotoren. Die werden dan enigszins onbedoeld tot naked bike omgebouwd, nadat het kuipwerk door zelfoverschatting van de piloot in ongerede was geraakt en de eigenaar met tranen in de ogen de prijslijst van de vervangende kunststofdelen had geraadpleegd. Later werd het een trend, zodat ook motormerken zich ermee gingen bemoeien. Dat leidde tot fabrieksfighters, zoals de Honda Hornet, het flitsende, vrolijke broertje van de CBR600. Waar de CBR hoge ogen gooide op de racepiste, won de Hornet met zijn rechte zitpositie en hoogtoerige motorblok het bergklassement. Nu verdwijnt de CB600F Hornet in 2014 van het toneel en presenteert Honda een opvolger in de vorm van de CB650F. Qua typeaanduiding een opwaardering, maar met een maximum vermogen van 64 kW - of 87 pk - blijkt dat deze toch vijftien pk laat liggen ten opzichte van zijn 102 pk sterke voorganger.

"What the CB-F...?", zou je denken! Maar zodra je het gas open draait merk je dat getallen maar de halve waarheid vertellen. De andere helft wordt verteld door een nieuwe filosofie. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat motorrijders de hoge toerenregionen, waarin de Hornet uitblinkt, zelden aanspreken. En een motorblok is het zuinigst op het toerental waarbij deze optimaal functioneert, dus waar deze zijn maximum koppel bereikt. Twee redenen om een motor zo te tunen dat hij juist bij lagere toeren optimaal trekt. Dan is hij zuiniger, maar mist hij wel wat topvermogen. De vraag is, wordt hij daar op straat langzamer van? Want met meer trekkracht van onderuit kun je wel beter uit een bocht wegtrekken. En dat maakt de motor ook gemakkelijker te bedienen voor minder ervaren motorrijders.

Drijfstang

Wie zei er hier Budgetfiets?

De CB650F mag dan de opvolger van de Hornet zijn, maar heeft daar technisch weinig of niets mee te maken. Honda heeft de motor van voorspatbord tot achterlicht nieuw ontworpen en dat betekent dat ergens in het midden ook een compleet nieuwe krachtbron hangt. D 
Ook zonder angel ziet deze CB650F er best gevaarlijk uit

Hoe ging dat ook weer, "De Hornet is dood, leve de Hornet?"
 
Vijftien peekaa eraf, maar daarvoor krijg je wel flink wat koppel onderin terug. it is een vloeistofgekoelde viercilindermotor, waarvan de cilinderbank 30° voorover is gekanteld. De 16 kleppen worden door twee bovenliggende nokkenassen bediend. De boring meet 67 mm, wat toevallig wel gelijk is aan die van de CBR600RR. De slag is met 46 mm echter een stuk groter. Interessant is dat ook de drijfstangen zijn langer zijn, wat resulteert in minder leibaankrachten op de cilinderwand. Dat geeft minder wrijving en dat spaart brandstof. Om dezelfde reden zijn er ventilatieopeningen in de carterwanden tussen de kruktappen aangebracht. Dat beperkt de pompverliezen. Zuigers met asymmetrische hemden zorgen daarnaast ook voor minder contact en dus voor nog minder frictie, terwijl een vanadium coating op de pennen van de nokkenasketting eveneens voor minder wrijvingsverliezen zorgen.

Dan is de tuning zelf ook onder handen genomen: voor een verschuiving van het koppel naar lagere toerentallen is de nokkenastiming anders gekozen, waarbij ook de klepoverlap is gereduceerd. Schotten in de uitlaatcollector beperken de pijpdiameter, waardoor de gassnelheid hoog blijft. Dat heeft een zuigeffect op de andere pijpen, waardoor het uitlaatgas beter uit de cilinders wordt gezogen. Een secundair luchtsysteem zorgt samen met een katalysator voor het naverbranden van de uitlaatgassen. Aan de inlaatzijde zorgt een PGM-Fi injectiesysteem dat de twee dubbele, 32mm gasklephuizen efficiënte manier van brandstof worden voorzien. Het resultaat is dat de CB650F in de WMTC-testen maar liefst 21 km op een liter euro loodvrij haalt.

Knalt je oogkassen uit, dat geel...