Introductie: Kawasaki Z750

Hoe rijdt dat dan?

Een groene Kawa is snel geconfisqueerd voor een testrit in de heuvel- en bergrijke omgeving van het Spaanse Alicante. Het nog vochtige wegdek glibbert in de vroege ochtend als een emmer palingen in snot, maar dat mag de pret niet drukken: voorzichtig van start en meteen maar even het A.B.S.-systeem testen. Zo’n remhulp, ik ben er normaal gesproken niet zo van gecharmeerd, maar onder dit soort hachelijke omstandigheden geeft het toch wel een heel veilig gevoel. Gewoon vol het remhendel inknijpen en maximale vertraging valt je ten deel. Er zit nog wel wat pulsering in het hendel, maar te weinig om jezelf aan te ergeren. Bij droog wegdek zijn de remmen ook van bovengemiddelde kwaliteit: goed te doseren, een duidelijk aangrijppunt en flink doorremmen. Daarnaast zien de wave-disks er ook nog eens racy uit. Prima. Zelfs de achterrem zit er niet voor de show op en remt écht.

Het blok loopt zijdezacht rond en reageert kordaat, maar vloeiend op de gashand. Het geluid uit de airbox valt wat tegen, als je het vergelijkt met de ZX-10R en ZX-6R, en ook de uitlaat klinkt niet heel overtuigend beneden de 5.000 toeren. Daarboven komt er gelukkig weer iets van de bekende rauwe Kawa-loei naar boven en volgt een aha-Erlebnis. Krijsend van genot blèrt de motor naar de rode zone. Bij wijze van spreken zie je in de verte op de slingerende landweg de geblokte finishvlag wapperen en dat is het moment dat het erop aankomt. Kun je de machine vertrouwen, doet hij wat jij wilt en red je het tot de eindstreep? Om het antwoord kort te houden: drie maal ja.

Met twee Belgische collega’s in mijn kielzog trek ik in de namiddag, terwijl de meeste andere journalisten het hotel weer hebben opgezocht voor een frisse Estrella Damm, danwel Guinness, naar een mooi stuk in de heuvels rondom Alicante. In de bergen kwam de regen een halfuur eerder nog met bakken uit de hemel vallen en kon het potentieel van de Z niet ontdekt worden, maar in het heuvelachtige kustgebied is het asfalt droog, schijnt de zon, en plakt het rubber als een klomp nougat aan je tanden. De rijsnelheid ligt al snel dermate hoog, dat ik het gevoel heb alsof de regendruppels uit het leer van mijn pak worden geperst en in een soort regenbui achter me aan slipstreamen. Omkijken leert dat het met die regenbui wel meevalt, maar dat die Belgen maar niet willen afhaken, maar ook een tandje bijzetten. Haarspeldbochten wisselen voor lange doordraaiers en links-rechtscombinaties. De Kawa laat zich onverzettelijk en precies de bochten in mikken en is ook in bochten nog goed van koers te veranderen. Wat een verschil vergeleken met de voorganger! De hele motor is gewoon veel beter in balans en heeft minder dan de 1000 de neiging om met de kop te gaan schudden bij hard accelereren.

Eigenlijk is de machine ook een stuk leuker om te rijden dan de 1000: je moet wel meer schakelen, maar je hebt door het hogetoerengejank ook sneller het gevoel écht hard te gaan en het gooi- en smijtwerk is van smulklasse A. De injectie werkt alsof er nog carburateurs boven het blok hangen en is van het vlekkeloze soort. Vul dit aan met de compacte bouw van de motor en het zal niet verbazen dat je met het brede stuur in handen het gevoel krijgt van totale controle. En dat is nu juist een punt waarop het vorige model matig scoorde.