Introductie Yamaha XV950 (R)

Op de openbare weg pruttelt de Yamaha met een snelheid van 100 km/u lekker voort en heeft daarbij nog voldoende lucht over om snel wat auto’s in te halen. De vijfversnellingsbak schakelt vlekkeloos en ook de koppeling is tot onze vreugde lichtvoetig te bedienen. De 60 graden V-Twee is star in het stalen wiegframe gemonteerd en aangezien Yamaha geen balansas heeft toegepast worden we met duidelijk voelbare trillingen verwend. Wees echter niet bang, de trillingen zijn niet zo erg dat je na afloop van een trip je vullingen weer bij elkaar moet sprokkelen. Spannender wordt het als de Mulholland Highway wordt ingeslagen, die met goed asfalt omhoog richting de Rock Store slingert. Hier kan de XV tot haar maximum snelheid van 175 km/u worden uitgeknepen, hoewel de winddruk op m’n borst en een zenuwachtig hoogfrequent gevoel daar snel een einde aan weten te maken.

Het grootste deel van de trip was het me echter totaal niet duidelijk hoe hard we eigenlijk aan het rijden waren - de digitale snelheidsmeter was in het zonlicht eenvoudigweg amper af te lezen. Sowieso is het display voor wat informatievoorziening betreft erg karig uitgevoerd – een handjevol controlelampjes, that’s it. Daar staat tegenover dat de XV met automatisch uitschakelbare knipperlichten en grote – toereikende – spiegels uitgerust, wat in dit genre zeker niet vanzelfsprekend is. Geheel in lijn met dit soort fietsen heeft Yamaha ook bij de XV een 12 liter peanut-tank toegepast, waarmee etappes van ongeveer zo’n 160 kilometer kunnen worden afgelegd. De zit is eigenlijk dankzij de ontspannen zit onverwacht aangenamer dan bij een cruiser normaal gesproken het geval is, zelfs bij een collega met gemiddelde lengte die wel klaagde dat voor hem de voetsteunen te ver naar achteren waren geplaatst. Het zadel van de rijder zelf is aangenaam gestoffeerd, wat van het karige duo-zitbroodje met de beste wil van de wereld niet kan worden gezegd.

Op de spannende Canyon kronkelwegen kan het rijwielgedeelte van de Yamaha perfect aan de tand worden gevoeld. Geheel in stijl met dit soort motoren schraapt de XV in elke bocht naar hartenlust, en dat is niet vreemd – per slot van rekening zijn Bobbers niet voor het snellere stuurwerk bedoeld. Feit is wel dat de voetsteunen evenals starre onderdelen eerder het asfalt weten te raken dan de Bridgestone Exedra’s aan het einde van hun Latijn zijn. D 
Veel Chroom is op de XV950 niet terug te vinden. De achterrem is een tikkie té gemakkelijk te blokkeren zonder ABS

Get your kicks on Route 66... oh nee, dat was ergens anders...
 
Tandriemaandrijving voor de XV950. De uitlaat brengt een bescheiden kenmerkende Japanse T-Twin pruttel ten gehooraarmee doet de XV het echter niet slechter dan velen in haar soort en bovendien zullen diegenen die besluiten een XV te kopen daar zeker niet over klagen – of hogere voetsteunen monteren, wat wel ten koste van de beenruimte zal gaan. De Yamaha schijnt ietwat lichtvoetiger dan veel van haar concurrenten te zijn, wat het gevolg is van de geometrie: met een balhoofdhoek van 29° staat haar voorvork steiler dan gebruikelijk is en ook de wielbasis is met 1.570 zelfs 115 mm korter dan bij de Midnight Star het geval is. Het rijcomfort stemde op het R-model ondanks veerwegen van slechts 70 mm ronduit tot tevredenheid. Ten opzichte van de R voelt de standaard versie ietwat star aan en heeft daarbij niet de mogelijkheid om – behoudens de veervoorspanning achter - de vering aan te passen.

Beide modellen zijn in Europa standaard van ABS voorzien, hoewel dat systeem tijdens de presentatie in de Verenigde Staten nog niet klaar was. De basisuitrusting met voor en achter een enkele wavedisk, die zo van de V-Max lijken te zijn overgenomen, levert een adequate vertraging die geheel in lijn met de rijdynamiek van de motor ligt, hoewel de achterrem zich met een beetje druk op de voet wel erg gemakkelijk liet blokkeren.