Introductie: Triumph Tiger Sport

Je zou het misschien niet zeggen, maar de Tiger is misschien wel een van de langstlopende modellen uit de gehele motorgeschiedenis: al voor de tweede wereldoorlog werd de naam door het roemruchte Britse merk gebruikt. Stond de naam Tiger destijds voor een eenvoudigere eencilinder, later volgden verschillende tweecilinder paralleltwins die onder dezelfde naam op de markt werden gebracht en die op hun beurt de ietwat tammere van enkele carburateur voorziene Bonneville voor zouden gaan. Risin' up, back on the street...
hoop niet dat Survivor de hele dag in m'n kop blijft hangenIn de tijd dat de Triumph fietsen in het Engelse Meriden werden geproduceerd, lanceerden de Britten de offroad geschikte TR7T Tiger Trial, die door een 649cc grote paralleltwin werd aangedreven. Als gevolg van de financiële problemen van het merk werd de in 1981 gelanceerde motor slechts twee jaar geproduceerd en werden er in totaal niet meer dan 200 stuks van gebouwd.

Na de wederopstanding van het merk door de Britse ondernemer John Bloor begin jaren ’90 van de vorige eeuw was vrijwel vanaf het begin de Tiger echter weer van de partij: deze maakte gebruik van het door Bloor geïntroduceerde modulaire systeem met 885 cc drieclinder, die weliswaar van een avontuurlijke uitstraling was voorzien maar wel als rasechte straatfiets was neergezet. De Tiger zou verschillende updates ondergaan, tot in 2007 de Tiger 1050 het levenslicht zag en zich tot een van de meest succesvolle modellen uit de rijke Triumph geschiedenis wist te ontpoppen. Precies; The eye of the TigerVan de van watergekoelde 1050 driecilinder injectiemotor - afkomstig uit de Sprint ST - en 17" gietwielen voorziene fiets zijn sinds die tijd een trotse 25.000 stuks aan de man gebracht.

Inmiddels staan de Britten met een hele Tiger familie aan de start: naast de middenklasse Allroads Tiger 800 en Tiger 800 XC heeft Triumph de familie het afgelopen jaar met Tiger Explorer uitgebreid, die wordt aangedreven door een compleet nieuw ontwikkelde 1.215 cc driecilinder en waarmee Triumph nu ook een heet hangijzer heeft in het dikke ‘Reise-Enduro’ segment. Aan dit illustere rijtje kan nu de Tiger Sport worden toegevoegd, die in tegenstelling tot haar meer allroad georiënteerde zusters vol op vreugdevol asfaltplezier is gericht. Als basis is door Triumph de sinds 2007 nagenoeg ongewijzigde Tiger 1050 gebruikt, die hiermee voor het actuele modeljaar tevens wordt afgelost (de Tiger 1050 SE even daargelaten).

Sportieve snit

Luchtiger, slanker en zondermeer frisser gestyled dan haar voorgangster benadrukt de Tiger Sport haar straat-sportieve snit door een in het geheel scherpere vormgeving, die voor bij de dubbele koplampen begint en tot aan de achterkant met nu enkelzijdige achterwielophanging en LED-achterlicht is doorgetrokken. Een styling die nog steeds heel herkenbaar Tiger is, maar dankzij die enkelzijdige brug en frissere styling van tank en zijpanelen van  
Van welke kant je het ook bekijkt, de enkelzijdige achterwielophanging ziet er gewoon vet uit

Went the distance now I'm back on my feet, just a man and his wil to survive
afstand van de 1050 is te onderscheiden. Als rijder zit je nu 5 mm lager dan bij het vorige model, maar meer nog is het contact met moeder aarde gemakkelijker gemaakt doordat het zadel aan de voorkant smaller is geworden. Hoewel op papier de verschillen klein kon ik met mijn 1.75 mtr lengte bij stilstand de voeten merkbaar beter aan de grond en was de fiets ook gemakkelijker te manoeuvreren, wat bij de verschillende fotoshoots tot uiting kwam.

De ruimte op het zadel valt verder verhoudingsgewijs erg ruim uit, al zullen langbenigen wel klagen over de krappe afstand tussen het overigens fraai afgewerkte zadel en de voetsteunen, waartussen de lange stelten moeten worden geperst. De voetsteunen zitten aan de sportieve kant, waardoor de knie een ietwat oncomfortabele hoek moet maken. Daarbij worden door de brede tank de benen onnodig gespreid. In het accessoire-pakket heeft Triumph weliswaar nog een lager zadel opgenomen, maar op dit op te lossen zou het zadel juist eerder hoger moeten zijn. Voor wat de ergonomie betreft is de sportievere positionering van de fiets maar licht te bemerken: het stuur is dieper en dichter bij de rijder geplaatst, waardoor bij dezelfde rechtop zithouding een directer stuurgevoel en meer controle over de motor is ontstaan. Achterop zit de duopassagier(e) duidelijk lager dan voorheen, maar nog steeds hoger dan de rijd(st)er zelf en zit daardoor erg aangenaam.