Introductie Kawasaki ER-6f

Nog een mooie: op dit moment is er maar bar weinig wat uitnodigt tot het uitmelken van elke pk die erin zit, juist souplesse en vermogen onderin zullen het moeten doen. En laat nou juist dáár de meeste aandacht aan besteed zijn. De engineers hebben zich erop toegelegd juist het onderste uit de kan, of in dit geval de tweecilinder te halen. Meer vermogen bij minder nukkigheid zou precies datgene moeten zijn wat de oude ER-6 ontbeerde. En wat de clientele wil. Met de vele rijscholen en liefhebbers van lichte motoren (inderdaad de heropstappers en –oneerbiedig- dames) in gedachte is daar veel bij voor te stellen. En dan ook nog eens de ideale omstandigheden om dat uit te proberen, het moet niet gekker worden. Naast het inwendige is overigens ook de ophanging aangepast en hangt het geheel nu hier en daar in rubbbers om de trillingen tegen te gaan. Dat geldt ook voor de voetsteunen en het stuur, dus uiteindelijk zul je als rijder maar bar wenig van het gestamp mee moeten krijgen.

Dat klopt dan ook wel redelijk. Met het motortje vrolijk grommend in het vooronder is de zit vooral herkenbaar aangenaam. Of aangenaam herkenbaar, daar wil ik even vanaf zijn. Belangrijkste is dat het gewoon lekker zit en je inderdaad van trillingen weinig of geen last hebt. Eenmaal rijdend ook, en wat een toeval; voor de fotosessie herhaaldelijk keren op een niet al te brede straat is ideaal om eens goed op het gedrag bij lage toeren te letten. Nou doet de euro-3 restrictie zoals gewoonlijk te hard zijn best je vooral niets meer van het motorgeluid te laten horen, ergens is toch nog wel de tweecilinderoffel te horen en warempel, zelfs vanaf erg lage toeren smeert het broodje pindakaas, eh, het blok er een zeer zeer smeuïig karakter uit. Zodanig zelfs dat je het soms een beetje jammer gaat vinden. Zo vlak, dat verwacht je van een viercilinder, niet van een twin. Maargoed, als we gebruiksvriendelijkheid in acht nemen scoort het gekke ding plenty punten.

Hetzelfde geldt voor het grote verschil: de kuip. Waar je op de N helemaal lekker fris in de wind zit daar heeft het smoel van de N de taak je fijn uit te wind te houden en dat gaat ‘m nog best goed af. Nou waren mijn laarzen al doorweekt en mijn tenen gevoelloos vóórdat ik op de motor stapte, érger is het er niet op geworden. Datzelfde geldt ook voor mijn handen en bovenlijf en eenmaal op de snelweg is een leuke gang zelfs helemaal geen punt. Ook de stabiliteit van het geheel laat niks te wensen over, ook bij deze snelheden is er geen wolkje aan de eh.. dat had ik anders moeten formuleren. Geen vuiltje aan de... Niks aan de hand. En dat is toch op zijn minst even het aanstippen waard, want de ER zou juist dankzij nieuwe geometrie en anders afgestelde vering nóg lichter te sturen moeten zijn. Lichter sturen is vrij eenvoudig vertaald in snel van koers veranderd of zelfs zenuwachtig, en met de naked nog redelijk vers in het achterhoofd is het verbluffend hoe strak de motor zich bij deze snelheid, met deze vlagen wind weet te houden. Daar is voor een deel de vering ook wel verantwoordelijk voor. Je hebt gewoon weinig te wensen over zo.

Remmen? Doen het, verder niks op aan te merken. ABS erop, dus knijpen maar. En zou er nog iets mee zijn dan laat het lampje in het dashboard dat wel merken. Dat dashboard is overigens bijzonder goed af te lezen. En al heeft Kawasaki het geprobeerd speels in te richten, dat is niet eens erg veel ten koste gegaan van de informatievoorziening. Denken we bij de combinatie Kawa-digitale toerenteller nog ineenkrimpend terug aan de oude Z en ZX motoren, ook dát is geheel verleden tijd en nu is de balk dik en duidelijk. Alsof je die nog nodig zou hebben met zo’n blok. De langverwachte benzinemeter heeft ook een leuk plekje gekregen en is voor iedereen afleesbaar, zelfs onze hoofdredacteur zou hier toch geen moeite mee moeten hebben.