Introductie: Kawasaki Z750

Restyling

De Z is agressiever en scherper gelijnd dan zijn voorganger en lijkt door de aanpassingen wat meer in aanvalshouding te staan: schouders naar beneden, kont omhoog. De zijkappen zijn, anders dan bij de Z1000, niet voorzien van de knipperlichten. Jammer, want dat ziet er stilistisch mooier uit. Wat de kleine Z wél als voordeel heeft ten opzichte van zijn grote broer, is het minder monstrueuze uitlaatsysteem. Ja, het is nog steeds een flinke pot, maar bescheidener vormgegeven en minder (letterlijk) in het oog springend. De kentekenhouder en clignoteurs aan de achterzijde sméken om een blik in het Kawasaki-accessoireboek, zo jammerlijk contrasteert dat zaakje met het prachtige, scherpe kontje met de karakteristieke led-achterlichten. Ook een gemiste kans zijn de velgen. In kleurloos grijs met lelijke spaken is dat niet wat je wilt op een verder zo opvallende fiets. De prachtige, deels gepolijste wielen van de Z1000, die horen eigenlijk ook thuis onder de Z750.

De aanhouder wint. Na jaren klagen en zeuren zijn de groenen eindlijk tot inkeer gekomen. Driewerf hoera! 

Het neusje van de machine kreeg een restyling te verduren en staat er weer fris op, evenals het opnieuw ontworpen cockpitje. Een gezonde witte toerenteller met rode naald staat centraal in je blikveld, te wachten tot je die naald naar het rode gebied, dat begint bij 12.000 toeren, jaagt. Aan de rechterkant in deze teller lees je digitaal de inhoud van je benzinetank af. Een goed afleesbaar lcd-schermpje completeert het controlepanel, met informatie over watertemperatuur, kilometerstand, snelheidsmeter, tripmeter en nog wat van dat soort nuttige zaken. Een hele verbetering van de futuristisch ogende, maar matig bruikbare vorige cockpit. De zithouding is actief sportief, maar wel dusdanig rechtop met het brede stuur in de handen dat je ontspannen op de motor zit, klaar om aan te vallen op elke bocht. Want de Z750 is een stuurmotor bij uitstek: door het lichtere gewicht van de 750 is de machine wendbaarder dan de Z1000, die toch ook al behoorlijk kwiek slingers door te sturen is.

Onderhuidse vernieuwingen
Om de rijkwaliteiten – met name stabiliteit in bochten – te verbeteren, werd het frame en de vering aangepast. Het frame werd stijver, het subframe juist wat flexibeler. De motorophanging is verlegd van de cilinderkop naar de cilindervoet, wat hinderlijke trillingen in het stuur en de voetsteunen tegengaat. Onder de voetsteunen zijn onelegante gewichtjes geplaatst om trillingen nóg meer uit te bannen. Met succes. Er zijn nog wel trillingen voelbaar in het (hogere) middengebied, maar dan weet je tenminste dat de machine loopt.

Was de vorige Z750 extreem slap in de voorvering, de nieuwe heeft een nieuwe 41 mm upside downvork die stugger afgeveerd is. Het verschil is echt goed merkbaar: elk hobbeltje wordt nauwkeurig doorgegeven via de overigens op nat wegdek weinig vertrouwen gevende Dunlop Qualifiers. Bij de Z1000 moesten we tijdens de introductie ruim een maandje geleden eerst de uitgaande demping flink opschroeven voordat er serieus gestuurd kon worden, de Z750 is standaard al een behoorlijk uitgebalanceerd pakket. Eventueel kun je voor de veervoorspanning en uitgaande demping aanpassen. De monoshock achter is zevenvoudig instelbaar in uitgaande demping.

De stabiliteit van de machine werd verder verhoogd door het balhoofd een centimeter naar voren te verplaatsen. De wielbasis is vergroot van 1425 naar 1440 mm en ook dit werpt zijn vruchten af op het vlak van stabiliteit. In het nieuwe frame hangt een nieuw blok, afgeleid van de Z1000. Het vloeistofgekoelde 748 cc-blok levert vier pk minder dan zijn voorganger en blijft steken op 106 opgegeven pk’s aan de krukas. Het koppel steeg met 3 Nm naar 78 Nm. De andere motorkarakteristiek – meer koppel in het middengebied, minder piekerig in de hoge toerenregionen – is het resultaat van aangepaste inlaatkanalen, een ander nokkenasprofiel en aanpassing van de injectie.